του Ηλία Φιλιππίδη, πανεπιστημιακού καθηγητή κοινωνιολογίας.
1. Η κυριαρχία της σχετικότητας
Όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, θεοκρατικά, δικτατορικά, στρατοκρατικά και φυλετικά διαχέουν και επιβάλλουν τους βασικούς κανόνες, με τους οποίους θα πρέπει να σκέπτονται οι τυχεροί «πολίτες» τους . Αυτοί οι κανόνες διαμορφώνουν την κυρίαρχη ιδεολογία, στο όνομα της οποίας κάθε αντίρρηση και αμφισβήτηση, κάθε διαφορετικός τρόπος σκέψεως καταδικάζεται ως αίρεση, ως υπονόμευση, ως εχθρική πράξη και προδοσία.
Η κατάρρευση του Ανατ. Μπλοκ (1989-90) σηματοδότησε μία νέα εποχή, όπου κυριαρχούν δύο σύμμαχα συστήματα ισχύος: στο γεωπολιτικό επίπεδο η Νέα Τάξη Πραγμάτων, την οποία ο Τζορτζ Μπους (πατήρ) ταύτισε με την αμερικανική εξωτερική πολιτική και στο διανοητικό επίπεδο η Μετανεοτερικότητα.
Η Μετανεοτερικότητα κατ’ ουσίαν ανατρέπει το σύστημα αξιών της Νεοτερικότητας, η οποία στηριζόταν στον ορθολογισμό του Ντεκάρτ και τον Διαφωτισμό της Γαλλικής Επαναστάσεως.
Όμως, ενώ η Νεοτερικότητα στήριξε τον ορθολογισμό στην πεποίθηση της αλήθειας, η Μετανεοτερικότητα παραιτείται από την αναζήτηση της αλήθειας και ανάγει σε θεμέλιο της σκέψεως την σχετικότητα.
Ο Homo sapiens λοιπόν της σύγχρονης υπεραναπτυγμένης εποχής μας πρέπει να θεωρεί τα πάντα ως σχετικά. Δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες, άρα δεν μπορεί να υπάρξει μια γενική συναίνεση, άρα δημοκρατία είναι, να πιστεύει ο καθένας ό,τι θέλει και να επιλέγει ό,τι θέλει, ακόμη και το φύλο των παιδιών του και αυτό να είναι απολύτως σεβαστό από όλους….
Η Μετανεoτερικότητα συντρίβει τον άξονα του Δυτικού πολιτισμού, ο οποίος στηρίζεται στο θεμέλιο των διαχρονικών αξιών του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, που είναι η ελευθερία, η διαρκής αναζήτηση της αλήθειας, ο σεβασμός των αξιών, η παιδεία των προτύπων, η αριστεία, ο διάλογος για την διαμόρφωση της δημοκρατικής συναινέσεως, η επένδυση στην σοφία για την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου της κοινωνίας.
Η κατάρρευση του Ανατ. Μπλοκ (1989-90) σηματοδότησε μία νέα εποχή, όπου κυριαρχούν δύο σύμμαχα συστήματα ισχύος: στο γεωπολιτικό επίπεδο η Νέα Τάξη Πραγμάτων, την οποία ο Τζορτζ Μπους (πατήρ) ταύτισε με την αμερικανική εξωτερική πολιτική και στο διανοητικό επίπεδο η Μετανεοτερικότητα.
Η Μετανεοτερικότητα κατ’ ουσίαν ανατρέπει το σύστημα αξιών της Νεοτερικότητας, η οποία στηριζόταν στον ορθολογισμό του Ντεκάρτ και τον Διαφωτισμό της Γαλλικής Επαναστάσεως.
Όμως, ενώ η Νεοτερικότητα στήριξε τον ορθολογισμό στην πεποίθηση της αλήθειας, η Μετανεοτερικότητα παραιτείται από την αναζήτηση της αλήθειας και ανάγει σε θεμέλιο της σκέψεως την σχετικότητα.
Ο Homo sapiens λοιπόν της σύγχρονης υπεραναπτυγμένης εποχής μας πρέπει να θεωρεί τα πάντα ως σχετικά. Δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες, άρα δεν μπορεί να υπάρξει μια γενική συναίνεση, άρα δημοκρατία είναι, να πιστεύει ο καθένας ό,τι θέλει και να επιλέγει ό,τι θέλει, ακόμη και το φύλο των παιδιών του και αυτό να είναι απολύτως σεβαστό από όλους….
Η Μετανεoτερικότητα συντρίβει τον άξονα του Δυτικού πολιτισμού, ο οποίος στηρίζεται στο θεμέλιο των διαχρονικών αξιών του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, που είναι η ελευθερία, η διαρκής αναζήτηση της αλήθειας, ο σεβασμός των αξιών, η παιδεία των προτύπων, η αριστεία, ο διάλογος για την διαμόρφωση της δημοκρατικής συναινέσεως, η επένδυση στην σοφία για την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου της κοινωνίας.
2. Η χειραγώγηση της σκέψεως.
Με βάση λοιπόν την ελληνοτροπία, η σοφία, την οποία θεωρούμε ως το ανώτατο στάδιο της καταξιώσεως του ανθρώπου, αποτελεί μία σύνθετη πνευματική κατάσταση, η οποία συνδυάζει την αυτογνωσία, την διαχρονική σώρευση των διανοητικών, ηθικών και πνευματικών προτάσεων και προτύπων, καθώς και τις ιστορικές εμπειρίες τόσο τις εθνικές όσο και τις παγκόσμιες.
Το συμπέρασμα είναι ότι η διαχρονικότητα αποτελεί τον άξονα του παγκοσμίου γίγνεσθαι και συνδέει τους πόλους του, οι οποίοι είναι: ο άνθρωπος, ο πολιτισμός, η ιστορία και η σοφία.
Χωρίς το στοιχείο της διαχρονικότητας ο άνθρωπος χάνει την ικανότητα μαζί με το δικαίωμα της διαμορφώσεως της ιστορίας του .
Η ικανότητα σκέψεως και διαμορφώσεως της ιστορικής πορείας της ανθρωπότητας έχει να κάνει με την θέληση του ανθρώπου και η θέληση έχει την ρίζα της στην συνείδηση του ανθρώπου.
Όμως η συνείδηση, για να γεννά θέληση και ποιότητα πρέπει να βρίσκεται σε διαρκεί εγρήγορση. Η ενεργοποίηση της συνειδήσεως απαιτεί την διάκριση δηλ. την ανεξαρτησία της συνειδήσεως από την πραγματικότητα. Αυτή η ποιοτική διαφοροποίηση και συνειδησιακή ανεξαρτησία από την πραγματικότητα μαζί με την διαχρονικότητα αποτελούν την βάση της ανθρώπινης ελευθερίας.
Η Μετανεοτερικότητα έρχεται να συντρίψει την οντολογική υπόσταση της ανθρώπινης ελευθερίας και να την αντικαταστήσει με το υποκατάστατο της αλήθειας, που είναι η σχετικότητα των πάντων.
Με αυτή την έννοια η Μετανεοτερικότητα αποτελεί ένα αντίστοιχο φαινόμενο διανοητικού αλλά και πολιτισμικού τζιχαντισμού, μέσα στον Δυτικό κόσμο, με σκοπό την υποταγή της συνειδήσεως του ανθρώπου και την κατάργηση της ελευθερίας του.
Η σχετικοποίηση των πάντων ισοπεδώνει τον άνθρωπο, διότι του αφαιρεί τα ποιοτικά κριτήρια αυτονομήσεως της συνειδήσεως του και αξιολογήσεως της πραγματικότητας.
Χωρίς την διαχρονικότητα της ιστορίας και των αξιών ο άνθρωπος καθίσταται έρμαιο της πραγματικότητας. Η σχετικοποίηση αποτελεί μία ψευδαίσθηση ελευθερίας, διότι, όχι απλώς επιτρέπει αλλά επιβάλλει στον άνθρωπο να αμφισβητεί όλες τις αξίες και το απόθεμα σοφίας και ιστορικών εμπειριών, αρκεί να μην θίξουμε την ρέουσα πραγματικότητα, η οποία διαμορφώνεται ερήμην του ανθρώπου.
Τα ιδιοτελή συμφέροντα της διεθνούς γεωπολιτικής και οικονομίας διαμορφώνουν σήμερα την πραγματικότητα ερήμην του ανθρώπου, γιαύτό θέλουν ανθρώπους χωρίς συνείδηση, χωρίς αξίες και χωρίς ιστορία .
Το συμπέρασμα είναι ότι η διαχρονικότητα αποτελεί τον άξονα του παγκοσμίου γίγνεσθαι και συνδέει τους πόλους του, οι οποίοι είναι: ο άνθρωπος, ο πολιτισμός, η ιστορία και η σοφία.
Χωρίς το στοιχείο της διαχρονικότητας ο άνθρωπος χάνει την ικανότητα μαζί με το δικαίωμα της διαμορφώσεως της ιστορίας του .
Η ικανότητα σκέψεως και διαμορφώσεως της ιστορικής πορείας της ανθρωπότητας έχει να κάνει με την θέληση του ανθρώπου και η θέληση έχει την ρίζα της στην συνείδηση του ανθρώπου.
Όμως η συνείδηση, για να γεννά θέληση και ποιότητα πρέπει να βρίσκεται σε διαρκεί εγρήγορση. Η ενεργοποίηση της συνειδήσεως απαιτεί την διάκριση δηλ. την ανεξαρτησία της συνειδήσεως από την πραγματικότητα. Αυτή η ποιοτική διαφοροποίηση και συνειδησιακή ανεξαρτησία από την πραγματικότητα μαζί με την διαχρονικότητα αποτελούν την βάση της ανθρώπινης ελευθερίας.
Η Μετανεοτερικότητα έρχεται να συντρίψει την οντολογική υπόσταση της ανθρώπινης ελευθερίας και να την αντικαταστήσει με το υποκατάστατο της αλήθειας, που είναι η σχετικότητα των πάντων.
Με αυτή την έννοια η Μετανεοτερικότητα αποτελεί ένα αντίστοιχο φαινόμενο διανοητικού αλλά και πολιτισμικού τζιχαντισμού, μέσα στον Δυτικό κόσμο, με σκοπό την υποταγή της συνειδήσεως του ανθρώπου και την κατάργηση της ελευθερίας του.
Η σχετικοποίηση των πάντων ισοπεδώνει τον άνθρωπο, διότι του αφαιρεί τα ποιοτικά κριτήρια αυτονομήσεως της συνειδήσεως του και αξιολογήσεως της πραγματικότητας.
Χωρίς την διαχρονικότητα της ιστορίας και των αξιών ο άνθρωπος καθίσταται έρμαιο της πραγματικότητας. Η σχετικοποίηση αποτελεί μία ψευδαίσθηση ελευθερίας, διότι, όχι απλώς επιτρέπει αλλά επιβάλλει στον άνθρωπο να αμφισβητεί όλες τις αξίες και το απόθεμα σοφίας και ιστορικών εμπειριών, αρκεί να μην θίξουμε την ρέουσα πραγματικότητα, η οποία διαμορφώνεται ερήμην του ανθρώπου.
Τα ιδιοτελή συμφέροντα της διεθνούς γεωπολιτικής και οικονομίας διαμορφώνουν σήμερα την πραγματικότητα ερήμην του ανθρώπου, γιαύτό θέλουν ανθρώπους χωρίς συνείδηση, χωρίς αξίες και χωρίς ιστορία .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου