Αναρχικοί, μπαχαλάκηδες, και…

του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη

Επειδή στο προηγούμενο άρθρο μου «Η ανατομία της τρομοκρατίας » ακολούθησε ένα σχόλιο, ότι δεν πρέπει να συγχέω τους αναρχικούς με τους μπαχαλάκηδες, επανέρχομαι με ορισμένες διευκρινίσεις:

1. Προσωπικά, λίγο θα στεναχωρηθώ, εάν η «δημοκρατία» που έχουμε, δεν αποτελεί τον κοινό παρονομαστή επικοινωνίας με συνομιλητές του αναρχικού χώρου ή της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή έστω, με αγανακτισμένους νέους χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογία.

Όμως ως κοινωνιολόγος επιμένω στην αποδοχή δυο βασικών αρχών του όποιου κοινωνικού βίου:

•  Ότι αυτός ο χώρος που ζούμε, που λέγεται «Ελλάδα»,θα ήθελα να έχει ένα επίπεδο πολιτισμού, επίπεδο ανθρώπων και επίπεδο επικοινωνίας.

•  Ότι οι όποιες ιδέες και πράξεις μας θα πρέπει να μπορούν να αποτιμώνται αντικειμενικά.

Μόνο ένας φανατικός νεοφιλελεύθερος θα μπορούσε να απορρίψει την διάσταση της αντικειμενικότητας με το επιχείρημα «εγώ είμαι άτομο, έχω την υποκειμενική μου άποψη, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, θέλω να κάνω ότι μου αρέσει». Μήπως τελικά απάνθρωποι νεοφιλελεύθεροι και αναρχικοί συγκλίνουν;

Αν δεχόμαστε, ότι η κοινωνική ζωή είναι η πλέον αντικειμενική (θετική, ή αρνητική) διάσταση της ζωής, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε πάνω στα κριτήρια της αντικειμενικότητας.

Η όποια πράξη μας, εάν θέλουμε να σπάζει το φράγμα της ιδιωτεύσεως και να εκβάλλει μέσα στην κοινωνία, θα πρέπει να διαθέτει δύο χαρακτηριστικά:

•  Την πολιτική ως κοινωνική προστιθέμενη αξία. Πρέπει να συμβάλλει στον πολιτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας 

•  Την αναφορά στον Λαό. Η πολιτική αποτελεί μία σύνθετη κοινωνική λειτουργία, όπου ενώνονται: ο Λαός ως συλλογικό υποκείμενο-σημείο αναφοράς και η προοπτική του μέλλοντος.

Η πολιτική επιτυχία μιας στρατευμένης πράξεως έγκειται στον προσανατολισμό του Λαού προς το μέλλον.

Η ιδεολογία είναι ιδεολογία, μόνο εφόσον διαθέτει όραμα και η πολιτική παίρνει τον χαρακτήρα υλοποιήσεως του οράματος .

Άρα η σχέση ιδεολογικού οράματος και πολιτικής είναι αντικειμενική και κοινωνιολογικώς μετρήσιμη με βάση την αποτελεσματικότητα των επιλεγμένων μορφών πολιτικής δράσεως.

2. Η αναρχία είναι ιδεολογία και όχι μπαχαλακισμός, μόνο εφόσον αποβλέπει σε μία εναλλακτική μορφή κοινωνίας.

Η πορεία προς μία κοινωνία αποτελεί μία μακρά ουτοπική διαδρομή με πολλές φάσεις. Η στρατηγική αυτού του αγώνα περνά μέσα από ενδιάμεσες μορφές αμέσου δημοκρατίας. Όσο περισσότερο ένας λαός εισέρχεται στον χώρο της εξουσίας, περιορίζει το μονοπώλιο εξουσίας του συστήματος και επομένως η μορφή εξουσίας μετασχηματίζεται από ένα καθετοποιημένο σε ένα ολικό και πιο οριζόντιο τρόπο πολιτικής οργανώσεως της κοινωνίας.

Το συμπέρασμα είναι, ότι οι αναρχικοί θα πρέπει να είναι οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές των λαϊκών αγώνων.

3. Στην Ελλάδα δυστυχώς οι δράσεις των αυτοκαλούμενων ως αναρχικών δίνουν την εικόνα, ότι υπονομεύουν τους όποιους λαϊκούς αγώνες.

Τελικά ποιός είναι ο ρόλος τους;

Οι μόνοι που ωφελούνται από την δράση των αναρχικών, είναι το ίδιο το σύστημα της εξουσίας .

Οι πράξεις βίας, οι συνεχείς επιθέσεις με μολότοφ είναι έργο αναρχικών ή όχι;

Τι είναι οι μολοτοφητζήδες, όπως τους λέω, είναι αναρχικοί ή μπαχαλάκηδες;

Τι ρόλο παίζουν ομάδες κρούσεως του Πολυτεχνείου και των Εξαρχείων;

Ποιος μπορεί να είναι ο πολιτικός χαρακτήρας των νυκτερινών τους εξορμήσεων;

Το ελλαδικό πολιτικό σύστημα, που έχει εγκατασταθεί μέσα στην «Βουλή των Ελλήνων», την έχει μετατρέψει σε βάση εξορμήσεως κατά των συμφερόντων του Λαού, λειτουργεί ως ομάδα κρούσεως για πράξεις βίας κατά του Λαού , οι οποίες έχουν ως συνέπεια την φυσική εξόντωση των αδυνάτων πολιτών και το κυνήγι κεφαλών κατά των νέων μας, οι οποίοι, για να σωθούν, ζητούν κοινωνικό άσυλο στο εξωτερικό!…….

Από πλευράς λοιπόν συνεπειών οι πράξεις των αποκαλούμενων ως αναρχικών αποτελούν πλημμελήματα μπροστά στα πολιτικά κακουργήματα των πολιτικών προσώπων κατά του Λαού.

Όμως το πολιτικό μας σύστημα τρίβει τα χέρια του από την χαρά του, διότι έχει απέναντί του όχι τις αντιδράσεις του Λαού αλλά τις βίαιες αντιδράσεις των αναρχικών. Το πολιτικό σύστημα γνωρίζει, ότι μόνο ο Λαός μπορεί να το ανατρέψει και όχι οι αναρχικοί. Το συμφέρει μάλιστα να εμφανίζεται και ως θύμα.

Επιπλέον οι αντιδράσεις των αναρχικών φοβίζουν τον Λαό και εμποδίζουν την κάθοδο του σε δημόσιες αγωνιστικές εκδηλώσεις.

Ο καλοπροαίρετος πολίτης διερωτάται:

Μήπως οι αναρχικοί υπάρχουν, για να εμποδίζουν την ενεργοποίηση του Λαού;

Μήπως δεν θέλουν την ενεργοποίηση του Λαού, για να μην χάσουν οι ίδιοι την υποτιθεμένη μαχητική «πρωτοπορία» τους;

Εμείς, που αισθανόμαστε μέρος του Λαού με μεγάλη ευχαρίστηση θα κάνουμε την διάκριση ανάμεσα στους αναρχικούς και τους μπαχαλάκηδες. Όμως, όσοι θέλουν να αναγνωρίζονται ως ιδεολόγοι αναρχικοί, γιατί δεν καταγγέλλουν τους μπαχαλάκηδες, γιατί δεν αποκηρύσσουν την βία και δεν συστρατεύονται με τον Λαό για την προστασία των αγωνιστικών συγκεντρώσεων του και την ενίσχυση της πολιτικής του αποτελεσματικότητας;

filippidis103@yahoo.gr