Δημοκρατία και πατριωτισμός

του καθηγητή κοινωνιολογίας δρα Ηλία Φιλιππίδη

1.   Το αναγκαστικό διαζύγιο δημοκρατίας και πατριωτισμού

     Η πολιτική εξέλιξη της Ευρώπης από την φεουδαρχία στην κοινοβουλευτική δημοκρατία ακολούθησε μια συγκεκριμένη διαδρομή, την οποία οι περισσότεροι διανοούμενοι της εποχής μας αγνοούν ή προτιμούν να αποκρύπτουν, διότι σήμερα η κυρίαρχη ιδεολογία της παγκοσμιοποιήσεως θέλει, όχι μόνο να κόψει την γέφυρα ανάμεσα στον πατριωτισμό και την δημοκρατία αλλά και να επιβάλλει την άποψη, ότι ο πατριωτισμός αποτελεί ύψιστο εχθρό της δημοκρατίας.
     Τα μεγάφωνα της παγκοσμιοποιήσεως θέλουν να μας πείσουν, μέσα από την διανόηση και τα ΜΜΕ, ότι, όπως πρίν ο μεγαλύτερος εχθρός της δημοκρατίας ήταν ο κομμουνισμός, σήμερα είναι η όποια αναφορά στο έθνος καθώς και ο πατριωτισμός ως ιδεολογία της πατρίδας. Έθνος και πατρίδα είναι έννοιες υπό διωγμόν, διότι προϋποθέτουν την παραδοχή ενός συνόλου ανθρώπων, των όποιων η ενότητα συγκροτείται ως κοινή ταυτότητα ιστορικής προελεύσεως.
     Το συμπέρασμα είναι ότι η ιδεολογία της παγκοσμιοποιήσεως προτιμά την ύπαρξη εξατομικευμένων κοινωνιών. Μισεί κάθε αναφορά σε αντικειμενικές συλλογικότητες. Δεν θέλει ούτε αντικειμενικότητες ούτε συλλογικότητες. Ο καθένας από εμάς είναι το αποτέλεσμα μιας ατομικής επιλογής. Μπορούμε να επιλέξουμε ακόμη και το φύλο μας. Ούτε η φύση μπορεί να μας δεσμεύει!
     Ως φοιτητής της Νομικής Αθηνών θυμάμαι ένα περίεργο συμφοιτητή μας, ο οποίος προκαλούσε με την συμπεριφορά του. Είχε βγει από το Δρομοκαϊτειο. Όταν μάθαμε την περίπτωση του, τον αποδεχτήκαμε και αυτός διασκέδαζε μαζί μας, το απολάμβανε. Όποιος όμως δεν το γνώριζε και τολμούσε να του κάνει υποδείξεις για την συμπεριφορά του, έπαιρνε την αποστομωτική απάντηση:
«Εγώ έχω χαρτί, ότι δεν είμαι τρελός. Εσύ έχεις;»!
     Η επέλαση της εξατομικεύσεως θέλει να μας πείσει , ότι όσοι έχουν κάνει αλλαγή φύλου ή εν πάση περιπτώσει συμπεριφέρονται αντίθετα προς τα φυσικά τους χαρακτηριστικά, αποκτούν το τεκμήριο της ελευθερίας, ενώ όσοι επιμένουν στον φυσικό τύπο τους, θεωρούνται εγκλωβισμένοι και καθυστερημένοι.
Η ιδεολογία της παγκοσμιοποιήσεως είναι σαφής:
Απορρίπτει τις αντικειμενικότητες ,τις συλλογικότητες και την αναφορά στο παρελθόν. Η απόρριψη της ιστορίας ως αντικειμενικής βάσεως της εθνικής ταυτότητας του κάθε λαού, αποτελεί ένα απειλητικό «σημείο των καιρών», δηλ. προοιωνίζουν ένα κόσμο με απαγορευμένο μέλλον. Η επόμενη εξέλιξη θα είναι η δαιμονοποίηση της αναφοράς στο μέλλον. Όποιος θα κάνει όνειρα και προτάσεις για το μέλλον θα θεωρείται επικίνδυνος για την «δημοκρατία».
Μία «δημοκρατία» χωρίς ρίζες και χωρίς μέλλον σημαίνει μία ανθρώπινη κοινωνία εγκλωβισμένη στο παρόν. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος του μέλλοντος θα ελέγχεται «πολιτικά» μέσα από «δημοκρατικές διαδικασίες ». δηλ. θα ελέγχεται μόνο από τις αντικειμενικότητας του παρόντος, οι μόνες οι οποίες θα δικαιούνται να ομιλούν στο όνομα της «πραγματικότητας» και αυτές θα είναι η εξουσία, το χρήμα και οι τράπεζες.

2. Η δημοκρατία είναι η κόρη του πατριωτισμού 

      Τα κράτη της εποχής της φεουδαρχίας στην μεσαιωνική Ευρώπη ενομιμοποιούντο ως οντότητες εξουσίας.
Βέβαια οι μοναρχικοί και αριστοκρατικοί οίκοι αντλούσαν το κύρος τους πρωτίστως από το ιστορικό παρελθόν τους και δευτερευόντως από την κρατική βία του παρόντος.

     Όταν όμως βαθμιαίως οι λαοί άρχισαν να αμφισβητούν τις προσωποπαγείς εξουσίες της φεουδαρχίας, δεν αμφισβήτησαν το ιστορικό υπόβαθρο της εξουσίας αλλά την μονοπώληση του παρελθόντος από προσωποπαγείς εξουσίες.
     Έτσι οι διανοούμενοι, εκφράζοντας τις νεότερες πολιτικές τάσεις, αναζήτησαν πιο αντιπροσωπευτικές πολιτικές υποστασιοποιήσεις του παρελθόντος. Η έννοια της «πατρίδας» ήταν αυτή, που προσέφερε το απόλυτο πλεονέκτημα, δηλ. την νομιμοποίηση της εξουσίας πάνω στην πλέον αντικειμενική και συλλογική, ακόμη και ιερή, οντότητα, που είναι η πατρίδα!
     Οπότε η ιδεολογία του πατριωτισμού επιστρατεύτηκε, για να αποτελέσει το πλέον στέρεο θεμέλιο της πολιτικής εκφράσεως της συλλογικής βουλήσεως του λαού.
     Τα συμπεράσματα είναι, ότι ο πραγματικός εχθρός της δημοκρατίας δεν είναι ο πατριωτισμός αλλά ο φεουδαρχισμός ως διαχρονική ιδεολογία. Ο φεουδαρχισμός θέλει να χωρίσει το ζεύγμα δημοκρατίας και πατριωτισμού, θέλει να συντρίψει το ιδεολογικό θεμέλιο της δημοκρατίας, να απομονώσει την δημοκρατίας ιστορικά, ώστε να την καταστήσει χειραγωγούμενο της εξουσίας του παρόντος. Μπορούμε από τώρα να διατυπώσουμε τον επιστημονικό όρο του πολιτεύματος του «ανεπτυγμένου κόσμου» του μέλλοντος: αφανής φεουδαρχισμός κοινοβουλευτικώς εκπροσωπούμενος!...

filippidis103@yahoo.gr