του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη
1. Η παθολογία του τρόπου που σκεπτόμαστε
Ο τρόπος, που σκέπτεται ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων είναι δυστυχώς μονοδιάστατος.
Ένα από τα λάθη που κάνουμε, είναι να βάζουμε στην θέση του ορθού και του λάθους τα πρόσωπα που συμπαθούμε ή αντιπαθούμε. Προτιμούμε να πάρουμε το μέρος του προσώπου, που συμπαθούμε περισσότερο και απορρίπτουμε ασυζητητί την άποψη ή την συμπεριφορά του προσώπου, που αντιπαθούμε ή που μας αφήνει αδιάφορους.
Δεν αναζητούμε τα κριτήρια εκείνα, που αντικειμενικά προσδιορίζουν το επίπεδο γνώσεων, οι οποίες απαιτούνται για μία ορθή κρίση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά απλουστεύουμε το θέμα, δηλ. το κατεβάζουμε και το εντάσσουμε στις δικές μας κατηγορίες κρίσεως, που είναι συνήθως κομματικές ή ευρύτερα ιδεολογικές ή απλώς και γενικώς συναισθηματικές.
Με τα συνήθη λοιπόν αυτά υπό-κριτήρια χωριστήκαμε σε υποστηρικτές, άλλοι του Μανώλη Γλέζου και άλλοι της Ζωής Κωνσταντοπούλου, στο επεισόδιο, που συνέβη με την κατάθεση στεφάνου του Γερμανού πρεσβευτού στο Δίστομο, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι, οι οποίοι είδαν το θέμα ως προσβολή της Ελλάδας απέναντι στην «πολιτισμένη» Γερμανία και ως κίνδυνο προκλήσεως διπλωματικού επεισοδίου….αλά Πατσίφικο προφανώς!
2. Ζωή ή Μανώλης ;
Τα κριτήρια κρίσεως του συγκεκριμένου θέματος ανήκουν αντικειμενικά σε δύο επίπεδα :
Επομένως ο Γερμανός, που ήθελε να καταθέσει το στεφάνι της πατρίδας του, δεν ήταν ένας σύγχρονος «προσκυνητής» στον τόπο του μαρτυρίου των θυμάτων του Διστόμου, ούτε ένας «Ευρωπαίος», ο οποίος ήθελε να αποδείξει, ότι η πατρίδα του είναι μία πολιτισμένη χώρα, ότι με την κατάθεση του στεφάνου καταδικάζει δημοσίως τα εγκλήματα των Ναζί για λογαριασμό των σημερινών Γερμανών, οι οποίοι στο κάτω- κάτω δεν έχουν καμμία υποχρέωση απέναντι μας, αφού δεν είναι αυτοί που διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα…..
Ο Γερμανός, που κατέθεσε το στεφάνι με τα χρώματα της γερμανικής σημαίας πάνω στην ταινία του, είναι ο πρεσβευτής, ο επίσημος εκπρόσωπος της Γερμανίας στην χώρα μας. Δεν μας ενδιαφέρει το όνομα του, δεν μας ενδιαφέρουν τα συναισθήματα του, μας ενδιαφέρει μόνο η πολιτική της χώρας του, η οποία επιεικώς μόνο ως υποκριτική μπορεί να χαρακτηρισθεί, αφού η Γερμανία περιορίζεται σε συμβολικές πράξεις μετανοίας και καταδίκης του Ναζισμού, αλλά παράλληλα αρνείται κάθε συζήτηση ακόμη και για την εξόφληση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου της Ελλάδας προς την Ναζιστική Γερμανία, το οποίο αναγνώριζε ο ίδιος ο Χίτλερ! Τι να προσθέσουμε για την σημερινή ληστρική και ισοπεδωτική πολιτική της Γερμανίας για την διαχείριση του ελληνικού δημοσίου χρέους, που μόνο ως επιβολή μιάς νέας γερμανικής κατοχής μπορεί να χαρακτηρισθεί….
Στο Δίστομο χάθηκε η ευκαιρία να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο και να μάθει ολόκληρος ο πλανήτης, ότι οι Γερμανοί είναι αυτοί, που χρωστάνε περισσότερα στην Ελλάδα και ότι στην πραγματικότητα έχουν αναβιώσει την ναζιστική πολιτική του Ζωτικού χώρου ( Lebensraum ) στην Ευρωζώνη!
Δεν με ενδιαφέρει η Κωνσταντοπούλου και ό,τι άλλο κάνει, αλλά θέτω το ερώτημα: πώς θα κρίναμε το γεγονός, αν ο Μανώλης Γλέζος ήταν αυτός, που θα εμπόδιζε τον Γερμανό πρεσβευτή να καταθέσει το στεφάνι; Δεν θα τον χειροκροτούσε όλη η Ελλάδα, ακόμη και η υπόλοιπη Ευρώπη; Φαντάζεσθε, τι θα άκουγε η Κωνσταντοπούλου, αν αντιδρούσε στην ενέργεια του Γλέζου και έπιανε από το χέρι τον πρέσβυ και τον συνόδευε προστατευτικά να καταθέσει το στεφάνι; Τι « πουλημένη » θα την έλεγαν, τι « προδότρια », τι « γερμανοτσολιαρού », κ.τ.λ.…..
Ο Μανώλης Γλέζος αυθόρμητα μεν αλλά χωρίς να αναλογισθεί το διακύβευμα της στιγμής, την μοναδικότητα της αξίας της, όχι μόνο αχρήστευσε αυτή την ευκαιρία, αλλά έδωσε επιπροσθέτως το δικαίωμα στους Γερμανούς να λένε, ότι οι Έλληνες είναι διηρημένοι, να επαίρονται οι θύτες για την ανωτερότητά των προθέσεών τους και ότι αυτή η ανωτερότητα τους αναγνωρίσθηκε από τον πλέον αρμόδιο, τον ηγέτη- σύμβολο της ελληνικής Εθνικής αντιστάσεως!.......
Κρίμα, Μανώλη Γλέζο, δεν άντεξες το βάρος της ιστορίας σου.
filippidis103@yahoo.gr
1. Η παθολογία του τρόπου που σκεπτόμαστε
Ο τρόπος, που σκέπτεται ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων είναι δυστυχώς μονοδιάστατος.
Ένα από τα λάθη που κάνουμε, είναι να βάζουμε στην θέση του ορθού και του λάθους τα πρόσωπα που συμπαθούμε ή αντιπαθούμε. Προτιμούμε να πάρουμε το μέρος του προσώπου, που συμπαθούμε περισσότερο και απορρίπτουμε ασυζητητί την άποψη ή την συμπεριφορά του προσώπου, που αντιπαθούμε ή που μας αφήνει αδιάφορους.
Δεν αναζητούμε τα κριτήρια εκείνα, που αντικειμενικά προσδιορίζουν το επίπεδο γνώσεων, οι οποίες απαιτούνται για μία ορθή κρίση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά απλουστεύουμε το θέμα, δηλ. το κατεβάζουμε και το εντάσσουμε στις δικές μας κατηγορίες κρίσεως, που είναι συνήθως κομματικές ή ευρύτερα ιδεολογικές ή απλώς και γενικώς συναισθηματικές.
Με τα συνήθη λοιπόν αυτά υπό-κριτήρια χωριστήκαμε σε υποστηρικτές, άλλοι του Μανώλη Γλέζου και άλλοι της Ζωής Κωνσταντοπούλου, στο επεισόδιο, που συνέβη με την κατάθεση στεφάνου του Γερμανού πρεσβευτού στο Δίστομο, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι, οι οποίοι είδαν το θέμα ως προσβολή της Ελλάδας απέναντι στην «πολιτισμένη» Γερμανία και ως κίνδυνο προκλήσεως διπλωματικού επεισοδίου….αλά Πατσίφικο προφανώς!
2. Ζωή ή Μανώλης ;
Τα κριτήρια κρίσεως του συγκεκριμένου θέματος ανήκουν αντικειμενικά σε δύο επίπεδα :
- Την πολιτική της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα για τα εγκλήματα των Ναζί και
- Την πολιτική της Ελλάδας για την διεκδίκηση του κατοχικού χρέους, των αποζημιώσεων των θυμάτων και των πολεμικών επανορθώσεων.
Επομένως ο Γερμανός, που ήθελε να καταθέσει το στεφάνι της πατρίδας του, δεν ήταν ένας σύγχρονος «προσκυνητής» στον τόπο του μαρτυρίου των θυμάτων του Διστόμου, ούτε ένας «Ευρωπαίος», ο οποίος ήθελε να αποδείξει, ότι η πατρίδα του είναι μία πολιτισμένη χώρα, ότι με την κατάθεση του στεφάνου καταδικάζει δημοσίως τα εγκλήματα των Ναζί για λογαριασμό των σημερινών Γερμανών, οι οποίοι στο κάτω- κάτω δεν έχουν καμμία υποχρέωση απέναντι μας, αφού δεν είναι αυτοί που διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα…..
Ο Γερμανός, που κατέθεσε το στεφάνι με τα χρώματα της γερμανικής σημαίας πάνω στην ταινία του, είναι ο πρεσβευτής, ο επίσημος εκπρόσωπος της Γερμανίας στην χώρα μας. Δεν μας ενδιαφέρει το όνομα του, δεν μας ενδιαφέρουν τα συναισθήματα του, μας ενδιαφέρει μόνο η πολιτική της χώρας του, η οποία επιεικώς μόνο ως υποκριτική μπορεί να χαρακτηρισθεί, αφού η Γερμανία περιορίζεται σε συμβολικές πράξεις μετανοίας και καταδίκης του Ναζισμού, αλλά παράλληλα αρνείται κάθε συζήτηση ακόμη και για την εξόφληση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου της Ελλάδας προς την Ναζιστική Γερμανία, το οποίο αναγνώριζε ο ίδιος ο Χίτλερ! Τι να προσθέσουμε για την σημερινή ληστρική και ισοπεδωτική πολιτική της Γερμανίας για την διαχείριση του ελληνικού δημοσίου χρέους, που μόνο ως επιβολή μιάς νέας γερμανικής κατοχής μπορεί να χαρακτηρισθεί….
Στο Δίστομο χάθηκε η ευκαιρία να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο και να μάθει ολόκληρος ο πλανήτης, ότι οι Γερμανοί είναι αυτοί, που χρωστάνε περισσότερα στην Ελλάδα και ότι στην πραγματικότητα έχουν αναβιώσει την ναζιστική πολιτική του Ζωτικού χώρου ( Lebensraum ) στην Ευρωζώνη!
Δεν με ενδιαφέρει η Κωνσταντοπούλου και ό,τι άλλο κάνει, αλλά θέτω το ερώτημα: πώς θα κρίναμε το γεγονός, αν ο Μανώλης Γλέζος ήταν αυτός, που θα εμπόδιζε τον Γερμανό πρεσβευτή να καταθέσει το στεφάνι; Δεν θα τον χειροκροτούσε όλη η Ελλάδα, ακόμη και η υπόλοιπη Ευρώπη; Φαντάζεσθε, τι θα άκουγε η Κωνσταντοπούλου, αν αντιδρούσε στην ενέργεια του Γλέζου και έπιανε από το χέρι τον πρέσβυ και τον συνόδευε προστατευτικά να καταθέσει το στεφάνι; Τι « πουλημένη » θα την έλεγαν, τι « προδότρια », τι « γερμανοτσολιαρού », κ.τ.λ.…..
Ο Μανώλης Γλέζος αυθόρμητα μεν αλλά χωρίς να αναλογισθεί το διακύβευμα της στιγμής, την μοναδικότητα της αξίας της, όχι μόνο αχρήστευσε αυτή την ευκαιρία, αλλά έδωσε επιπροσθέτως το δικαίωμα στους Γερμανούς να λένε, ότι οι Έλληνες είναι διηρημένοι, να επαίρονται οι θύτες για την ανωτερότητά των προθέσεών τους και ότι αυτή η ανωτερότητα τους αναγνωρίσθηκε από τον πλέον αρμόδιο, τον ηγέτη- σύμβολο της ελληνικής Εθνικής αντιστάσεως!.......
Κρίμα, Μανώλη Γλέζο, δεν άντεξες το βάρος της ιστορίας σου.
filippidis103@yahoo.gr
Και δύο συμπεριφορές έχουν βάση . Και οι δύο απόψεις στηρίζονται σε επιχειρήματα. ΗΓ επιλογή της μίας δέν σημαίνει καταδίκη της άλλης.Επιλέγω την μία αλλά καταλαβαίνω και την άλλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η ανάλυση που κάνει ο κάθε ελεύθερος στην σκέψη πολίτης αυτής της χώρας. Και δυστυχώς αυτό το είδος των ανθρώπων σπανίζει στις μέρες μας. Δεν λέω οτι χάθηκε η ευκαιρία ανάδειξης ενός προβλήματος, ούτε για την άτυχη στιγμή του Μ. Γλέζου. Ομιλώ και επισημαίνω την αδυναμία των πολιτών να σκέφτονται ορθά. Και αυτό είναι το γεγονός που με τρομάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα και προσθέτω: Aν στην θεση της Κωνσταντοπούλου ησαν συγγενείς των θυματων ή Μία Επιτροπή Κατοίκων Διστόμου και άλλων πληγεντων χωριών,πόσο διαφορετικο αντικτυπο θα είχε;;Η καταθεση στεφανων από τους Κατακτητες μόνο υποκρισία υποδηλώνει..Η αντισταση είναι η μόνη φυσιολογικη αντιδραση...Εμεις απλώς χαθηκαμε και πάλι στην..μετάφραση..Ας ελπιζουμε ότι δωθηκε το έναυσμα για πιο οργανωμένη αντιδραση στο μέλλον..
ΑπάντησηΔιαγραφή