Παγκόσμια επικυριαρχία, Άνθρωπος και Πολιτισμός

Συγκυριακή και διαχρονική πολιτική σκέψη

Γράφει ο Ηλίας Φιλιππίδης, πανεπιστημιακός καθηγητής κοινωνιολογίας

1.    Η πολιτική λογική της Νέας Τάξεως πραγμάτων

     Όσο διαρκούσε ο Ψυχρός πόλεμος (1946-1990) και η περίοδος του Διπολισμού του κόσμου, δεν μπορούσε να υπάρξει μία γενικώς αποδεκτή θεώρηση της ιστορίας και του παγκοσμίου γίγνεσθαι.
Βασικά υπήρχαν δύο κόσμοι:
· ο Δυτικός ή ελεύθερος κόσμος, όπως ήθελε ο ίδιος να αποκαλεί τον εαυτό του
· και ο Ανατολικός ή σοσιαλιστικός κόσμος.
     Επίσης υπήρχαν δυο αλήθειες και δυο τρόποι θεωρήσεως των πραγμάτων:
· ο Δυτικός, φιλελεύθερος ή καπιταλιστικός και
· ο Μαρξιστικός –Λενινιστικός τρόπος σκέψεως
     Όμως τρία αυτοδύναμα κινήματα ήλθαν να αμφισβητήσουν και να αποδυναμώσουν την μονολιθικότητα των δύο αυτών πανίσχυρων συνασπισμών:
· το κίνημα ειρήνης
· η οικολογία
· και το κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
     Ο Ανατολικός συνασπισμός αποδείχθηκε ιδεολογικά πιο ευάλωτος στην αντιπαράθεση του με τα νέα αυτά κινήματα. Δεν μπόρεσε ούτε να τα ποδηγετήσει στο σύνολο τους ούτε να συμμαχήσει μαζί τους και αυτός ήταν ένας βασικός λόγος της καταρρεύσεως του.
     Ο Ανατολικός συνασπισμός είχε γενικότερο πρόβλημα συμμετοχής των πολιτών στο πολιτικό και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Το κομμουνιστικό κόμμα ήλεγχε τα πάντα μετατρέποντας τις «σοσιαλιστικές» κοινωνίες σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
     Αντιθέτως εντοπίζουμε την δύναμη εξελίξεως του Δυτικού κόσμου στην συνύπαρξη τεσσάρων διαφορετικών παραδόσεων: του καπιταλισμού, του κοινοβουλευτισμού, του διαχρονικού ανθρωπιστικού πολιτισμού και της κοινωνικής πρωτοβουλίας.
     Όμως μετά την κατάρρευση του Ανατολικού κόσμου, ο καπιταλισμός, ξεκινώντας από τις ΗΠΑ, ανέπτυξε τέσσερις δυναμικές τάσεις:
· μία παρασιτική τάση, δημιουργώντας την άυλη χρηματική οικονομία πάνω από την πραγματική
· μία κατακτητική πλανητική τάση, η οποία συνδέει την παγκοσμιοποίηση με την Νέα Τάξη Πραγμάτων
· μία ολιγαρχική τάση ποδηγετήσεως των πολιτικών συστημάτων, αν είναι δυνατόν, σε όλο τον κόσμο και
· μία καρκινική τάση διαβρώσεως του Δυτικού πολιτισμού από μέσα.
     Αυτή η στρατηγική ξεκίνησε με την ιδεολογική διάβρωση του κινήματος της οικολογίας. Με την υποστήριξη της εναλλακτικής διανοήσεως της Γαλλίας (Νέοι Φιλόσοφοι και Ντάνιελ Κον-Μπεντίτ) δημιουργήθηκε η «Πολιτική οικολογία». Δηλ. δεν φτάνει η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος αλλά θα πρέπει να λέμε ναι και στους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς από τα αεροπλάνα της δημοκρατικής Δύσεως και στην δημιουργία τεχνητών προτεκτοράτων (Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σκόπια, Κόσοβο).
    Η Νέα Τάξη Πραγμάτων θέλει να μετατρέψει τα Βαλκάνια σε αποικιακά κρατίδια.
Στα ευρωπαϊκά συνέδρια που συμμετείχα την δεκαετία του 90 και οι Σκοπιανές αντιπροσωπίες έθεταν θέμα αυτοπροσδιορισμού τους και παραβιάσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκ μέρους της Ελλάδας, δυτικοί σύνεδροι αντιδρούσαν στα επιχειρήματά μου με την επωδό: «Κάνουμε πολιτική όχι ιστορία».
     Ποιος κάνει πολιτική; Ο ισχυρός του αιώνος τούτου. Ποιος επικαλείται την ιστορία; Αυτός που έχει το δίκιο με το μέρος του αλλά δεν έχει την δύναμη να το επιβάλει.
     Πάντως πολιτική, η οποία δεν σέβεται την ιστορία και τον πολιτισμό, υπηρετεί μονόπλευρες σκοπιμότητες και όχι τον άνθρωπο και την ειρήνη.

2. Νέα Τάξη πραγμάτων και εθνομηδενισμός

     Οι ολιγαρχικές δυνάμεις, οι οποίες θέλουν να επιβάλουν την Νέα Τάξη Πραγμάτων ταυτίζουν την πολιτική με την συγκυρία, δηλ. το παρόν και αρνούνται την πολιτική της διαχρονικότητας, δηλ. κάθε αναφορά στους τρεις πυλώνες της διαχρονικότητας, που είναι οι αξίες, ο πολιτισμός και η ιστορία.
     Ένας επιθετικός τρόπος καταργήσεως της διαχρονικότητας είναι ο εθνομηδενισμός.
     Πρόκειται για μία βασικά αυθαίρετη ιδεολογία, η οποία θέλει να εμφανίζεται κάτω από τον ψευδο-επιστημονικό μανδύα της αναθεωρητικής επιστημονικής θεωρίας.
 Οι βασικές του θέσεις είναι :
α .Η εθνική ταυτότητα ενός λαού δεν είναι προϊόν της ιστορίας αλλά της πολιτικής και μάλιστα της επιβολής του εθνικού κράτους, δηλ. της εξουσίας πάνω στους πολίτες .
β. Τα σημερινά κράτη στηρίζονται σε τρεις πλαστές καταστάσεις: την κρατική ανεξαρτησία, την εθνική ταυτότητα των λαών τους, και τα σύνορα.
γ. Το μεταναστευτικό κύμα είναι μία καλή ευκαιρία, για να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για την ύπαρξη των κρατών και των συνόρων τους.
δ. Μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε με τα «κράτη», ας ταυτίζεται ο καθένας με τον ατομισμό του.
     Το συμπέρασμα είναι ότι οι ορατοί και αόρατοι ολιγάρχες της άυλης οικονομίας θέλουν ένα κόσμο «χυλό», χωρίς ταυτότητα και πολιτική βούληση, όπου μόνες ταυτότητες θα είναι οι αστυνομικές και οι τραπεζικοί λογαριασμοί. 

filippidis103@yahoo.gr