του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη
α) της ανταποκρίσεως στην προσδοκία της προόδου
Το κριτήριο αυτό είναι τόσο ατομικό όσο και συλλογικό και τελεί βεβαίως υπό δύο προϋποθέσεις:
α.α) ότι οι ατομικές προσδοκίες ταυτίζονται η τουλάχιστον ιεραρχούνται με βάση την προτεραιότητα του γενικού συμφέροντος και
Μέρος 2ο: Η βιοθεωρία της Ελληνολογίας
3ο Θέμα: Η σχέση παρόντος και μέλλοντος
3.1 Η διάσταση του παρόντος
Το παρόν εκτυλίσσεται μπροστά μας ως μια συγχορδία γεγονότων. Από αυτά άλλα δημιουργούν σχέσεις και καταστάσεις και άλλα, ρήγματα και προβλήματα.
Η ποιοτική αξιολόγηση των γεγονότων του παρόντος μπορεί να γίνει με δυο κριτήρια:α) της ανταποκρίσεως στην προσδοκία της προόδου
Το κριτήριο αυτό είναι τόσο ατομικό όσο και συλλογικό και τελεί βεβαίως υπό δύο προϋποθέσεις:
α.α) ότι οι ατομικές προσδοκίες ταυτίζονται η τουλάχιστον ιεραρχούνται με βάση την προτεραιότητα του γενικού συμφέροντος και
α.β) ότι τα γεγονότα εντάσσονται σε μια εξελικτική διαδικασία, η οποία συμβάλλει στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, της εθνικής ενότητας και της πολιτικής συγκλίσεως.
Η σχέση του παρόντος με το μέλλον είναι μια δύσκολη σχέση, ίσως δυσκολότερη από ό,τι είναι η σχέση του παρελθόντος προς το παρόν και το μέλλον.
Βασικά, οι τρεις διαστάσεις του χρόνου, παρελθόν, παρόν και μέλλον, αποτελούν το αποτέλεσμα του διαλόγου του ανθρώπου με το φυσικό στοιχείο του χρόνου. Η γραμμική διάταξη του χρόνου αποτελεί το αποτέλεσμα της προβολής της διάρκειας της ανθρώπινης ζωής πάνω στο φυσικό πεδίο του χρόνου. Με αυτή την έννοια, το παρόν αποτελεί ένα ανθρώπινο δημιούργημα, η διάρκεια του οποίου εξαρτάται από τις ανθρώπινες ανάγκες.
Κατ’ ουσίαν η έννοια του παρόντος είναι μια σχηματική και όχι ουσιαστική έννοια αφού στερείται διάρκειας. Το παρόν δεν αποτελεί στοιχείο του χρόνου αλλά απλώς μια τομή της ροής του χρόνου μηδενικών διαστάσεων .Το κάθε δευτερόλεπτο μεταλλάσσεται μέσα σε μηδενικό χρόνο από πρώτη στιγμή του μέλλοντος σε τελευταία στιγμή του παρελθόντος.
Όμως ο άνθρωπος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του, δημιουργεί καταστάσεις του παρόντος αλλά με πλασματικό χαρακτήρα. Π.χ. μιλάμε για «τρέχοντα» θέματα και εννοούμε, ότι κάποια θέματα παραμένουν «παρόντα», για όσο διάστημα τελούν σε εκκρεμότητα.
Η ψυχολογία και η κοινωνιολογία στο μεταξύ έχουν εντοπίσει μια ιδιαίτερη ψυχο-κοινωνική κατάσταση, αυτή του «παροντισμού». Πρόκειται για ένα μόνιμο βραχυκύκλωμα ανάμεσα στην ψυχοσύνθεση του ατόμου και του αντίστοιχου κοινωνικού και ιδεολογικού κλίματος, όπου ο άνθρωπος αισθάνεται ότι βρίσκεται σε ένα διαρκές παρόν, ζει μόνο για το παρόν ,αδιαφορεί για το συλλογικό παρελθόν, την ιστορία του, τις ρίζες του πολιτισμού του και παράλληλα δεν προβληματίζεται για το μέλλον ούτε για το δικό του ούτε για του συνόλου. Δεν ανησυχεί, δεν προγραμματίζει.
Το κενό της αναφοράς στο παρελθόν και το μέλλον ο παροντισμός το καλύπτει με το καταναλωτισμό, τον ηδονισμό, την φιλαυτία και την ιδιοτέλεια.
Αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε με μια μόνο λέξη την παθογένεια της περιόδου της Μεταπολιτεύσεως, η λέξη αυτή είναι ο παροντισμός.
Οι βασικές στάσεις του ανθρώπου απέναντι στο μέλλον είναι:
α) η μοιρολατρεία και η παθητικότητα τού «Δεν βαριέσαι»
β) η υπεύθυνη και επιπόλαιη αισιοδοξία τού «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»
γ) ο προγραμματισμός και το όραμα
Από το 2009 η χώρα μας βρίσκεται σε μια καθοδική πορεία με άδηλη έκβαση.
Δεν πρόκειται απλώς για μια κρίση οικονομική παροδικού χαρακτήρα αλλά για μια παρακμή καθολικού χαρακτήρα. Το μόνο ερώτημα που απομένει ανοικτό, είναι το αν, η κρίση αυτή θα αποδειχθεί αντιστρέψιμη η όχι.
Για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσεως πρέπει να ξεχωρίσουμε τα διάφορα επίπεδα του προβλήματος .Ένα πρόβλημα μεγενθύνεται και καθίσταται πλέον άλυτο, αν το αντιμετωπίζουμε ως ένα μπερδεμένο κουβάρι.
Θεωρούμε ότι τα επίπεδα της σημερινής κρίσεως είναι περισσότερα και διαφορετικά:
α) η εξασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε να διαπραγματευθούμε
β) η συνειδητοποίηση και η εξασφάλιση των προϋποθέσεων της βιωσιμότητας του Ελληνισμού και τέλος
γ) η αντιμετώπιση της υφέσεως
Η ύφεση της ελληνικής οικονομίας οφείλεται τόσο στην έλλειψή παραγωγικότητας και στην υποβάθμιση του πρωτογενούς τομέα όσο και στα αιμοσταγή εισπρακτικά μέτρα, τα οποία μας επέβαλε ως κατακτητής η Τρόικα αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Έχουν περάσει 6 χρόνια από την χρόνια της κάτ. ουσίαν χρεοκοπίας της Ελλάδας (2009)και ακόμη η χώρα μας δεν έχει αποκτήσει ένα ΕΘΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ (ΕΣΣΧΑ).
Η εξήγηση μπορεί να είναι μια και μόνη: τόσο το πολιτικό μας σύστημα όσο και οι «Δανειστές» μας, δηλ. το Δυτικό σύστημα παγκόσμιας επικυριαρχίας (Ηγεμονικές δυνάμεις και η Τραπεζοκρατία) αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως αποικία χρέους και τον ελληνικό λαό ως ιθαγενείς.
Η σχέση του παρόντος με το μέλλον είναι μια δύσκολη σχέση, ίσως δυσκολότερη από ό,τι είναι η σχέση του παρελθόντος προς το παρόν και το μέλλον.
Βασικά, οι τρεις διαστάσεις του χρόνου, παρελθόν, παρόν και μέλλον, αποτελούν το αποτέλεσμα του διαλόγου του ανθρώπου με το φυσικό στοιχείο του χρόνου. Η γραμμική διάταξη του χρόνου αποτελεί το αποτέλεσμα της προβολής της διάρκειας της ανθρώπινης ζωής πάνω στο φυσικό πεδίο του χρόνου. Με αυτή την έννοια, το παρόν αποτελεί ένα ανθρώπινο δημιούργημα, η διάρκεια του οποίου εξαρτάται από τις ανθρώπινες ανάγκες.
Κατ’ ουσίαν η έννοια του παρόντος είναι μια σχηματική και όχι ουσιαστική έννοια αφού στερείται διάρκειας. Το παρόν δεν αποτελεί στοιχείο του χρόνου αλλά απλώς μια τομή της ροής του χρόνου μηδενικών διαστάσεων .Το κάθε δευτερόλεπτο μεταλλάσσεται μέσα σε μηδενικό χρόνο από πρώτη στιγμή του μέλλοντος σε τελευταία στιγμή του παρελθόντος.
Όμως ο άνθρωπος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του, δημιουργεί καταστάσεις του παρόντος αλλά με πλασματικό χαρακτήρα. Π.χ. μιλάμε για «τρέχοντα» θέματα και εννοούμε, ότι κάποια θέματα παραμένουν «παρόντα», για όσο διάστημα τελούν σε εκκρεμότητα.
Η ψυχολογία και η κοινωνιολογία στο μεταξύ έχουν εντοπίσει μια ιδιαίτερη ψυχο-κοινωνική κατάσταση, αυτή του «παροντισμού». Πρόκειται για ένα μόνιμο βραχυκύκλωμα ανάμεσα στην ψυχοσύνθεση του ατόμου και του αντίστοιχου κοινωνικού και ιδεολογικού κλίματος, όπου ο άνθρωπος αισθάνεται ότι βρίσκεται σε ένα διαρκές παρόν, ζει μόνο για το παρόν ,αδιαφορεί για το συλλογικό παρελθόν, την ιστορία του, τις ρίζες του πολιτισμού του και παράλληλα δεν προβληματίζεται για το μέλλον ούτε για το δικό του ούτε για του συνόλου. Δεν ανησυχεί, δεν προγραμματίζει.
Το κενό της αναφοράς στο παρελθόν και το μέλλον ο παροντισμός το καλύπτει με το καταναλωτισμό, τον ηδονισμό, την φιλαυτία και την ιδιοτέλεια.
Αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε με μια μόνο λέξη την παθογένεια της περιόδου της Μεταπολιτεύσεως, η λέξη αυτή είναι ο παροντισμός.
3.2 Το ελληνικό μέλλον
Οι βασικές στάσεις του ανθρώπου απέναντι στο μέλλον είναι:
α) η μοιρολατρεία και η παθητικότητα τού «Δεν βαριέσαι»
β) η υπεύθυνη και επιπόλαιη αισιοδοξία τού «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»
γ) ο προγραμματισμός και το όραμα
Από το 2009 η χώρα μας βρίσκεται σε μια καθοδική πορεία με άδηλη έκβαση.
Δεν πρόκειται απλώς για μια κρίση οικονομική παροδικού χαρακτήρα αλλά για μια παρακμή καθολικού χαρακτήρα. Το μόνο ερώτημα που απομένει ανοικτό, είναι το αν, η κρίση αυτή θα αποδειχθεί αντιστρέψιμη η όχι.
Για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσεως πρέπει να ξεχωρίσουμε τα διάφορα επίπεδα του προβλήματος .Ένα πρόβλημα μεγενθύνεται και καθίσταται πλέον άλυτο, αν το αντιμετωπίζουμε ως ένα μπερδεμένο κουβάρι.
Θεωρούμε ότι τα επίπεδα της σημερινής κρίσεως είναι περισσότερα και διαφορετικά:
α) η εξασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε να διαπραγματευθούμε
β) η συνειδητοποίηση και η εξασφάλιση των προϋποθέσεων της βιωσιμότητας του Ελληνισμού και τέλος
γ) η αντιμετώπιση της υφέσεως
Η ύφεση της ελληνικής οικονομίας οφείλεται τόσο στην έλλειψή παραγωγικότητας και στην υποβάθμιση του πρωτογενούς τομέα όσο και στα αιμοσταγή εισπρακτικά μέτρα, τα οποία μας επέβαλε ως κατακτητής η Τρόικα αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Έχουν περάσει 6 χρόνια από την χρόνια της κάτ. ουσίαν χρεοκοπίας της Ελλάδας (2009)και ακόμη η χώρα μας δεν έχει αποκτήσει ένα ΕΘΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ (ΕΣΣΧΑ).
Η εξήγηση μπορεί να είναι μια και μόνη: τόσο το πολιτικό μας σύστημα όσο και οι «Δανειστές» μας, δηλ. το Δυτικό σύστημα παγκόσμιας επικυριαρχίας (Ηγεμονικές δυνάμεις και η Τραπεζοκρατία) αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως αποικία χρέους και τον ελληνικό λαό ως ιθαγενείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου