του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη
Μία βασική θέση της βιοθεωρίας της Ελληνολογίας είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώον διαχρονικόν
Αυτό σημαίνει ότι ως ενεργός προσωπικότητα ζει ταυτόχρονα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Άλλο πράγμα είναι η έννοια της αθανασίας και η διάρκεια της ζωής του ανθρώπου, τα οποία, ως θέματα, αφορούν την οντολογία της υπάρξεως του ανθρώπου και άλλο πράγμα η διαχρονικότητα, η οποία αποτελεί μια συνειδησιακή ιδιότητα και στάση του ανθρώπου.
Η συνειδησιακή ιδιότητα της διαχρονικότητας του ανθρώπου προέρχεται από δυο πήγες:
α) από την ίδια την φύση του ανθρώπου, η οποία δεν θέλει να αφήσει κενά και η οποία ωθεί τον άνθρωπο προς την υπαρξιακή πληρότητα ακόμη και πληθωρικότητα καθώς και
β) από την ένταξη του ανθρώπου στον πολιτισμό. Ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός, ο συντηρητής και αναπαραγωγός η ο αναμορφωτής και αποδόμος του πολιτισμού του. Ο πολιτισμός είναι ένα συνολικό κεφάλαιο πολιτιστικών αγαθών, στα οποία περιλαμβάνονται και πρότυπα, αξίες, ιδέες, πεποιθήσεις ακόμη και συναισθήματα.
Η συνείδηση του ανθρώπου διαθέτει δυο επίπεδα: το συλλογικό και το ατομικό.
Το συλλογικό επίπεδο γεμίζει από πρότυπα, αξίες και ιδέες, τα οποία προέρχονται περισσότερο από το παρελθόν παρά από το παρόν. Όλα αυτά συγκροτούν αυτό που είναι γνωστό στην ψυχολογία ως υπερεγώ Αποτελεί τεράστιο λάθος να χαρακτηρίζουμε ως υπερεγώ το υπερτροφικό εγώ. Δυστυχώς αυτό το λάθος κάνουν και επώνυμοι δημοσιογράφοι. Πρόκειται για το εντελώς αντίθετο. Το υπερεγώ έχει αποκλειστικά αξιακό και ηθικό χαρακτήρα και αποτελεί ανάχωμα στην υπερτροφία του εγωκεντρισμού. Όσο ισχυρότερο είναι το υπερεγώ, τόσο πιο ισχυρές είναι μέσα στην συνείδηση του ανθρώπου οι έννοιες της υπευθυνότητας, του σεβασμού των άλλων και των υποχρεώσεων απέναντι στο σύνολο. Το συμπέρασμα είναι, ότι η πηγή της ποιότητας τόσο της συνολικής κοινωνίας όσο και του κάθε ατόμου, το οποίο θέλει να αποτελεί μέλος της, βρίσκεται στον πολιτισμό, τον οποίο το παρόν κληρονομεί από το παρελθόν.
Στο χώρο της ατομικής ψυχολογίας η σχέση του κάθε ατόμου με το παρελθόν έχει καθοριστική σημασία για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του, για δυο λόγους:
α) η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου αποτελείται και από ένα μεγάλο τμήμα, το οποίο παραμένει αθέατο και αυτό είναι οι αναμνήσεις. Ο τρόπος που επικοινωνούμε με τις αναμνήσεις μας, διαμορφώνει καθοριστικά τον χαρακτήρα μας.
Ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία διαλόγου με τον εαυτό του και ο εαυτός μας είναι μια διαρκής ροή αναμνήσεων, εμπειριών, δράσεων και ονείρων.
β) η κοινωνικοποίηση του ανθρώπου δηλ. η ένταξή του στο κοινωνικό σύνολο, συντελείται κυρίως με βάση το παρελθόν. Με την κοινωνικοποίηση του ανθρώπου το συλλογικό παρελθόν εξατομικεύεται και αναπαράγεται.
Το παρελθόν σωρεύεται μέσα στην συνείδηση του ανθρώπου ως ένα σύνολο γεγονότων, άλλων αλληλένδετων και άλλων ασύνδετων.
Τα γεγονότα καταγράφονται ως κεκτημένες γνώσεις και εμπειρίες.
Όμως η ποιότητα των γεγονότων είναι θέμα σχετικό και εξαρτάται από την αξιολόγηση που τους κάνουμε.
Ένα βασικό ποιοτικό ζητούμενο της ανθρώπινης κοινωνίας είναι η σύγκλιση, η συλλογικότητα.
Η συλλογικότητα είναι η συνισταμένη της κοινωνικής συμβιώσεως των ανθρώπων.
Η συλλογικότητα έχει τρεις διαστάσεις:
α) την αναφορά στην κοινή ταυτότητα
β) την κοινωνική συνοχή και
γ) την πολιτική διαβούλευση.
Η κοινή ταυτότητα εκφράζει το παρελθόν και αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνικής συμβιώσεως.
Η κοινωνική συνοχή εκφράζει το παρόν και την ποιότητα του, η πολιτική διαβούλευση αφορά το μέλλον, είτε το άμεσο είτε το απώτερο. Η κάθε συλλογική απόφαση, που λαμβάνει η κοινωνία ως πολιτική κοινότητα, αφορά μια μέλλουσα δράση.
Άρα η πολιτική ως δράση απαιτεί:
α) διαβούλευση
β) προγραμματισμό ενεργειών
γ) γενικό όραμα προσλήψεως του μέλλοντος και
δ) ένα γενικό αξιακό πλαίσιο
Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολιτεύσεως φέρει τεράστια ευθύνη όχι μόνο για την σημερινή κρίση αλλά και για την γενικότερη παρακμή του Ελληνισμού.
Η συνολική αιτία της αποτυχίας μας βρίσκεται στο γεγονός, ότι νομίζαμε ότι μπορούμε να πάμε προς το μέλλον, προς την πρόοδο και τον εξευρωπαϊσμό της χώρας μας, υποδομώντας το παρελθόν και παραιτούμενοι από την υποχρέωση να εκσυγχρονίσουμε το αξιακό μας σύστημα, το πολιτικό μας σύστημα και το εκπαιδευτικό μας σύστημα και να σχεδιάσουμε ένα σφαιρικό όραμα για το μέλλον μας.
2ο Θέμα: Άνθρωπος και χρόνος
2.1 Ο άνθρωπος ζει ταυτόχρονα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.Μία βασική θέση της βιοθεωρίας της Ελληνολογίας είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώον διαχρονικόν
Αυτό σημαίνει ότι ως ενεργός προσωπικότητα ζει ταυτόχρονα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Άλλο πράγμα είναι η έννοια της αθανασίας και η διάρκεια της ζωής του ανθρώπου, τα οποία, ως θέματα, αφορούν την οντολογία της υπάρξεως του ανθρώπου και άλλο πράγμα η διαχρονικότητα, η οποία αποτελεί μια συνειδησιακή ιδιότητα και στάση του ανθρώπου.
Η συνειδησιακή ιδιότητα της διαχρονικότητας του ανθρώπου προέρχεται από δυο πήγες:
α) από την ίδια την φύση του ανθρώπου, η οποία δεν θέλει να αφήσει κενά και η οποία ωθεί τον άνθρωπο προς την υπαρξιακή πληρότητα ακόμη και πληθωρικότητα καθώς και
β) από την ένταξη του ανθρώπου στον πολιτισμό. Ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός, ο συντηρητής και αναπαραγωγός η ο αναμορφωτής και αποδόμος του πολιτισμού του. Ο πολιτισμός είναι ένα συνολικό κεφάλαιο πολιτιστικών αγαθών, στα οποία περιλαμβάνονται και πρότυπα, αξίες, ιδέες, πεποιθήσεις ακόμη και συναισθήματα.
Η συνείδηση του ανθρώπου διαθέτει δυο επίπεδα: το συλλογικό και το ατομικό.
Το συλλογικό επίπεδο γεμίζει από πρότυπα, αξίες και ιδέες, τα οποία προέρχονται περισσότερο από το παρελθόν παρά από το παρόν. Όλα αυτά συγκροτούν αυτό που είναι γνωστό στην ψυχολογία ως υπερεγώ Αποτελεί τεράστιο λάθος να χαρακτηρίζουμε ως υπερεγώ το υπερτροφικό εγώ. Δυστυχώς αυτό το λάθος κάνουν και επώνυμοι δημοσιογράφοι. Πρόκειται για το εντελώς αντίθετο. Το υπερεγώ έχει αποκλειστικά αξιακό και ηθικό χαρακτήρα και αποτελεί ανάχωμα στην υπερτροφία του εγωκεντρισμού. Όσο ισχυρότερο είναι το υπερεγώ, τόσο πιο ισχυρές είναι μέσα στην συνείδηση του ανθρώπου οι έννοιες της υπευθυνότητας, του σεβασμού των άλλων και των υποχρεώσεων απέναντι στο σύνολο. Το συμπέρασμα είναι, ότι η πηγή της ποιότητας τόσο της συνολικής κοινωνίας όσο και του κάθε ατόμου, το οποίο θέλει να αποτελεί μέλος της, βρίσκεται στον πολιτισμό, τον οποίο το παρόν κληρονομεί από το παρελθόν.
Στο χώρο της ατομικής ψυχολογίας η σχέση του κάθε ατόμου με το παρελθόν έχει καθοριστική σημασία για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του, για δυο λόγους:
α) η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου αποτελείται και από ένα μεγάλο τμήμα, το οποίο παραμένει αθέατο και αυτό είναι οι αναμνήσεις. Ο τρόπος που επικοινωνούμε με τις αναμνήσεις μας, διαμορφώνει καθοριστικά τον χαρακτήρα μας.
Ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία διαλόγου με τον εαυτό του και ο εαυτός μας είναι μια διαρκής ροή αναμνήσεων, εμπειριών, δράσεων και ονείρων.
β) η κοινωνικοποίηση του ανθρώπου δηλ. η ένταξή του στο κοινωνικό σύνολο, συντελείται κυρίως με βάση το παρελθόν. Με την κοινωνικοποίηση του ανθρώπου το συλλογικό παρελθόν εξατομικεύεται και αναπαράγεται.
2.2 Η οικοδόμηση του μέλλοντος στηρίζεται στα γερά θεμέλια του παρελθόντος.
Το παρελθόν σωρεύεται μέσα στην συνείδηση του ανθρώπου ως ένα σύνολο γεγονότων, άλλων αλληλένδετων και άλλων ασύνδετων.
Τα γεγονότα καταγράφονται ως κεκτημένες γνώσεις και εμπειρίες.
Όμως η ποιότητα των γεγονότων είναι θέμα σχετικό και εξαρτάται από την αξιολόγηση που τους κάνουμε.
Ένα βασικό ποιοτικό ζητούμενο της ανθρώπινης κοινωνίας είναι η σύγκλιση, η συλλογικότητα.
Η συλλογικότητα είναι η συνισταμένη της κοινωνικής συμβιώσεως των ανθρώπων.
Η συλλογικότητα έχει τρεις διαστάσεις:
α) την αναφορά στην κοινή ταυτότητα
β) την κοινωνική συνοχή και
γ) την πολιτική διαβούλευση.
Η κοινή ταυτότητα εκφράζει το παρελθόν και αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνικής συμβιώσεως.
Η κοινωνική συνοχή εκφράζει το παρόν και την ποιότητα του, η πολιτική διαβούλευση αφορά το μέλλον, είτε το άμεσο είτε το απώτερο. Η κάθε συλλογική απόφαση, που λαμβάνει η κοινωνία ως πολιτική κοινότητα, αφορά μια μέλλουσα δράση.
Άρα η πολιτική ως δράση απαιτεί:
α) διαβούλευση
β) προγραμματισμό ενεργειών
γ) γενικό όραμα προσλήψεως του μέλλοντος και
δ) ένα γενικό αξιακό πλαίσιο
Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολιτεύσεως φέρει τεράστια ευθύνη όχι μόνο για την σημερινή κρίση αλλά και για την γενικότερη παρακμή του Ελληνισμού.
Η συνολική αιτία της αποτυχίας μας βρίσκεται στο γεγονός, ότι νομίζαμε ότι μπορούμε να πάμε προς το μέλλον, προς την πρόοδο και τον εξευρωπαϊσμό της χώρας μας, υποδομώντας το παρελθόν και παραιτούμενοι από την υποχρέωση να εκσυγχρονίσουμε το αξιακό μας σύστημα, το πολιτικό μας σύστημα και το εκπαιδευτικό μας σύστημα και να σχεδιάσουμε ένα σφαιρικό όραμα για το μέλλον μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου