Για την Ανάσταση του Λαού μας

Του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη



Με ιδιαίτερη κατάνυξη ο Λαός μας παρακολούθησε τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας. Όσο παρατείνεται και βαθαίνει η κρίση που περνάμε, το μήνυμα της Αναστάσεως βιώνεται όλο και πιο έντονα, όλο και πιο συλλογικά ως μία βουβή παρακλητική προσευχή.

Ποια θα είναι όμως η επομένη φάση;

Θα πρέπει να περιμένουμε το τέλος του έργου, για να δούμε, τι θα κάνουμε ή μήπως υπάρχουν περιθώρια επιλογών και δράσεως;

Παρακολούθησα με την σύζυγο μου, Αργυρή Ζουριδάκη τον εσπερινό της Αγάπης στην Ι.Μ. Γωνιάς στο Κολυμπάρι, τον οποίο ετέλεσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος.

Είναι ιδιαίτερα δύσκολο και ριψοκίνδυνο για ένα Ιεράρχη να θελήσει να περάσει τα όρια των διαχρονικών θεολογικών και ανθρωπολογικών διαστάσεων του γεγονότος της Αναστάσεως, για να επικαιροποιήσει το μήνυμα με βάση τις βιούμενες εμπειρίες του Λαού μας.

Παρακολουθώντας την σύντομη και μεστή ομιλία του Σεβ. κ. Αμφιλοχίου, μετά την ανάγνωση του Πασχάλιου Πατριαρχικού Μηνύματος του Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ. Βαρθολομαίου, έθετα στον εαυτό μου ορισμένες ερωτήσεις:

• Πόση αλήθεια περιέχει το επιχείρημα των κληρικών, το οποίο συχνά ακούμε, ότι η Εκκλησία δεν είναι μόνο ο Κλήρος, είναι και ο Λαός;
• Η Εκκλησία είναι αρμόδια για την μετά θάνατον ζωή και ο Λαός έχει την «αρμοδιότητα» να υποφέρει τα βάσανα της επίγειας ζωής;
• Είναι «πολιτική», εάν ένας Κληρικός και μάλιστα Ιεράρχης, θελήσει να αφήσει στην άκρη αυτές τις «αρμοδιότητες» και να επιδιώξει να φέρει το μήνυμα της Αναστάσεως στον Λαό όχι μόνο ως ένα υπερφυσικό θαύμα, όχι μόνο ως ένα μεταφυσικό συμβάν, αλλά και ως μία θεανθρώπινη «πράξη», που ενώνει την Γη με τον Ουρανό, που «σχίζει το καταπέτασμα του Ναού», που ταυτίζει όχι μόνο τον Λαό με την Εκκλησία αλλά και την Εκκλησία με τον Λαό;

Το γεγονός της Αναστάσεως παύει να περιορίζεται στο παρελθόν και να απαριθμείται χρονολογικά στην εκκλησιαστική ιστορία αλλά αποκτά διαχρονική σημασία και κυρίως δύναμη, όταν:

• επαναλαμβάνεται στην προσωπική ζωή του καθενός μας
• διαπερνά ως πνευματικό φως και ως αναγεννητική δύναμη την κοινωνία μας και την παγκόσμια ιστορία.

Ο Σεβ. κ. Αμφιλόχιος στην ομιλία του έδωσε έμφαση στην διαχρονικότητα του μηνύματος και της ενέργειας της Αναστάσεως όχι μόνο για τον κάθε πιστό αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας μας. Με αυτή την έννοια ο ερχομός του Αγίου Φωτός είναι μία ζωτική ανάγκη για τον Λαό μας, είναι ένα κεκτημένο δικαίωμα, το οποίο ουδείς έχει δικαίωμα να του το αφαιρέσει.

Ο Σεβ. κ. Αμφιλόχιος κατήγγειλε την αντίφαση και την υποκρισία ορισμένων ανθρώπων της εξουσίας, οι οποίοι ομνύουν στο όνομα των δικαιωμάτων όλων ανεξαιρέτως των μειονοτήτων αλλά αρνούνται και δαιμονοποιούν τα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας.

Συμπληρώνω: προφανώς αυτός είναι ο λόγος που μισούν τις παραδόσεις του λαού μας, διότι ο λαός μας δεν έχει ΑΚΟΜΗ καταντήσει μειοψηφία. Αλλά το επιδιώκουν συστηματικώς με την τακτική του σαλαμιού. Το όνειρο τους είναι, το πότε θα έλθει εκείνη η μέρα, που θα είμαστε η πιο ασήμαντη μειοψηφία όχι μόνο πολιτισμικά αλλά και δημογραφικά!...

Ο Σεβ. κ. Αμφιλόχιος επεσήμανε στην συνέχεια τους δύο μεγάλους ιδεολογικούς κινδύνους, οι οποίοι διαβρώνουν και στρεβλώνουν την εθνική και πολιτισμική συνείδηση και παράδοση του Λαού μας. Αυτοί είναι τα δυο άκρα:

• ο αφελληνισμός και
• η πατριδοκαπηλεία

Η ποιότητα της ελληνικής συνειδήσεως δεν βρίσκεται ούτε στην παρασιώπηση της, ούτε στην πλειοδοσία ούτε στην κούφια και ανεύθυνη ρητορεία αλλά στην ενεργό ανάληψη της ευθύνης για το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού.
Αυτή η ευθύνη στηρίζεται:

• στην αδιάσπαστη ενότητα Ελληνισμού και Ορθοδοξίας και
• στην ενεργοποίηση του βιώματος της Αναστάσεως από τους πιστούς ως μιας πνευματικής ποιοτικής και πολιτισμικής επαναστάσεως.

Ο Σεβ. κ. Αμφιλόχιος κατέληξε με ένα δικό του μήνυμα. Κάλεσε τους πιστούς σε μία ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ. Ο Λαός μας πρέπει να αναλάβει την ευθύνη όχι μόνο της αναπαραγωγής των παραδόσεων μας αλλά και της προασπίσεως τους. Αυτή είναι μία επανάσταση που εκκινεί από τον καθένα από εμάς και διαχέεται μέσα στην κοινωνία μας ως πνεύμα συλλογικότητας και αγωνιστικότητας.

Ο Λαός μας πρέπει πράγματι να ενεργοποιηθεί. Η παθητικότητα είναι ο πλέον ολισθηρός δρόμος της παρακμής. Όμως η ενεργοποίηση του Λαού προϋποθέτει την ενημέρωση και την αφύπνιση του. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μία κοινωνική συμμαχία με την στήριξη και της Εκκλησίας. Χρειάζεται μία πορεία προς τον Λαό.

<filippidis103@yahoo.gr>