ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

                 

                 Γιατί ναι στο ΟΧΙ

του καθηγητή κοινωνιολογίας Ηλία Φιλιππίδη

 1. Τα δεδομένα του ελλαδικού προβλήματος

    Το δημοψήφισμα είναι θεσμός της αμέσου δημοκρατίας και απαιτεί από τον λαό ένα επίπεδο πολιτικής ωριμάνσεως .
     Επειδή οι περισσότεροι Έλληνες, γνωστικά τουλάχιστον, έχουμε συνειδητοποίηση τις παθογένειες μας, καλό θα είναι, παραμονές μιας σημαντικής ψηφοφορίας, να ανακαλέσουμε στην μνήμη μας τις βασικότερες από αυτές, όπως:
α. ότι πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες και όχι δεδομένοι ψηφοφόροι και χειραγωγούμενοι οπαδοί του οποίου κόμματος. Δυστυχώς ο κομματισμός μας ήταν αυτός, που δημιούργησε τον Γαργαντούα της μεταπολιτευτικής κομματοκρατίας
β. ότι πρέπει όχι μόνο να σκεπτόμαστε το μέλλον και να το προγραμματίζουμε αλλά και να του δίνουμε την προτεραιότητα έναντι του παρόντος. Δυστυχώς ο παροντισμός μας ήταν μία βασική αιτία, για να καταντήσει σήμερα η ένδοξη πατρίδα μας σε αποικία χρέους.
     Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι πρέπει να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία του δημοψηφίσματος, για να πάρουμε την απόφαση μας με γνώμονα το ελληνικό μέλλον.

2.    Τα κριτήρια του ελληνικού μέλλοντος

     Το ελληνικό μέλλον, τουλάχιστον ως άμεσο πρόβλημα, είναι μία εξίσωση 3 παραγόντων:
     Ο πρώτος παράγων είναι το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους.
Ακόμη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παραδέχεται μονίμως, ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Το χρέος μας από 119% του ΑΕΠ που ήταν το 2009, έπειτα από 5 χρόνια υφέσεως και αιματηρών θυσιών του ελληνικού λαού, αντί να μειωθεί, έχει φθάσει στο 175% και σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ το χρέος θα βρίσκεται το 2020 στο 150%!!!
     Ο αντιπαραγωγικός και ληστρικός σχεδιασμός του προγράμματος Στήριξης της Ελλάδας εκ μέρους των Δανειστών και η όλη πολιτική τους πέντε ολόκληρα χρόνια στοιχειοθετεί τον δεύτερο παράγοντα της εξισώσεως, που είναι η αντιστοιχία ανάμεσα στην βούληση των Δανειστών και την χρησιμότητα της δανειακής χρηματοδοτήσεως της Ελλάδας.
     Η έλλειψη κάθε αναπτυξιακής προθέσεως εκ μέρους της Τρόικας δικαιολογεί απολύτως την υποψία, ότι υπάρχει κρυφή σκοπιμότητα πίσω από την υπερβολική δανειοδότηση της Ελλάδας με χρήματα που δεν φθάνουν καν στην πατρίδα μας.
     Η σκοπιμότητα των Δανειστών φαίνεται πως είναι η οικονομική υποδούλωση της χώρας μας και η υποβάθμιση της σε αποικία χρέους στο διηνεκές .
     Αυτή η οικονομική σκοπιμότητα ανοίγει τον λογικό δρόμο στον τρίτο παράγοντα, που είναι το μέλλον του Ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η δημοκρατία μετατρέπεται σε τραπεζοκρατία με «τεχνοκράτες» πρωθυπουργούς τύπου Παπαδήμου και Στουρνάρα.

3. Επίλογος

     Η «Ευρώπη» αρνείται επίμονα την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ενώ γνωρίζουν ότι αυτό δεν είναι βιώσιμο.
    Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί «άδειασαν» τον ΓΑΠ, η Μέρκελ «άδειασε» στην συνέχεια τον Σαμαρά και τώρα θέλει να «αδειάσει» και τον Τσίπρα. Ποιόν θα βάλουν τώρα να μας «σώσει»;
     Ανεξάρτητα από το τραγικό επίπεδο του συνολικού πολιτικού μας συστήματος, το δίδαγμα είναι, ότι αν δεν αποκτήσει ο λαός μας πολιτική υπόσταση και αν δεν διεκδικήσουμε βήμα προς βήμα την εθνική μας ανεξαρτησία, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να πετύχει την αναπτυξιακή της απογείωση.