Ο Γ.ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΜΑ ΤΟΥ ΒΑΤΡΑΧΟΥ

Άλμα άνευ φοράς και επανάσταση χωρίς προϋποθέσεις.

του καθηγητή Ηλία Φιλιππίδη

1. Η παθολογία του ελληνικού εγώ.

     Ως γνωστόν, το αγαπημένο άλμα του βατράχου είναι το άλμα από στάση ακινησίας που μπορεί να περάσει και τα 3μ.
     Η ικανότητα αυτή οφείλεται στην δομή των πίσω ποδιών του βατράχου, όπου οι τένοντες λειτουργούν ως ελατήρια, δηλ. συστέλλονται προ του άλματος και εκτινάσσονται με την έναρξή του.
     Μιμούμενος τον βάτραχο ο άνθρωπος καθιέρωσε στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες το άλμα άνευ φοράς. Επειδή όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν εντυπωσιακό, αφού ο άνθρωπος δεν έχει την ικανότητα του βατράχου, το αγώνισμα αντικαταστάθηκε με το άλμα μετά φοράς.
     Αυτή η εικόνα ήλθε στο μυαλό μου διαβάζοντας το άρθρο του Γ. Καραμπελιά στο «Άρδην» με τίτλο « Οι ψευδοεκσυγχρονιστές συναντούν τους ψευδοπατριώτες».
     Το κακό με μας τους Έλληνες είναι, ότι είμαστε μια υπανάπτυκτη κοινωνία γενικώς και αυτό αποτελεί μια σχιζοφρενική αντίφαση με τον τεράστιο πλούτο του λόγιου και του παραδοσιακού μας πολιτισμού.
     Ως κοινωνιολόγος έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η αναπαραγόμενη κακοδαιμονία μας τρέφεται με τρεις βαθειές ρίζες:
· την προβληματική κατάσταση της ψυχολογίας και του εγκεφάλου του Έλληνα
· την έλλειψη ενός πολιτισμού του δημοσίου χώρου (έλλειμμα κοινωνικού και πολιτικού πολιτισμού) και
· τον ελλειμματικό τρόπος σκέψεως μας.
    Επομένως ο αγώνας για την απόκτηση «παιδείας» και την άνοδο της «κατά κεφαλήν καλλιέργειας», για να θυμηθούμε αυτόν τον εξαιρετικό όρο του Χρ. Γιανναρά ,είναι διμέτωπος και εκτείνεται σε δύο πεδία, ένα εσωτερικό, που είναι ο εαυτός μας και ο τρόπος που σκεπτόμαστε και διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας και ένα εξωτερικό, που είναι ο κοινωνικός και πολιτικός μας βίος .
    Όπως για κάθε θέμα, έτσι και για την πρόοδο στην κλίμακα της «κατά κεφαλήν καλλιέργειας» υπάρχουν κανόνες. Κατά την γνώμη μας, οι βασικότεροι είναι :
α. Στα θέματα της ποιότητας δεν υπάρχει ουδεμία διαφορά ανάμεσα στον ατομικό βίο των πολιτών και τον συλλογικό τους βίο ως κοινωνία. Ο συλλογικός βίος είναι η προέκταση του ατομικού και ο ατομικός είναι σε μεγάλο βαθμό η αντανάκλαση του συλλογικού.
Με αυτή την έννοια τα μεγάλα αξιώματα της πολιτικής, όπως είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και η αξιοκρατία, πρέπει να εννοούνται ως διαμπερείς έννοιες, δηλ. να αναγνωρίζεται ότι έχουν την ίδια βαρύτητα τόσο στον ατομικό όσο και τον συλλογικό βίο.
Είναι π.χ. παράλογο και σχιζοφρενικό αλλά δυστυχώς ανήκει στην ελλαδική πραγματικότητα, να ξιφουλκούμε υπέρ της αξιοκρατίας στον δημόσιο βίο αλλά μέσα μας, να μας κατατρύχει ο φθόνος, για οποιονδήποτε τολμήσει να μας ξεπεράσει …
β. η λυδία λίθος της ποιότητας των ατόμων και θεμέλιο της κοινωνίας είναι η υπέρβαση του εγώ και η συλλογικότητα.
Εάν τώρα συνδέσουμε την ανάγκη της υπερβάσεως του εγώ, με την συλλογικότητα και την αξιοκρατία, κατανοούμε με την απλή λογική, γιατί πρέπει να σεβόμαστε προσωπικότητες, όπως είναι ο Μίκης Θεοδωράκης.

2. Ο Γ. Καραμπελιάς απέναντι στον ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ.

    Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ο τελευταίος τιτάνας του Νεότερου Ελληνισμού. Με τον Μίκη κλείνει δυστυχώς ένας κύκλος αιώνων ιστορίας και πολιτισμού του Νεότερου Ελληνισμού, όπως το 1453 στις επάλξεις της Βασιλεύουσας ο αυτοκράτορας Κων/νος Παλαιολόγος έκλεισε με την ηρωική αντίσταση και την θυσία του την χιλιόχρονη ιστορία του Βυζαντίου.

     Αυτό που ζει σήμερα ο Ελληνισμός είναι η επανάληψη της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως 1204-1453.
     Ο Ελληνισμός συνθλίβεται ανάμεσα στην λιμοκτονική πολιορκία των σύγχρονων Σταυροφόρων της γερμανοκρατούμενης ΕΕ και στην εισβολή των τέκνων του Ισλάμ, προσφύγων και μεταναστών.
Ο Ελληνισμός έχει αποκτήσει ημερομηνία λήξεως.
     Συμφώνα με τους υπολογισμούς μου (δημογραφία) ο τελευταίος απόγονος των σημερινών Ελλήνων θα έχει φύγει από την ζωή μέχρι το 2140 μ.Χ. αποκλειστικά και μόνο λόγω της υπογεννητικότητας των Ελλήνων. Εάν στο δημογραφικό πρόβλημα προσθέσουμε και τον παράγοντα της πληθυσμιακής κυριαρχίας των μεταναστών και των απογόνων των, τότε είναι ζήτημα, εάν θα έχουν απομείνει Έλληνες στην Ελλάδα μετά το 2100, διότι από το 2070, όταν οι Έλληνες δεν θα υπερβαίνουν το 45% του συνολικού πληθυσμού, θα αρχίσει η οικειοθελής εγκατάλειψη της Ελλάδας από τους υπόλοιπους Έλληνες λόγω της πολιτισμικής και πολιτικής αλλαγής του τρόπου ζωής στην πατρίδα τους, αφού ο κυρίαρχος πολιτισμός στην Ελλάδα δεν θα είναι πλέον ο Ελληνικός αλλά το Ισλάμ.
     Ο Γ. Καραμπελιάς βλέπει την καταστροφή που έρχεται και σημαίνει συναγερμό.
    Πως αντιδρά όμως απέναντι στο πρόβλημα;
    Αντιδρά κατά δύο τρόπους αλλά και οι δύο τρόποι είναι λανθασμένοι και πολύ κατώτεροι των δυνατοτήτων του.
Ο πρώτος τρόπος είναι ψυχολογικός. Ο Γ. Καραμπελιάς αντιδρά σαν τον Κολοκοτρώνη μετά την εισβολή του Ιμπραήμ. Αντιδρά σαν αρχιστράτηγος, ηγέτης ενός ολόκληρου λαού, υπόλογος απέναντι στην ιστορία αλλά και μόνος. Όμως αισθάνεται δικαιωμένος απέναντι στην συνείδηση του, διότι συνεχίζει τον πόλεμο κατά του εχθρού και παράλληλα καταγγέλλει όλους τους «προσκυνημένους». Εκφράζει την απογοήτευση του, διότι οι προσκυνημένοι δεν είναι μόνο οι κληρονόμοι του σημιτικού εκσυγχρονισμού αλλά και οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, δηλ. ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς και οι «δήθεν εκφραστές του πατριωτικού χώρου που περί άλλα τυρβάζουν». Ο Γ. Καραμπελιάς καταγγέλλει επωνύμως τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο, ότι «καλούν σε μια ακαθόριστη αντίσταση, αγνοώντας απολύτως την οικονομική, πολιτιστική, δημογραφική, και γεωπολιτική κατάσταση της χώρας, κυνηγώντας απελπισμένα τα νιάτα που έφυγαν και ξεχνώντας την ευθύνη τους απέναντι στην ίδια τους την ιστορία».
    Είναι κρίμα και καθόλου ελπιδοφόρο φαινόμενο, όταν καπεταναίοι του αντιμνημονιακού αγώνα και του πατριωτισμού δεν μπορούν να ελέγξουν τον ψυχικό τους κόσμο και ασκούν μία ισοπεδωτική μέχρι εμπαθή κριτική χωρίς καθόλου σεβασμό για τους αγώνες και την προσφορά προσώπων-συμβόλων, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος.
    Ο Γ. Καραμπελιάς αντιδρά πρωτ΄ απ’ όλα ψυχολογικά. Η ψυχολογική του στάση τόσο απέναντι στον Μ. Γλέζο αλλά πολύ περισσότερο απέναντι στο Μ. Θεοδωράκη, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την εικόνα μιας γάτας, η οποία ξύνει τα νύχια της στην πολυποίκιλτη πρόσοψη ενός βαρύτιμου επίπλου, αφού δεν την ενδιαφέρει η αξία του αλλά μόνο η ανάγκη της…
    Φυσικά ο Γ. Καραμπελιάς δεν διαθέτει την αθωότητα της γάτας. Τότε ποιά είναι η ανάγκη του;
Όταν η εμπλοκή στον ψυχολογικό κόσμο του εγώ κάνει κεφαλοκλείδωμα στην λογική του Έλληνα, τότε η λογική μετατρέπεται σε δόλο. Ο συγκεκριμένος δόλος έγκειται στην πρόθεση του Γ. Καραμπελιά να κατεβάσει ειδικά τον Μίκη Θεοδωράκη στα δικά του μέτρα δηλ. να τον κρίνει αποκλειστικά με όρους πολιτικού ακτιβισμού, παραγνωρίζοντας προκλητικά μέχρι αγενείας
· την τεράστια και ανυπολογίστου αξίας πολιτισμική προσφορά του Μίκη στον Ελληνισμό.
Ειδικά σήμερα που η ανθρωπότητα εισέρχεται σε μία νέα βαρβαρότητα και η Ευρώπη σε ένα νέο Μεσαίωνα, τα τραγούδια του Μίκη θα εμπνέουν τους Έλληνες, όπως ο Θούριος του Ρήγα Φεραίου θέριευε τις ψυχές των ραγιάδων προετοιμάζοντας την νέα Επανάσταση και
· την καταλυτική συνεισφορά του Μίκη στην διαμόρφωση ενός ιδεολογικού αντιμνημονιακού μετώπου με προτεραιότητα την προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας.
     Ο Γ. Καραμπελιάς κατηγορεί τον Μίκη, ότι ίδρυσε τις ΣΠΙΘΕΣ αλλά δεν έκανε την Επανάσταση.
     Ο Μίκης παρά την ηλικία του σήκωσε το λάβαρο της Επαναστάσεως. Η Επανάσταση τελικά δεν έγινε, διότι εσείς οι φιλόδοξοι αρχηγίσκοι τον εγκαταλείψατε. Εσύ, ο Καζάκης ο Μαριάς, ο Ζουράρις. Αλλά και ο Μ. Γλέζος τράβηξε τον δικό του δρόμο. Μόνο ο Γ. Κασιμάτης του έμεινε πιστός.
     Τώρα έρχεσαι εσύ, Γιώργο Καραμπελιά, να βγάλεις άχρηστους όλους αυτούς, μαζί και τον ίδιο τον Μίκη και θέλεις να μας πείσεις ότι μόνο εσύ μένεις πιστός στο όραμα της Επαναστάσεως. Αυτό στην θεολογία λέγεται προτεσταντική αυτοδικαίωση. Είσαι ο μόνος εκλεκτός της ιστορίας, ο μόνος «σεσωσμένος»!


3. Η Επανάσταση έχει προϋποθέσεις

 Πατρίδα μας καλεί να αφήσουμε στην άκρη τα ψυχολογικά μας και τις όποιες προσωπικές μας φιλοδοξίες, να βρούμε τα κοινά σημεία και να συγκλίνουμε σε ένα κοινό όραμα για την σωτηρία του Έθνους μας.

     Συμφωνούμε με τον Γ. Καραμπελιά ότι:
α. το Έθνος μας έχει βυθισθεί σε μια βαθύτατη παρακμή, η οποία θέτει σε κίνδυνο την ίδια την υπόσταση του και ότι
β. η παρακμή εκτείνεται και στα τρία επίπεδα του συλλογικού μας βίου, δηλ. την πολιτική εξουσία, την διανόηση αλλά και τον ίδιο τον λαό.
    Ο Γ.Καραμπελιάς καταγγέλει το σύστημα που κτίσθηκε από την Μεταπολίτευση ,ότι έφθειρε ανεπανόρθωτα και τις ελίτ και διέφθειρε σε μεγάλο βαθμό και το ίδιο το λαϊκό σώμα. Όμως ο Γ. Καραμπελιάς δεν χάνει την ελπίδα και την στηρίζει σε δυο προσδοκίες:
α. ότι δεν έχει διαφθαρεί το σύνολο του λαού αλλά έχουν απομείνει «λίγοι ή πολλοί», «τίμιοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι» και ότι
β. θα «απελευθερωθούν εντελώς από Τσίπρες, Παπαδάκηδες, Λαζόπουλους, Καμμένους, Σαμαράδες και θα αποφασίσουν, πως πρέπει επιτέλους να υπάρξει ένα κίνημα ενάντια στην παρακμή, που θα σαρώσει ολοκληρωτικά και αμετάκλητα όλον αυτόν τον θίασο των διεφθαρμένων και ανικάνων…». Διερωτάται όμως: «Θα αποφασίσουν άραγε οι άνθρωποι που βρίσκονται στα σπίτια τους, στα χωράφια τους, στις δουλειές τους, να πάρουν την σκούπα …να βγουν από την, έστω αξιοπρεπή, ιδιώτευση τους και να σαρώσουν το σύνολο των διεφθαρμένων ελίτ;»
     Πάλι θα πρέπει να καταφύγουμε στην ψυχολογία. Η όλη διατύπωση των θέσεων του Γ. Καραμπελιά αποπνέει βαρειά απογοήτευση ακόμη και παραίτηση. Θυμίζει ένα γέρο καπετάνιο, που εγκαταλείπει τον αγώνα, βγάζει πικρίες, μοιράζει ευθύνες δεξιά και αριστερά και εναποθέτει τις ελπίδες του στην ύπαρξη μιας μερίδας του λαού, η οποία τώρα μεν «ιδιωτεύει αξιοπρεπώς» αλλά κάποια στιγμή θα πάρει την σκούπα!...
     Τελικά ο γερόλυκος της πολιτικής αντιστάσεως Γ. Καραμπελιάς ελπίζει ότι το «έντιμο και αξιοπρεπές» κομμάτι του λαού μας διαθέτει επαναστατικά ελατήρια στα πόδια του και, όπως οι βάτραχοι, κάποια στιγμή θα κάνει το μεγάλο άλμα προς το μέλλον.
     Προς μεγάλη μας έκπληξη το πολιτικό πρόγραμμα του Γ. Καραμπελιά δεν είναι καθόλου πολιτικό. Ένας οποιοσδήποτε εκπρόσωπος της «αξιοπρεπούς ιδιωτεύσεως» θα μπορούσε να αρθρογραφήσει κατά τον ίδιο τρόπο. Μετά ο Γ. Καραμπελιάς έρχεται να κατηγορήσει τον Μίκη Θεοδωράκη για «ακαθόριστη αντίσταση»!!
     Γιώργο Καραμπελιά, φαίνεται ότι περνάς μία κρίση βαρειάς απογοητεύσεως.
Αλλά αντί να μεταδίδεις τον ιό της απογοητεύσεως και της μετατροπής της πολιτικής σκέψεως σε ατομική προσευχή μπροστά στο εικονοστάσι του λαού, θα μπορούσες να κάνεις λίγες αλλά αποφασιστικές και κυρίως στρατηγικές κινήσεις:
Να προτείνεις στον Μίκη Θεοδωράκη, τον Γ. Κασιμάτη, τον Γ. Κοντογιώργη και άλλους πολιτικούς διανοητές:
α.την ίδρυση μιας δεξαμενής σκέψεως για το που πάει η Ελλάδα και ο κόσμος και τι δέον γενέσθαι
β. την προγραμματισμένη δράση για την ενημέρωση και εμψύχωση του λαού μας. Χρειαζόμαστε μία νέα Φιλική Εταιρεία και μια Σχολή στελεχών για την σωτηρία της Πατρίδας μας με απόλυτη ανεξαρτησία από όλα τα κόμματα και με πρόταξη των μακροπρόθεσμων προβλημάτων και στόχων του Ελληνισμού. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει προτείνει ένα Ενιαίο Πατριωτικό Παλλαϊκό Μέτωπο και την αναβίωση της Δελφικής Ιδέας για μία ουδέτερη Ελλάδα. Είναι αυτά «ακαθόριστη αντίσταση», Γ. Καραμπελιά;
     Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν εντυπωσιακά άλματα αλλά μόνο μετά φοράς και προπονητική προετοιμασία και ιδίως όταν δίνουμε εμείς πρώτοι το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ της συνεργασίας. 
     Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!