Ψυχογραφία και πολιτική ανάλυση της προσωπικότητάς του
του καθηγητή Ηλία Φιλιππίδη
1. Ο χαρακτήρας
του Αλέξη Τσίπρα
Oμως διαθέτει και εσωτερικά ψυχικά προσόντα, όπως ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση, άνεση επικοινωνίας, ευγένεια, διαλλακτικότητα, συναινετική διάθεση και σεβασμό προς τους συνομιλητές του.
Όλα αυτά τα εξωτερικά και εσωτερικά προτερήματα απετέλεσαν την βάση του κεφαλαίου των ηγετικών του ικανοτήτων, οι οποίες σε συνδυασμό με την σπανιότητά τους στον χώρο της αριστεράς, τον ανέδειξαν:
· πρώτα ως τον νεότερο αρχηγό πολιτικού κόμματος στην Ελλαδα, το 2008 σε ηλικία 33 ετών και
· μετά συνέβαλαν στο να αναδειχθεί και ως ο δεύτερος νεότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας σε ηλικία 41 ετών. Ο πρώτος ήταν ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης το 1865, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός σε ηλικία 36 ετών.
Ο Αλέξης εκπροσωπεί,από την οικογενειακή του καταγωγή, ένα βόρειο ελληνικό αρχέτυπο της στέρεης σοβαρότητας σε συνδυασμό με την πληγωμένη ωριμότητα της προσφυγιάς. Αυτό γίνεται κατανοητό, αν παραβληθεί προς την επίπλαστη και κούφια εντύπωση, που αποπνέουν ως πολιτικά πρόσωπα οι σύγχρονοι του, ΓΑΠ, Σαμαράς, Βενιζέλος, Γεννηματά και Θεοδωράκης. Ο Αλέξης θα μπορούσε να παραβληθεί μόνο προς τον Κώστα Καραμανλή, που διαθέτει και αυτός μία παράδοση μακεδονικού θυμικού. Ίσως και γιαυτό τον λόγο να υπάρχει μία ιδιαίτερη εκτίμηση μεταξύ τους. Δεν εννοούμε το περιεχόμενο του χαρακτήρα μόνο ως ικανότητες αλλά και ως αμεσότητα εκφράσεως. Είναι διαφορετικό να εκφράζεσαι και να δείχνεις αυτό που είσαι και διαφορετικό να προσπαθείς να πείσεις για κάτι που δεν είσαι. Η χειρότερη περίπτωση από όλες ήταν αυτή του Αντ. Σαμαρά, ο οποίος, όταν μιλούσε, δεν προσπαθούσε απλώς να δείξει κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν, αλλά με ένα αγχώδη τρόπο έδειχνε ότι το πρόβλημα ήταν πρωτ’ απ’ όλα προσωπικό, δικό του: κρεμώταν ο ίδιος από αυτά που έλεγε, στην αγωνιώδη προσπάθεια του να ταυτισθεί με κάτι, να βρει τον χαμένο του εαυτό. Ήταν δηλ. ένας άνθρωπος χωρίς προσωπικότητα.
Απορώ πως οι Έλληνες ψυχολόγοι δεν έχουν εντοπίσει το «Σύμπτωμα Σαμαρά» και πως ακόμη δεν έχουν γραφεί διδακτορικές εργασίες πάνω σε αυτό το θέμα.
Παραπλήσια είναι και η περίπτωση του Ευαγ. Βενιζέλου με την διαφορά, ότι ο «Μπένυ», λόγω του άκρατου εγωισμού του, δεν αισθανόταν την ανάγκη να αναζητήσει πρότυπα, πίστευε ότι είναι ο ίδιος πρότυπο και για τον εαυτό του και για τους άλλους…..
Όσο για την περίπτωση του ΓΑΠ, πράγματι θα χρειασθεί ειδική διδακτορική διατριβή!....
2. Η πολιτική προσωπικότητα του Αλέξη
Όλοι αναγνωρίζουν τα αναμφισβήτητα ηγετικά προσόντα του Αλέξη. Στην μέχρι τώρα πολιτική του σταδιοδρομία αναδείχθηκε σε έναν ικανότατο rodeo-boy στο ράντσο των διάφορων ομάδων του Σύριζα, οπού κυριαρχεί μία ιδεοληπτική μέχρι και εξωκοινοβουλευτική νοοτροπία.
Τα φυσικά προσόντα δεν αρκούν για να αναδειχθεί κάποιος ως ηγέτης. Χρειάζονται τρία επιπλέον στοιχεία:
· φιλομάθεια
· διαχρονικότητα
· στρατηγική
Όποιος διαπιστώσει, ότι έχει τα βασικά προσόντα να εξελιχθεί σε ηγέτη, πρέπει να σέβεται τις εμπειρίες του, να μαθαίνει από αυτές και ιδιαίτερα από τα λάθη του. Πρέπει να λαμβάνει σοβαρά την πραγματικότητα, ακόμη και όταν την απορρίπτει.
Η ψυχραιμία και η αυτοσυγκράτηση φθάνουν στο επίπεδο της αποτελεσματικότητας μόνο ως αποτέλεσμα μιας εσωτερικής στρατηγικής, η οποία επενδύει την προσπάθεια πάνω στο κεφάλαιο του χρόνου. Η στρατηγική προϋποθέτει την διαχρονικότητα ως ισχυρή διάσταση της συνειδήσεως.
Ο Τσίπρας χειρίζεται τον εαυτό του ως οικοδόμος, τον κτίζει. Ίσως σε αυτό να συνέβαλαν και οι σπουδές του στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Όμως, αν ο Αλέξης έμαθε να βαδίζει πάνω στον τάπητα του χρόνου ως εξελισσόμενη προσωπικότητα, αποδυνάμωσε αυτό το πλεονέκτημα με δυο σοβαρά μειονεκτήματα:
Πρόκειται για δυο μονομέρειες :
Την μονομέρεια του τεχνοκράτη και την μονομέρεια του κομματικού μικρόκοσμου, ενός κόμματος μάλιστα το οποίο εκινείτο στην περιφέρεια ( μέχρι και το περιθώριο) της ελληνικής κοινωνίας.
Δυστυχώς ο Αλέξης, πάρα την αναμφισβήτητη ευφυΐα του, επέτρεπε στον εαυτό του να συμψηφίζει την επενδυτική του διάθεση και την μεθοδικότητα του με τους δύο αξιωματικούς κανόνες της «επαναστατικής» Μεταπολιτεύσεως:
· Στους στραβούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος και
· «Η αριστεία είναι ρετσινιά». Πρόκειται για το δόγμα της «ήσσονος προσπάθειας», όπως πολύ επιγραμματικά το διατύπωσε ο φωστήρας υπουργός του Υπουργείου «ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΑΣ ΤΟ ΧΑΛΙ » ( Κατά κόσμον «Υπουργείο Παιδείας» ) διατρίψας μάλιστα και εν Παρισίοις, Αριστείδης Μπαλτάς !
Το δράμα είναι, ότι ο Αλέξης στερείται γενικότερης παιδείας. Αποτέλεσμα αυτού του κενού είναι, ότι ο Αλέξης στερείται ενός οράματος για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Η θριαμβευτική νίκη της 25ης Ιανουαρίου έπρεπε να συνδεθεί με μία ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ με κέντρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, με θεσμικές πρωτοβουλίες που δεν απαιτούν χρήματα και με ένα γενικό προσκλητήριο προς την νεολαία μας και τον πνευματικό κόσμο της χώρας μας για ένα άλμα προς το μέλλον.
Οι πολιτικοί σου πρόγονοι, Αλέξη, οι νεολαίοι της ΕΠΟΝ, ήθελαν να κάνουν «άλμα προς τον ουρανό». Εσύ, Αλέξη, έχεις υψοφοβία, δεν έβγαλες φτερά. Έτσι εξηγείται η αδιαφορία σου για το εκπαιδευτικό μας σύστημα και το ότι άφησες έναν «μπαλτά», να παραστάνει τον Γιακούμπ πάνω στο ευαίσθητο σώμα της άρρωστης παιδείας μας.
Έτσι ήταν εύκολο για τον Αλέξη, να σχηματίσει για τον εαυτό του μία εικόνα μεγαλοσύνης και να θέλει να αναγνωρισθεί ως μεγάλος ηγέτης με βάση τις προδιαγραφές των φοιτητικών και κομματικών συνελεύσεων.
Τρανό κριτήριο αυτού του επιμερισμένου ορίζοντα είναι το γεγονός, ότι δεν φρόντισε να μάθει έστω τα αγγλικά.
Μέχρι τις εκλογές του 2012, που τον ανέδειξαν σε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, τα αγγλικά του Τσίπρα ήταν άθλια. Εν όψει του «κινδύνου » να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία, ο Αλέξης άρχισε εντατικά μαθήματα αγγλικής. Το γεγονός ότι στις αλλεπάλληλες συσκέψεις των Βρυξελλών ήταν σε θέση να συζητεί εξειδικευμένα θέματα με τους ευρωπαίους ηγέτες, αποδεικνύει την ιδιαίτερη ευφυΐα και την μαθησιακή του ικανότητα αλλά αποκαλύπτει και την ευθύνη του για την ταύτιση της επαναστατικότητας με την μαθησιακή ημιμάθεια.
3. Το πολιτικό
πρόγραμμα του Αλέξη Τσίπρα
Η πολιτική δράση του Αλέξη χωρίζεται σε τρία επίπεδα:
α. Ως στελέχους και αρχηγού ενός μικρού κόμματος της αριστεράς μέχρι τις εκλογές της 6-5-2012, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ, ευνοούμενος από το ρεύμα της αγανακτήσεως του λαού μας για την πολιτική των Μνημονίων, εκτοξεύθηκε από το 4,6% στο 16,78%.β. Ως ηγετικής προσωπικότητας της ευρωπαϊκής αριστεράς, όταν στο τρίτο συνέδριο των κομμάτων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (European Left), 3-5/12/2010 στο Παρίσι, ο Τσίπρας εξελέγη αντιπρόεδρος.
Στις Ευρω-εκλογές του 2014 ο Αλέξης προτάθηκε από την EL για την διεκδίκηση της προεδρίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
γ. Ως πρωθυπουργού πλέον της Ελλάδας μετά την εκλογική νίκη της 25/1/2015 και την κυβερνητική σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ.
Σχετικά με την πρώτη περίοδο της δράσεως του Αλέξη η προσωπική μας άποψη είναι ότι:
· Ο Αλέξης δεν προετοιμάσθηκε για έναν ευρύτερο πολιτικό ρόλο, παρ΄ όλο που είχε την φιλοδοξία. Το θεωρούσε τόσο εύκολο;
· Η διαμόρφωση της πολιτικής ταυτότητας του Αλέξη έχει μία ιδιαιτερότητα, η οποία έχει περισσότερο έναν προσωπικό πάρα έναν πολιτικό χαρακτήρα αντίστοιχο προς την δράση του. Κατά την άποψη μας ο Αλέξης δεν είναι αριστερός, αλλά πάντα φιλοδοξούσε να εξελιχθεί σε ΛΑΪΚΟ ΗΓΕΤΗ.
Άλλο αριστερός και άλλο λαϊκός ηγέτης. Μπορούσε ο νεαρός Αλέξης να συνειδητοποιεί και να κάνει τέτοιες διακρίσεις, που προϋποθέτουν ωριμότητα και πείρα;
Απάντηση: Με όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις και στην προκειμένη περίπτωση ο νεαρός Αλέξης επέλεξε ως δάσκαλο
του τον Ανδρέα Παπανδρέου.
4. Ο Αλέξης και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Αλέξης είχε την ικανότητα από μικρός να οσφραίνεται την πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής του και σχεδόν άθελά του η αναπνοή του εναρμονίσθηκε με αυτήν του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας αναδείχθηκε σε πολιτικό πρότυπο της εποχής του τόσο για τον κόσμο της Δεξιάς όσο και τον κόσμο της Αριστεράς .Ο λαός θέλει να αισθάνεται, ότι ο ηγέτης του είναι δικός του, ότι πασχίζει γαυτόν, ανεξαρτήτως της πολιτικής που ακολουθεί. Ο λαϊκός ηγέτης ασχολείται μόνο με το παρόν.
Ο Αλέξης έμαθε από μικρός να μπαίνει στο πετσί του Ανδρέα, τον απορρόφησε υποσυνείδητα και τον μελέτησε συνειδητά. Ο Αλέξης μιμείται τον Ανδρέα ακόμη και ηχητικά. Μιλάει κάπως αργά, ρητορικά και όχι αφηγηματικά. Τονίζει την κάθε λέξη, δίνει μεγάλη σημασία στην ορθοφωνία, δίνει ένταση στον τόνο της φωνής του χωρίς να τον ανεβάζει. Έτσι αποπνέει βεβαιότητα και αυτοπεποίθηση. Μιλάει με ένα σταθερό και «κρουστό» τόνο φωνής χρησιμοποιώντας ακόμη και την «αμερικανιά» του Ανδρέα, τον ήχο του «αααα….» ως φωνήεν –γέφυρα ανάμεσα σε δυο φράσεις αντί του ελληνικού «εεεε…».
Ο Αλέξης επενδύει στο να ενθουσιάζει τον λαό, θέλει να αισθάνεται, ότι τον εμπνέει και γιαύτό θέλει κάπου-κάπου να εκτοξεύει και κάποιες μεγαλοστομίες, όπως: «Η Ελλάδα θα παίζει την λύρα και οι Δανειστές θα χορεύουν πεντοζάλι», «Εγώ δεν θα γίνω Παπαδήμος», «Δεν είμαι πρωθυπουργός παντός καιρού», «Έχω μάθει στην ζωή μου να παίρνω ρίσκα».
Στην πραγματικότητα, ως προς το τελευταίο, ο Αλέξης αποφεύγει συστηματικά τα ρίσκα και αποδέχεται την πραγματικότητα, όπως αυτή είναι, αφού βεβαίως εξαντλήσει όλες τις σφαίρες του. Ο Αλέξης δεν έχει διάθεση να γίνει παρανάλωμα της ιδεολογίας ούτε Ιφιγένεια, προκειμένου να επιβεβαιωθεί το κόμμα του. Εξάλλου το ξέρει ότι χωρίς αυτόν το κόμμα του δεν πρόκειται να επιβιώσει .
Ο Αλέξης είναι ταγμένος στην πολιτική ως διακυβέρνηση, όχι στην ιδεολογία ούτε στο κόμμα του και ως πολιτικός αισθάνεται υπόλογος μόνο απέναντι στην ιστορία ( στην καλύτερη περίπτωση ) και τον εαυτό του ( στην χειρότερη ).
Ο Αλέξης θέλει να γράψει ιστορία. Θέλγεται να ταυτίζεται με την ιστορία. Αυτό φαίνεται και από το βλέμμα του, το οποίο κατευθύνεται προς ένα απροσδιόριστο βάθος. Αυτό το βάθος είναι η διάσταση της ιστορίας, όπου η έννοια του ρίσκου θα ευσταθούσε. Όμως για τον Αλέξη πρόκειται περισσότερο για ένα στοίχημα και λιγότερο για ένα ρίσκο. Αυτό που είναι «παντός καιρού» στον Αλέξη, είναι η ψυχραιμία του. Έχει την ψυχολογία του ακροβάτη, ο οποίος έχει το βλέμμα του προσηλωμένο στο σημείο του τερματισμού. Η διαδρομή απασχολεί τον ακροβάτη μόνο ως κατάσταση, από την οποία μπορούν να προκύψουν έκτακτες δυσκολίες π.χ. οι ριπές του ανέμου.
Το να είναι ένας πολιτικός ερωτευμένος με την ιστορία, είναι βασικά θετικό, αρκεί να εντάσσει στην ιστορία και την υστεροφημία του.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και οι δυο ήταν ερωτευμένοι με την ιστορία. Ειδικά ο Ανδρέας χαρακτήριζε την «Αλλαγή» ως «ραντεβού με την ιστορία» και διακήρυττε, ότι το ΠΑΣΟΚ θα έβαζε την Δεξιά στο «Χρονοντούλαπο της ιστορίας». Ομως ο Ανδρέας εξαιρούσε από την ιστορία την υστεροφημία του, σε αντίθεση με τον Κων/νο Καραμανλή, ο οποίος διέθετε υψηλό δείκτη προσωπικής αξιοπρέπειας και αγωνιούσε για την υστεροφημία του.
Ο Ανδρέας ήταν ένα παθολογικά αυτιστικό άτομο, το οποίο με την συμπεριφορά του ήταν σαν να μας έλεγε: «Εγώ θα κάνω αυτό που θέλω και αυτό που με ευχαριστεί και δεν πρόκειται να χάνω τον ύπνο μου για σας .Εσείς μετά μπορείτε να έρχεσθε στον τάφο μου και να με φτύνετε. Ποσώς με ενδιαφέρει. Θα μπορούσα ακόμη να σας πω, ότι η οργή σας για μένα θα με ηδονίζει, διότι, όσο πιο έντονη θα είναι, τόσο πιο πολύ θα ικανοποιούμαι, ότι σας την έφερα. Κορόϊδα!…»
Με αυτή την έννοια ο Τσίπρας είναι μαθητής του Κ.Καραμανλή και όχι του Ανδρέα.
5. Το μέλλον του Αλέξη Τσίπρα
Ο Αλέξης έχει να αντιμετωπίσει τρία προβλήματα :
α. ο Αλέξης στερείται παντελώς ενός αναπτυξιακού οράματος.
β. ο Αλέξης έχει πρόβλημα συντονισμού των δυο ρόλων του: ως εθνικού ηγέτη και ως προσωπικότητα της ευρωπαϊκής αριστεράς και
γ. ο Αλέξης πιστεύει στο ευρώ και δεν φαίνεται να έχει εναλλακτική λύση.
Η έλλειψη αναπτυξιακού οράματος οφείλεται στο γεγονός, ότι ο Αλέξης ανδρώθηκε μέσα στην αριστερά. Έτσι κράτησε την άνετη εκδοχή, ότι η οικονομική ανάπτυξη είναι ευθύνη «άλλων », όχι πάντως ενός συνεπούς ηγέτη της αριστεράς, το καθήκον του οποίου είναι η διανομή του εθνικού προϊόντος και όχι η παραγωγή του. Οι άνθρωποι της παραγωγής βρίσκονται στην απέναντι όχθη.
Το ερώτημα λοιπόν είναι:
· Πότε ο Τσίπρας θα αποκτήσει αναπτυξιακό όραμα για την Ελλάδα;
· Ποιά θα είναι η στρατηγική αυτού του οράματος; Θα στηρίζεται στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας; Γιατί δεν μιλάει για την ΑΟΖ;
Είναι γνωστό ότι οι φιλοδοξίες του Αλέξη ξεπερνούν τα όρια της Ελλάδας και καταλήγουν:
α. στην ανάδειξη του σε πανευρωπαϊκή πολιτική προσωπικότητα στο χώρο του Νότου και της Αριστεράς
β. στην ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να καταλυθεί η οικονομική και πολιτική δικτατορία του Ordo-Liberalismus, τον οποίο εκπροσωπούν ο Δρ .Σόιμπλε και η Φράου Μέρκελ. Η επιστροφή της Ευρώπης στις ιστορικές της παραδόσεις του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους θα ανασχέσει τόσο την επέλαση της παγκόσμιας ολιγαρχίας όσο και την τάση γερμανοποιήσεως της Ευρώπης.
Στο θέμα αυτό βεβαίως πρέπει να ενθαρρύνουμε και να υποστηρίζουμε τον Αλέξη. Πρόκειται για ένα όραμα ιστορικής σημασίας, το οποίο πρέπει να ενταχθεί ως βασική συντεταγμένη στην εθνική μας στρατηγική για τα επόμενα τουλάχιστον 20 χρόνια.
Αυτός ο στόχος μπορεί να επιδιωχθεί υπό δύο προϋποθέσεις :
α. Η πρώτη προϋπόθεση είναι η εθνική ενότητα και ετοιμότητα και η δημιουργία ενός ευρύτερου όχι μόνο δημοκρατικού αλλά και πατριωτικού μετώπου.
Η Ελλάδα μπαίνει σε μία νέα περίοδο της ιστορίας της, η οποία μπορεί να συγκριθεί, ως παράδειγμα προς αποφυγήν, με τον Διχασμό κατά την διάρκεια της εθνικής εξορμήσεως 1919-22. Είναι ανεπίτρεπτο οι μισοί Έλληνες να λένε στον Τσίπρα :
· «Μην τολμήσεις να γυρίσεις, αν υπογράψεις» και οι άλλοι μισοί να του λένε :
· «Αν γυρίσεις, χωρίς να έχεις υπογράψει, θα πας φυλακή»!...
Τα θετικά του τρίτου Μνημονίου βρίσκονται εκτός του κειμένου του και είναι :
α. το σπάσιμο της πολιτικο-οικονομικής μονολιθικότητας της ΕΕ και η εκδήλωση των πρώτων αντιστασιακών αντιδράσεων, τόσο λαϊκών όσο και κοινοβουλευτικών.
β. το πέσιμο της μάσκας. Η ΕΕ δε είναι «Ευρώπη» αλλά γερμανοκρατούμενη ζώνη. Η δανειοδότηση της Ελλάδας δεν είναι «Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» αλλά οικονομική υποδούλωση, οι Γερμανοί, ως πολιτική Σόιμπλε-Μέρκελ, δεν είναι «Φίλοι μας», όπως τους αποκαλούν τα κόμματα του «Υπόγραψε!».Τα Μνημόνια δεν είναι η «σωτηρία μας». Άλλο είναι να υποκύπτω συνειδητά σε ένα ωμό εκβιασμό, διότι δεν έχω άλλη διέξοδο και άλλο να αναφέρομαι στους εκβιαστές ως «Συμμάχους» και «Φίλους».
Εάν τα κόμματα της μνημονιακής αντιπολιτεύσεως έβαζαν πλάτη, όχι πιέζοντας τον Τσίπρα να υπογράψει την όποια συμφωνία αλλά ομόφωνα κατήγγειλαν ως ωμό εκβιασμό την πολιτική του Βερολίνου, θα μπορούσαν ίσως οι όροι του τρίτου Μνημονίου να ήσαν πιο ευνοϊκοί.
Η δεύτερη προϋπόθεση επιτυχίας μιας εναλλακτικής πολιτικής στα πλαίσια της ΕΕ είναι ο δημιουργικός συνδυασμός μιάς εθνικής προσπάθειας για την αναπτυξιακή αυτοδυναμία της Ελλάδας με τα όποια πλεονεκτήματα μπορεί να έχει η συμμετοχή μας στην ΕΕ.
Αυτή η ανάγκη μιας διπλής, παράλληλης και συνδυασμένης πολιτικής κινδυνεύει από αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ως το σύνδρομο του εφαλτηρίου.
Αποδίδουμε το σύνδρομο του εφαλτηρίου σε έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι αποβλέπουν σε στόχους πέρα από αυτό που έχουν επιτύχει και συγκεκριμένα σε πρωθυπουργούς που θέλουν να αναλάβουν διεθνή αξιώματα. Οπότε χρησιμοποιούν την χώρα μας ως εφαλτήριο, προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους.
Σε μία μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, αλλά με πολιτικούς χωρίς όρια φιλοδοξίας, δημιουργείται συνωστισμός: Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου και Αλέξης Τσίπρας.
Μέσα από την δραστηριοποίηση μου στο διεθνές κίνημα ειρήνης είχα σχηματίσει την εντύπωση, ότι η τελική φιλοδοξία του Ανδρέα ήταν η θέση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ με την υποστήριξη των Αμερικανών και την συναίνεση των Ρώσων.
Με βάση αυτό το σκεπτικό ο Ανδρέας χρησιμοποιούσε την Ελλάδα απλώς ως εφαλτήριο.
Την ίδια τακτική του εφαλτηρίου ακολούθησε και ο «Αντι-Ανδρέας» Κώστας Σημίτης αποβλέποντας στην θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής επιτροπής με την υποστήριξη των Γερμανών και την μεσολάβηση του αδελφού του, Σπύρου Σημίτη. Αυτή η φιλοδοξία του Σημίτη ήταν η βασική σκοπιμότητα, για να μας βάλει στο Ευρώ, χωρίς να πληρούμε τις προϋποθέσεις αλλά με την κάλυψη του καγκελαρίου Γκέρχαρτ Σρέντερ.
Η πλέον τραγική περίπτωση είναι αυτή του ΓΑΠ. Ο «Γιωργάκης» κληρονόμησε από τον πατέρα του την φιλοδοξία της καταλήψεως της θέσεως του Γ.Γ. του ΟΗΕ και όλες οι ενέργειες του περιστρέφονταν γύρω από αυτό τον άξονα. Χειρίσθηκε ακόμη και το πρόβλημα του δημοσιονομικού ελλείμματος της Ελλάδας με αποκλειστικό γνώμονα την «μόχλευση» των διεθνών δημοσίων σχέσεων του. Το μόνο ελαφρυντικό του ΓΑΠ ήταν, ότι η ελληνική ταυτότητα δεν αποτελεί την προτεραιότητα στην συνείδηση του.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την ικανότητα να παίξει έναν πανευρωπαϊκό ρόλο. Είναι ασύγκριτα καλύτερος από τον «Ευρωπαίο» Μάρτιν Σούλτς. Για τον ρόλο του Γιούνκερ ο Αλέξης είναι μάλλον «δυσκίνητος».
Όμως θέλουμε, όχι να πείσουμε τον Αλέξη να εγκαταλείψει τις ευρωπαϊκές του φιλοδοξίες, κάθε άλλο, αλλά να προλάβουμε το κακό, δηλ. να λειτουργήσει και στην δική του περίπτωση το σύνδρομο του εφαλτηρίου.
Θεωρούμε το σύνδρομο του εφαλτηρίου ως μία από τις βασικότερες αιτίες της παρακμής της πολιτικής μας ζωής και της οικονομίας μας στην διάρκεια της Μεταπολιτεύσεως.
Ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολος ο συνδυασμός εθνικού και διεθνούς ρόλου ιδιαίτερα για πολιτικούς από μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα και όταν αυτές οι χώρες έχουν πρόσθετα προβλήματα.
Θέλουμε να συμβάλουμε, ώστε ο Αλέξης να συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο και να μην παρασυρθεί από τις διεθνείς συμπάθειες που έχει κερδίσει κυρίως λόγω των προβλημάτων της Ελλάδας. Περιμένουμε από τον Τσίπρα να επενδύσει αποκλειστικά στην Ελλάδα τις ικανότητες του, να αποκτήσει πείρα και να μην μπλέξει με διεθνείς υποχρεώσεις προτού περάσουν δέκα χρόνια.
Επίσης θα πρέπει να προσέξει, ώστε να λαμβάνει τις αποφάσεις του με αποκλειστικό κριτήριο το συμφέρον της Ελλάδας και όχι τον όποιον αντίκτυπο τους στο εξωτερικό. Εάν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια κατά προτεραιότητα ελληνοκεντρική απόφαση, ας φροντίζει να τις δημιουργεί και μάλιστα, όσο γίνεται πιο πολύ, σε ανύποπτο χρόνο.
Ας πάρουμε το πλέον επίκαιρο παράδειγμα:
Το δίλημμα ανάμεσα στο ευρώ και την επιστροφή στην Δραχμή .
Φοβάμαι ότι ο Τσίπρας «πιστεύει» στο Ευρώ.
Η σχέση του Τσίπρα με το Ευρώ μπορεί να έχει μια ή περισσότερες από τις παρακάτω μορφές :
· Επειδή δεν έχει πείρα μεγάλων αποφάσεων, διστάζει να αναλάβει το ρίσκο της εξόδου, ακόμη και αν αυτό θα ήταν αναγκαίο.
· Αντιλαμβάνεται, ότι μία απόφαση εξόδου από το Ευρώ χρειάζεται σοβαρές προϋποθέσεις που σήμερα δεν υπάρχουν.
· Θεωρεί την συμμετοχή στο Ευρώ ως κεντρικό πυλώνα μιας εθνικής συναινέσεως και
· Θεωρεί, ότι η συμμετοχή στην Ευρωζώνη αποτελεί βασική προϋπόθεση για την δυνατότητα μιάς χώρας ή ενός πολιτικού να επηρεάζει το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και να παίζει έναν πανευρωπαϊκό ρόλο.
Η προσωπική μας άποψη είναι, ότι το Ευρώ δεν συμβιβάζεται με το ζητούμενο της αναπτύξεως της Ελλάδας. Φαίνεται όμως, ότι ο Τσίπρας θεωρεί το Ευρώ περισσότερο ως όργανο πολιτικής και λιγότερο οικονομίας. Αυτό είναι πρόβλημα. Δεν επιτρέπεται ο Τσίπρας να λέει, ότι είναι άλλο πράγμα η «Λαϊκή κυριαρχία» και άλλο η «Εθνική ανεξαρτησία».
6. Επίλογος
Ένα το κρατούμενο. Τον θεωρούμε ως τον μόνο έλληνα πολιτικό με προοπτική μέλλοντος. Ας φροντίσουμε να δημιουργηθούν και άλλοι και δεν εννοούμε βέβαια τον Στ. Θεοδωράκη.
Ένα διαχρονικό πρόβλημα, από το οποίο πάσχει η «δημοκρατία »μας, είναι ότι όλοι οι πολιτικοί μας, καλοί και κακοί, ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ, δεν μας σέβονται. Μας θεωρούν χειραγώγιμους. Καλούμαστε μόνο να ψηφίζουμε, οπότε κάθε φορά μας φέρνουν μπροστά σε βασανιστικά ή εικονικά διλήμματα.
Έχει δίκαιο ο Γ. Κοντογιώργης, όταν λέει, ότι δημοκρατία θα έχουμε, όταν η κοινωνία μας θα αποκτήσει πολιτική υπόσταση. Η κομματοκρατία στην Ελλάδα έχει φροντίσει να κρατά τις κοινωνικές δυνάμεις μακρυά από την άσκηση της εξουσίας, γιαυτό και δεν έχουμε πολιτικό πολιτισμό.
Μόνο ο ίδιος ο λαός με την συσπείρωση και ενεργοποίηση του μπορεί να επιβάλει στο πολιτικό μας σύστημα, να αναγνωρίζει την ελληνική κοινωνία ως ισότιμο πολιτικό υποκείμενο.
Αθήνα, 13 Ιουλίου 2015
ελληνολογία.gr
hellenologia.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου