Του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη
Ο νέος ορθολογισμός της οικονομίας
Ζούμε μία άχαρη, αγχώδη και επικίνδυνη εποχή, όπου ο άνθρωπος αισθάνεται ορφανός.
Ως κοινωνιολόγος θεωρώ τον άνθρωπο ορφανό, όταν χάνει τους πνευματικούς γονείς του και αυτοί είναι οι δύο βασικοί συλλογικοί παράγοντες συγκροτήσεως της κοινωνικής προσωπικότητας του ανθρώπου, που είναι:
Εφαρμόζοντας αυτά τα δυο κριτήρια μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τις εξελίξεις στην Γαλλία.
Η Γαλλία θεωρείται ως η πατρίδα του ορθολογισμού. Όμως στην εποχή που διανύουμε, η Γαλλία έχει χάσει την αυτοπεποίθηση της και οι Γάλλοι αισθάνονται ορφανοί, διότι το διεθνές τραπεζικό σύστημα και η πολιτική των Μέρκελ –Σόιμπλε έχουν αφαιρέσει το τεκμήριο του ορθολογισμού από το Παρίσι και την γαλλική διανόηση, γενικά έχουν συντρίψει την παράδοση του γαλλικού ευρωπαϊσμού και έχουν ανεγείρει στο Βερολίνο το Μαυσωλείο του νέου ορθολογισμού, ο οποίος ταυτίζεται με την τραπεζική λογική δανεισμού- οφειλής.
Όσοι μιλάμε σήμερα για «Ευρώπη», θα πρέπει να γνωρίζουν, ότι η Ευρώπη της ανθρωποκεντρικής λογικής, των πολιτικών αποφάσεων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του κοινωνικού κράτους και του πολιτισμού έχει πεθάνει.
Αντί της Ευρώπης ως πολιτισμικού και πολιτικού προτύπου υπάρχει μόνο ο ευρωπαϊκός χώρος, με κέντρο κυριαρχίας την νέα καγκελαρία του Βερολίνου.
Ο νέος ορθολογισμός σημαίνει:
Στην ουσία πρόκειται:
Με αυτή την έννοια, για να δούμε το μέλλον του ευρωπαϊκού χώρου, πρέπει να πάμε πίσω.
2.Ο Μακρόν μεταξύ του Ντε Γκόλ και του Πετέν
Η επιτυχία του Μακρόν θα εξαρτηθεί, από το εάν θα μπορέσει να συνδυάσει αυτά τα δύο πρότυπα και αν θα κερδίσει τους Γάλλους ανασυντάσσοντας την γαλλική οικονομία με βάση το γερμανικό πρότυπο.
Όμως το πρόβλημα της Γαλλίας δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι και γεωπολιτικό και πολιτικό. Έξαλλου η διαμόρφωση του διεθνούς σκηνικού ξεπερνά τις δυνατότητες του Μακρόν, να ξανακάνει την Γαλλία ευρωπαϊκό κέντρο διεθνούς πολιτικής. Το προσπάθησε ο Σαρκοζί αλλά απέτυχε.
Ο Μακρόν θα προσπαθήσει να ισορροπήσει μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας.
Η επιτυχία της Λεπέν είναι, ότι επέβαλε το πρότυπο της ανεξάρτητης πολιτικής του Στρατηγού Ντε Γκόλ ως μέτρο επιτυχίας του Μακρόν, παράλληλα βέβαια με το ευρωπαϊκό πρότυπο του Ζαν Μονέ.
Ο Μακρόν δεν είναι βέβαια ο γάλλος Δον Κιχώτης. Διαθέτει πολύ γερές πλάτες, αφού είναι άνθρωπος του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Πόσο όμως είναι διατεθειμένη η Μέρκελ να αναβιώσει τον παλαιό Γαλλογερμανικό άξονα; Η σημερινή Γερμανία δεν επιθυμεί μία ομοσπονδιακή πολιτική ένωση της Ευρώπης ούτε θέλει να μοιράζεται τις αποφάσεις της με άλλους.
Ο τρίτος Γύρος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου τώρα μόλις αρχίζει.
Πάντως εμείς οι Έλληνες έχουμε να πάρουμε ένα μεγάλο μάθημα από την Γαλλία του Μακρόν.
Δεν υπάρχει δίλημμα ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και την εθνική ταυτότητα του κάθε ευρωπαϊκού λαού. Απεναντίας μάλιστα, για να είσαι μαχητικός ευρωπαίος, πρέπει πρώτα να είσαι πατριώτης του τόπου σου, να ανεμίζεις την σημαία της πατρίδας σου, όπως οι χιλιάδες οπαδοί, που υποδέχθηκαν τον Μακρόν στο Λούβρο και να ψέλνεις με όλη την δύναμη των πνευμόνων σου τον εθνικό σου Ύμνο.
Μόνο στην Ελλάδα όσοι κρατούν ελληνική σημαία και ψέλνουν τον εθνικό μας Ύμνο χαρακτηρίζονται ως χρυσαυγίτες…….
Τελικά έχουμε το γονίδιο του εμφυλίου πολέμου μέσα μας;
Ο νέος ορθολογισμός της οικονομίας
Ζούμε μία άχαρη, αγχώδη και επικίνδυνη εποχή, όπου ο άνθρωπος αισθάνεται ορφανός.
Ως κοινωνιολόγος θεωρώ τον άνθρωπο ορφανό, όταν χάνει τους πνευματικούς γονείς του και αυτοί είναι οι δύο βασικοί συλλογικοί παράγοντες συγκροτήσεως της κοινωνικής προσωπικότητας του ανθρώπου, που είναι:
- α. τα αξιακά πρότυπα της κοινωνίας και
- β. η συλλογική ταυτότητα (εθνική, γεωπολιτική και πολιτειακή), την οποία μοιράζεται η κάθε κοινωνία με τους πολίτες της.
Εφαρμόζοντας αυτά τα δυο κριτήρια μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τις εξελίξεις στην Γαλλία.
Η Γαλλία θεωρείται ως η πατρίδα του ορθολογισμού. Όμως στην εποχή που διανύουμε, η Γαλλία έχει χάσει την αυτοπεποίθηση της και οι Γάλλοι αισθάνονται ορφανοί, διότι το διεθνές τραπεζικό σύστημα και η πολιτική των Μέρκελ –Σόιμπλε έχουν αφαιρέσει το τεκμήριο του ορθολογισμού από το Παρίσι και την γαλλική διανόηση, γενικά έχουν συντρίψει την παράδοση του γαλλικού ευρωπαϊσμού και έχουν ανεγείρει στο Βερολίνο το Μαυσωλείο του νέου ορθολογισμού, ο οποίος ταυτίζεται με την τραπεζική λογική δανεισμού- οφειλής.
Όσοι μιλάμε σήμερα για «Ευρώπη», θα πρέπει να γνωρίζουν, ότι η Ευρώπη της ανθρωποκεντρικής λογικής, των πολιτικών αποφάσεων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του κοινωνικού κράτους και του πολιτισμού έχει πεθάνει.
Αντί της Ευρώπης ως πολιτισμικού και πολιτικού προτύπου υπάρχει μόνο ο ευρωπαϊκός χώρος, με κέντρο κυριαρχίας την νέα καγκελαρία του Βερολίνου.
Ο νέος ορθολογισμός σημαίνει:
- α. την αποδοχή του πραγματισμού αντί της λογικής
- β. την κατανόηση του πραγματισμού ως μιάς νέας φεουδαρχικής καθετοποιήσεως της πολιτικής και της οικονομικής δυνάμεως με άξονα το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και
- γ. την αναγνώριση του Βερολίνου ως της Μέκκας της νέας θρησκείας του πραγματιστικού ορθολογισμού, ως του διεθνούς προτύπου της κανονικότητας και της υποδειγματικής οικονομίας και κοινωνίας.
Στην ουσία πρόκειται:
- για την σύνθεση του οικονομικού εξορθολογισμού και του γερμανικού ρατσισμού, ο οποίος έχει αναδυθεί και πάλι από τα έγκατα της γερμανικής ψυχής και
- για την συναφή αναβίωση της στρατηγικής του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Με αυτή την έννοια, για να δούμε το μέλλον του ευρωπαϊκού χώρου, πρέπει να πάμε πίσω.
2.Ο Μακρόν μεταξύ του Ντε Γκόλ και του Πετέν
Η επιτυχία του Μακρόν θα εξαρτηθεί, από το εάν θα μπορέσει να συνδυάσει αυτά τα δύο πρότυπα και αν θα κερδίσει τους Γάλλους ανασυντάσσοντας την γαλλική οικονομία με βάση το γερμανικό πρότυπο.
Όμως το πρόβλημα της Γαλλίας δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι και γεωπολιτικό και πολιτικό. Έξαλλου η διαμόρφωση του διεθνούς σκηνικού ξεπερνά τις δυνατότητες του Μακρόν, να ξανακάνει την Γαλλία ευρωπαϊκό κέντρο διεθνούς πολιτικής. Το προσπάθησε ο Σαρκοζί αλλά απέτυχε.
Ο Μακρόν θα προσπαθήσει να ισορροπήσει μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας.
Η επιτυχία της Λεπέν είναι, ότι επέβαλε το πρότυπο της ανεξάρτητης πολιτικής του Στρατηγού Ντε Γκόλ ως μέτρο επιτυχίας του Μακρόν, παράλληλα βέβαια με το ευρωπαϊκό πρότυπο του Ζαν Μονέ.
Ο Μακρόν δεν είναι βέβαια ο γάλλος Δον Κιχώτης. Διαθέτει πολύ γερές πλάτες, αφού είναι άνθρωπος του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Πόσο όμως είναι διατεθειμένη η Μέρκελ να αναβιώσει τον παλαιό Γαλλογερμανικό άξονα; Η σημερινή Γερμανία δεν επιθυμεί μία ομοσπονδιακή πολιτική ένωση της Ευρώπης ούτε θέλει να μοιράζεται τις αποφάσεις της με άλλους.
Ο τρίτος Γύρος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου τώρα μόλις αρχίζει.
Πάντως εμείς οι Έλληνες έχουμε να πάρουμε ένα μεγάλο μάθημα από την Γαλλία του Μακρόν.
Δεν υπάρχει δίλημμα ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και την εθνική ταυτότητα του κάθε ευρωπαϊκού λαού. Απεναντίας μάλιστα, για να είσαι μαχητικός ευρωπαίος, πρέπει πρώτα να είσαι πατριώτης του τόπου σου, να ανεμίζεις την σημαία της πατρίδας σου, όπως οι χιλιάδες οπαδοί, που υποδέχθηκαν τον Μακρόν στο Λούβρο και να ψέλνεις με όλη την δύναμη των πνευμόνων σου τον εθνικό σου Ύμνο.
Μόνο στην Ελλάδα όσοι κρατούν ελληνική σημαία και ψέλνουν τον εθνικό μας Ύμνο χαρακτηρίζονται ως χρυσαυγίτες…….
Τελικά έχουμε το γονίδιο του εμφυλίου πολέμου μέσα μας;
filippidis103@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου