του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη
1. Η γερμανική πολιτική
Η επίσημη γερμανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα για τα εγκλήματα των Ναζί αναλύεται ως εξής:
Μέχρι το 1990 η Γερμανία χρησιμοποιούσε το επιχείρημα, ότι οι όποιες υποχρεώσεις της θα καταστούν απαιτητές μετά την ενοποίηση της. Επειδή μετά την ενοποίηση δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιεί το ίδιο επιχείρημα, το άλλαξε και το αντικατέστησε με το «είναι πλέον πολύ αργά, οι όποιες υποχρεώσεις μας έχουν παραγραφεί»… ’Ομως τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καθώς και οι διακρατικές υποχρεώσεις δεν παραγράφονται.
Ώ της μεγαλοψυχίας και της υποκρισίας!!!
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, δυστυχώς, δεν έχουν διάθεση (Το λέμε έτσι κομψά) να πιέσουν την Γερμανία για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της. Ο πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας Προκ. Παυλόπουλος υπήρξε ευπειθώς σαφής: «Δεν θα επιδιώξουμε την μονομερή διεκδίκηση των απαιτήσεών μας»…
Τελικά το θέμα μετατίθεται στις... γερμανικές καλένδες και εξαρτάται αποκλειστικά από την «καλοσύνη» των Γερμανών!!
Ζούμε σήμερα ένα πολύ θλιβερό και απογοητευτικό φαινόμενο για το μέλλον της Ευρώπης. Η Γερμανία καταδικάζει μεν τον Ναζισμό ως σύνολο, αλλά αναβιώνει ένα «συμβατό» κομμάτι της πολιτικής του Χίτλερ, που είναι η περιβόητη θεωρία του Lebensraum (Ζωτικός χώρος). Η Γερμανία θέλει να επιβάλει την οικονομική της επικυριαρχία σε όλη την Ευρώπη και να μετατρέψει τα ασθενέστερα μέλη της ΕΕ σε αποικίες της.
Ειδικά, το επιθετικό μένος κατά της Ελλάδας, το οποίο αγγίζει τα όρια του μίσους και η αφαίμαξη της οικονομίας και της κοινωνίας της χωρίς έλεος, έχουν όλα τα χαρακτηριστικά μιάς νέας γερμανικής κατοχής της πατρίδας μας και μάλιστα χωρίς προοπτική απελευθερώσεως.
Η άποψή μας είναι, ότι η Γερμανία, όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη της Ελλάδας, αλλά αντιθέτως θέλει να κερδίζει χρόνο μέχρι να φθάσουμε στα όρια της οικονομικής ασφυξίας και αυτό τόσο για λόγους τιμωρητικούς, όσο και για να διογκωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σε τέτοιο σημείο, ώστε μόνο με την παραχώρηση της εκμεταλλεύσεως της ελληνικής ΑΟΖ στους «Δανειστές» να μπορεί να αποπληρωθεί…
Στο Δίστομο δυστυχώς χάθηκε η ευκαιρία να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο και να πληροφορηθούν όλοι οι Γερμανοί και όλη η Υφήλιος τα εγκλήματα των Γερμανών στην Ελλάδα και ότι η Γερμανία, που μας δασκαλεύει με την αρχή PACTA SUNT SERVANDA (Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται), είναι αυτή που οφείλει τα περισσότερα στην Ελλάδα.
2. Ζωή ή Μανώλης;
Με τα συνήθη υπο-κριτήρια συμπάθειας-αντιπάθειας, πολιτικών προτιμήσεων ή απωθημένων ή λόγω της γνωστής τάσεως, να έχουμε άποψη για όλα χωρίς γνώση των ιδιαίτερων παραμέτρων, που καθορίζουν ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως αυτό των γερμανικών υποχρεώσεων απέναντι στην Ελλάδα, χωριστήκαμε σε υποστηρικτές, άλλοι του Μανώλη Γλέζου και άλλοι της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο επεισόδιο, που συνέβη με την κατάθεση στεφάνου του Γερμανού πρεσβευτού στο Δίστομο, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι, οι οποίοι είδαν το θέμα ως προσβολή της Ελλάδας απέναντι στην «πολιτισμένη» Γερμανία και ως κίνδυνο προκλήσεως διπλωματικού επεισοδίου….αλά Πατσίφικο προφανώς!
Ζωή ή Μανώλης λοιπόν;
Τα κριτήρια κρίσεως του συγκεκριμένου θέματος ανήκουν αντικειμενικά σε δυο επίπεδα:
Το πρώτο συμπέρασμα λοιπόν είναι, ότι στο επίκεντρο του προβλήματος βρίσκονται τα ιστορικά δικαιώματα και οι ιστορικές υποχρεώσεις ανάμεσα στις δύο χώρες και όχι τα πρόσωπα που ενεπλάκησαν στο επεισόδιο.
Επομένως ο Γερμανός που ήθελε να καταθέσει το στεφάνι της πατρίδας του δεν ήταν ένας σύγχρονος «προσκυνητής» στον τόπο του μαρτυρίου των θυμάτων του Διστόμου, ούτε ένας «Ευρωπαίος», ο οποίος ήθελε να αποδείξει, ότι η πατρίδα του είναι μία πολιτισμένη χώρα, ότι με την κατάθεση του στεφάνου καταδικάζει δημοσίως τα εγκλήματα των Ναζί για λογαριασμό των σημερινών Γερμανών, οι οποίοι στο κάτω- κάτω δεν έχουν καμμία υποχρέωση απέναντι μας, αφού δεν είναι αυτοί που διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα…
Ο Γερμανός που κατέθεσε το στεφάνι με τα χρώματα της γερμανικής σημαίας πάνω στην ταινία του είναι ο πρεσβευτής, ο επίσημος εκπρόσωπος της Γερμανίας στην χώρα μας. Δεν μας ενδιαφέρει το όνομα του, δεν μας ενδιαφέρουν τα συναισθήματα του, αφού αυτά δεν ενδιαφέρουν ούτε την ηγεσία της πατρίδας του. Η Γερμανική κυβέρνηση είναι αυτή, που τον διέταξε να μεταβεί στο Δίστομο και με ύφος μετανοούσης Μαγδαληνής να κατάθεση στεφάνι στην μνήμη των θυμάτων…
Δυστυχώς ο Μανώλης Γλέζος με μία επιπόλαιη μεγαλοψυχία θυσίασε αυτή την ευκαιρία και έδωσε την ικανοποίηση στους Γερμανούς, ότι οι Έλληνες είμαστε διηρημένοι και στο θέμα αυτό.
Κρίμα!
filippidis103@yahoo.gr
1. Η γερμανική πολιτική
Η επίσημη γερμανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα για τα εγκλήματα των Ναζί αναλύεται ως εξής:
- Από τον πόλεμο και μετά και ιδιαιτέρως μετά την ενοποίηση της το 1990, η Γερμανία σε κάθε ευκαιρία τονίζει, ότι δεν αναγνωρίζει οποιαδήποτε υποχρέωση προς την Ελλάδα εξ αιτίας της γερμανικής κατοχής. Δεν αναγνωρίζει ούτε το αναγκαστικό διακρατικό κατοχικό δάνειο της Ελλάδας προς την Γερμανία, το οποίο σημειωτέον είχε αναγνωρίσει ο ίδιος ο Χίτλερ, δεν αναγνωρίζει καμμία υποχρέωση από την καταλήστευση της χώρας μας τόσο σε φυσικούς πόρους όσο και σε πολιτιστικούς θησαυρούς. Τέλος δεν αναγνωρίζει υποχρεώσεις απέναντι στα θύματα των δεκάδων ολοκαυτωμάτων στην χώρα μας.
Μέχρι το 1990 η Γερμανία χρησιμοποιούσε το επιχείρημα, ότι οι όποιες υποχρεώσεις της θα καταστούν απαιτητές μετά την ενοποίηση της. Επειδή μετά την ενοποίηση δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιεί το ίδιο επιχείρημα, το άλλαξε και το αντικατέστησε με το «είναι πλέον πολύ αργά, οι όποιες υποχρεώσεις μας έχουν παραγραφεί»… ’Ομως τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καθώς και οι διακρατικές υποχρεώσεις δεν παραγράφονται.
- Η Γερμανική κυβέρνηση περιορίζεται σε μια πολιτική «συμφιλιώσεως» των δυο λαών (Γερμανίας και Ελλάδας ) με υποχρέωση της μεν Γερμανίας να παραδεχθεί την διάπραξη των ναζιστικών εγκλημάτων, να αποδεικνύει δημοσίως, ότι τα καταδικάζει με συμβολικές πράξεις , όπως καταθέσεις στεφάνων στα μνημεία των θυμάτων και έκφραση συγνώμης. Οι πρόεδροι της Γερμανίας, όπως ο Γιοχάνες Ράου και ο Γιόαχιμ Γκάουκ έχουν ζητήσει επισήμως συγγνώμη εκ μέρους του γερμανικού λαού για τα εγκλήματα των Ναζί .Τέλος η Γερμανία δέχεται να μείνουν τα εγκλήματα των Ναζί στην μνήμη της Γερμανικής νεολαίας με επισκέψεις σχολείων της Γερμανίας στους τόπους ολοκαυτωμάτων στην Ελλάδα καθώς και σε άλλες χώρες της Ευρώπης
- Την μόνη υποχρέωση, που προτείνουν οι Γερμανοί για τους Έλληνες είναι... να ξεχάσουν για πάντα τις όποιες οικονομικές απαιτήσεις τους εις βάρος της Γερμανίας!
Ώ της μεγαλοψυχίας και της υποκρισίας!!!
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, δυστυχώς, δεν έχουν διάθεση (Το λέμε έτσι κομψά) να πιέσουν την Γερμανία για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της. Ο πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας Προκ. Παυλόπουλος υπήρξε ευπειθώς σαφής: «Δεν θα επιδιώξουμε την μονομερή διεκδίκηση των απαιτήσεών μας»…
Τελικά το θέμα μετατίθεται στις... γερμανικές καλένδες και εξαρτάται αποκλειστικά από την «καλοσύνη» των Γερμανών!!
Ζούμε σήμερα ένα πολύ θλιβερό και απογοητευτικό φαινόμενο για το μέλλον της Ευρώπης. Η Γερμανία καταδικάζει μεν τον Ναζισμό ως σύνολο, αλλά αναβιώνει ένα «συμβατό» κομμάτι της πολιτικής του Χίτλερ, που είναι η περιβόητη θεωρία του Lebensraum (Ζωτικός χώρος). Η Γερμανία θέλει να επιβάλει την οικονομική της επικυριαρχία σε όλη την Ευρώπη και να μετατρέψει τα ασθενέστερα μέλη της ΕΕ σε αποικίες της.
Ειδικά, το επιθετικό μένος κατά της Ελλάδας, το οποίο αγγίζει τα όρια του μίσους και η αφαίμαξη της οικονομίας και της κοινωνίας της χωρίς έλεος, έχουν όλα τα χαρακτηριστικά μιάς νέας γερμανικής κατοχής της πατρίδας μας και μάλιστα χωρίς προοπτική απελευθερώσεως.
Η άποψή μας είναι, ότι η Γερμανία, όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη της Ελλάδας, αλλά αντιθέτως θέλει να κερδίζει χρόνο μέχρι να φθάσουμε στα όρια της οικονομικής ασφυξίας και αυτό τόσο για λόγους τιμωρητικούς, όσο και για να διογκωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σε τέτοιο σημείο, ώστε μόνο με την παραχώρηση της εκμεταλλεύσεως της ελληνικής ΑΟΖ στους «Δανειστές» να μπορεί να αποπληρωθεί…
Στο Δίστομο δυστυχώς χάθηκε η ευκαιρία να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο και να πληροφορηθούν όλοι οι Γερμανοί και όλη η Υφήλιος τα εγκλήματα των Γερμανών στην Ελλάδα και ότι η Γερμανία, που μας δασκαλεύει με την αρχή PACTA SUNT SERVANDA (Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται), είναι αυτή που οφείλει τα περισσότερα στην Ελλάδα.
2. Ζωή ή Μανώλης;
Με τα συνήθη υπο-κριτήρια συμπάθειας-αντιπάθειας, πολιτικών προτιμήσεων ή απωθημένων ή λόγω της γνωστής τάσεως, να έχουμε άποψη για όλα χωρίς γνώση των ιδιαίτερων παραμέτρων, που καθορίζουν ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως αυτό των γερμανικών υποχρεώσεων απέναντι στην Ελλάδα, χωριστήκαμε σε υποστηρικτές, άλλοι του Μανώλη Γλέζου και άλλοι της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο επεισόδιο, που συνέβη με την κατάθεση στεφάνου του Γερμανού πρεσβευτού στο Δίστομο, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι, οι οποίοι είδαν το θέμα ως προσβολή της Ελλάδας απέναντι στην «πολιτισμένη» Γερμανία και ως κίνδυνο προκλήσεως διπλωματικού επεισοδίου….αλά Πατσίφικο προφανώς!
Ζωή ή Μανώλης λοιπόν;
Τα κριτήρια κρίσεως του συγκεκριμένου θέματος ανήκουν αντικειμενικά σε δυο επίπεδα:
- Την πολιτική της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα για τα εγκλήματα των Ναζί και
- Την πολιτική της Ελλάδας για την διεκδίκηση του κατοχικού χρέους, των αποζημιώσεων των θυμάτων και των πολεμικών επανορθώσεων.
Το πρώτο συμπέρασμα λοιπόν είναι, ότι στο επίκεντρο του προβλήματος βρίσκονται τα ιστορικά δικαιώματα και οι ιστορικές υποχρεώσεις ανάμεσα στις δύο χώρες και όχι τα πρόσωπα που ενεπλάκησαν στο επεισόδιο.
Επομένως ο Γερμανός που ήθελε να καταθέσει το στεφάνι της πατρίδας του δεν ήταν ένας σύγχρονος «προσκυνητής» στον τόπο του μαρτυρίου των θυμάτων του Διστόμου, ούτε ένας «Ευρωπαίος», ο οποίος ήθελε να αποδείξει, ότι η πατρίδα του είναι μία πολιτισμένη χώρα, ότι με την κατάθεση του στεφάνου καταδικάζει δημοσίως τα εγκλήματα των Ναζί για λογαριασμό των σημερινών Γερμανών, οι οποίοι στο κάτω- κάτω δεν έχουν καμμία υποχρέωση απέναντι μας, αφού δεν είναι αυτοί που διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα…
Ο Γερμανός που κατέθεσε το στεφάνι με τα χρώματα της γερμανικής σημαίας πάνω στην ταινία του είναι ο πρεσβευτής, ο επίσημος εκπρόσωπος της Γερμανίας στην χώρα μας. Δεν μας ενδιαφέρει το όνομα του, δεν μας ενδιαφέρουν τα συναισθήματα του, αφού αυτά δεν ενδιαφέρουν ούτε την ηγεσία της πατρίδας του. Η Γερμανική κυβέρνηση είναι αυτή, που τον διέταξε να μεταβεί στο Δίστομο και με ύφος μετανοούσης Μαγδαληνής να κατάθεση στεφάνι στην μνήμη των θυμάτων…
Δυστυχώς ο Μανώλης Γλέζος με μία επιπόλαιη μεγαλοψυχία θυσίασε αυτή την ευκαιρία και έδωσε την ικανοποίηση στους Γερμανούς, ότι οι Έλληνες είμαστε διηρημένοι και στο θέμα αυτό.
Κρίμα!
filippidis103@yahoo.gr
Κριμα,και παλι Κριμα, κυριε Γλεζο γιατι?
ΑπάντησηΔιαγραφή