Για μια ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΞΟΔΟΥ από την κρίση

          του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη

1. Απολογισμός και στρατηγικός σχεδιασμός

     Αρχίζει να αναγνωρίζεται από μεγάλο μέρος του λαού μας η ανάγκη ενός μακροπρόθεσμου και σφαιρικού προγράμματος για την αντιμετώπιση της τραγικής καταστάσεως, στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας
    Τα δεδομένα αναγνωρίσεως της κρίσεως είναι :
α. Δεν πρόκειται για μια παροδική κρίση αλλά για μια γενική κατάρρευση και αποικιοποίηση ενός κράτους, η οποία θα διαρκέσει για δεκαετίες, χωρίς να είναι βέβαια αν ποτέ θα καταφέρουμε να γυρίσουμε στην προηγουμένη κατάσταση.
β. Τα αίτια, οι διαστάσεις και οι συνέπειες της κρίσεως παραπέμπουν σε μία παρακμή του ελλαδικού Ελληνισμού, η οποία συνδέει την οικονομία με το πολιτικό σύστημα και βαθύτερα με την κατάρρευση του αξιακού μας συστήματος
γ. Για την αντιμετώπιση της κρίσεως δεν θα αρκέσει η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού και η εξασφάλισή της όποιας βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους αλλά θα χρειασθεί η ενεργοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας και του έθνους μας με μια αναπτυξιακή και αναγεννητική ακόμη προοπτική και
δ. Αποτελεί πλέον βεβαιότητα ότι ακόμη δεν έχουμε φθάσει στο βαθύτερο σημείο της κρίσεως. Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει ακόμη.
     Με βάση τις επιταγές των Δανειστών μας και «Συμμάχων» μας Ευρωπαίων το πολιτικό μας σύστημα κινείται σε τρία μόνο επίπεδα:
· Δημοσιονομικής πειθαρχίας (περιορισμός των εξόδων στο ύψος των εσόδων)
· Αξιοπιστία (καταβολή των δόσεων και αποκατάσταση της δανειοληπτικής ικανότητας της χώρας απέναντι στις αγορές)
· Ανταγωνιστικότητας. Δηλ. μεταρρυθμίσεις (ιδιωτικοποιήσεις, άνοιγμα επαγγελμάτων, μείωση κόστους εργασίας) και προσέλκυση επενδύσεων με βάση τους κανόνες της παγκοσμιοποιήσεως και του οικονομικού φιλελευθερισμού.
     Αυτό που λείπει από την λογική τόσο των Μνημονίων όσο και όλων των ελληνικών κυβερνήσεων όχι μόνο της ΥΦΕΣΙΑΚΗΣ ΕΠΤΑΕΤΙΑΣ (2009-15) αλλά και ολόκληρης της Μεταπολιτεύσεως είναι δυο θεμελιώδη επίπεδα κάθε ανορθωτικής προσπάθειας:
· Η συγκρότηση μιας δυναμικής παραγωγικής βάσεως με προτεραιότητα τον αγροτικό τομέα και
· Η ριζική ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού παράλληλα με την αναθεώρηση του Συντάγματος και τον εξορθολογισμό του πολιτικού συστήματος της χώρας .
    Δεν είναι τυχαίο γεγονός σε σχέση με την παρακμή μας, ότι οι δυο αυτές θεμελιώδεις προτεραιότητες για την επιβίωση μας ακόμη αναζητούνται .Χωρίς αυτές δεν μπορεί να υπάρξει προγραμματισμός του μέλλοντος.
    Δεν πρέπει να ξεχνάμε και την τρίτη βασική προϋπόθεση, που είναι η αναμόρφωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος και το οποίο έχει καταντήσει ένα διαχρονικό πειραματόζωο.
. 2.Το μέλλον μάς περιμένει. Εμείς το περιμένουμε;

    Ως φίλος έρχεται για αυτούς, που το σκέπτονταν προτού έλθει, δηλ. για αυτούς που το προγραμμάτιζαν. Ως εχθρός, δηλ. ως εκδικητικός τιμωρός, έρχεται για αυτούς που το περιφρονούσαν όσο γλένταγαν με το παρόν ή για τους λαούς που έχουν πέσει στο βάλτο της παρακμής και του ψυχικού μαρασμού και έχουν απωλέσει τόσο την θέληση της επιβιώσεως όσο και την αξιοπρέπεια που χρειάζεται, για να σκεφθείς, ότι σου αξίζει ένα καλύτερο μέλλον.Το μέλλον έρχεται από μόνο του. Το μέγα ερώτημα είναι, αν θα έλθει ως φίλος ή ως εχθρός. Το βέβαιο είναι ότι το μέλλον δεν έρχεται ποτέ με ουδέτερες διαθέσεις. Θα έλθει είτε ως φίλος είτε ως εχθρός.
     Ο κάθε λαός, που έχει την θέληση να επιβιώσει, πρέπει να βρίσκει τα κλειδιά που ανοίγουν το μέλλον του. Αυτά τα κλειδιά είναι δυο: ένα γενικό, το οποίο αφορά όλους τους λαούς, όπως είναι το κλειδί της αναπτύξεως, της εδραιώσεως της δημοκρατίας, της αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής και της κοινωνικής συνοχής.
    Εξίσου απαραίτητο αλλά πιο δυσεύρετο είναι το ειδικό κλειδί.
    Το ειδικό ελληνικό κλειδί διαθέτει τρεις κωδικούς αριθμούς, οι οποίοι αντιστοιχούν στα αξιωματικά ερωτήματα της υπάρξεως μας:
α. Ποιοι είμαστε; Το ζήτημα της πολιτιστικής ταυτότητας.
β. Τι είμαστε. Πως λειτουργούμε ως κοινωνία, ως κράτος, ως πολιτικό σύστημα και
γ. Τι θέλουμε. Για να ξέρουμε τι θέλουμε, πρέπει πρώτα να ξέρουμε, να προσδιορίσουμε ποιοί είμαστε. Για να θέλουμε, προϋποτίθεται, ότι έχουμε όραμα και συλλογική βούληση.Έχουμε;
3.Συμπερασματα
     Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι διπλό. Για να μπει ένας λαός στον δρόμο της αναπτύξεως (γενικό κλειδί), πρέπει πρώτα να έχει απαντήσει στο ερώτημα της ταυτότητας του και να έχει διαμορφώσει τι θέλει από το μέλλον. Άρα το ειδικό κλειδί προηγείται για την Ελλάδα. Δεν μπορούμε να πάμε στο μέλλον με τέτοιες εκκρεμότητες.

    Το δεύτερο συμπέρασμα είναι, ότι η ευθύνη για την χρήση του γενικού κλειδιού ανήκει βασικά στο πολιτικό σύστημα. Η ευθύνη όμως για το ειδικό κλειδί (ταυτότητα και όραμα) ανήκει βασικά στους δυο άλλους πόλους του ιστορικού γίγνεσθαι και αυτοί είναι:
    Η διανόηση και οι τοπικές κοινωνίες .
    Το τελικό συμπέρασμα είναι, ότι χρειάζεται ένας ΝΕΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ, ως μία εκστρατεία ενημερώσεως, ενεργοποιήσεως και συσπειρώσεως του Λαού μας.
Πρέπει να αναβιώσει η παράδοση του ελληνικού ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ με ακρόπολη το κάθε ελληνικό χωριό.

filippidis103@yahoo.gr