Του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη
Εμείς από… το χέρι, αυτοί από… τον λαιμό!
1. Η… Διστομία του Γερμανού πρέσβη
Το επεισόδιο (10-6-17) με την Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Μανώλη Γλέζο και την κατάθεση στεφάνου από τον πρέσβη της Γερμανίας στο μαρτυρικό Δίστομο, στην μνήμη των θυμάτων του ολοκαυτώματος από τα ναζιστικά κτήνη της Βέρμαχτ είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Κατά την έποψη μας, οι λόγοι της σοβαρότητας, όπως γράψαμε και σε δυο προηγούμενα σχετικά άρθρα μας, είναι δύο:
α. Χάθηκε μία μοναδική ευκαιρία να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο και να μάθει ο κόσμος όλος για
β. Για να συσχετίσει ο Γερμανικός λαός και η παγκόσμια κοινή γνώμη την τότε συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα με την σημερινή επιδίωξη της, να μετατρέψει την ηρωική Ελλάδα των μεγάλων θυσιών στον Πόλεμο σε ένα αποικιακό κομμάτι της σύγχρονης εφαρμογής της ναζιστικής θεωρίας του Lebensraum (Ζωτικού χώρου) στην Ζώνη του Ευρώ.
Δυστυχώς ο Μ. Γλέζος έκανε το ασυγχώρητο λάθος, να υποδεχτεί τον Γερμανό πρέσβη ως έναν ανθρωπιστή ιδιώτη και ως μετανοημένο Γερμανό, ο οποίος ήθελε να καταθέσει στεφάνι στην μνήμη των θυμάτων, ως μία έμπρακτη και δημόσια απόδειξη , ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο Γερμανικός λαός καταδικάζουν εκ των υστέρων τις ναζιστικές θηριωδίες και συμβολικά ζητούν συγγνώμη, ενώ καταθέτουν αίτημα φιλίας και συμφιλιώσεως των δύο λαών.
Όμως ο ίδιος ο Γερμανός πρέσβης, ο κ. Πέτερ Σόοφ, με επαγγελματική σαφήνεια ξεκαθάρισε τα πράγματα ( Συνέντευξη του στην «Καθημερινή», 25-6-17):
α. Παρέστη στο Δίστομο ως πρέσβης της χώρας του και όχι ως ιδιώτης. (Γιαυτό, προσθέτουμε , ότι το στεφάνι ήταν επίσημο, δηλ. έφερε στην ταινία του τα εθνικά χρώματα της Γερμανίας).
β. Παραδέχεται ότι είναι μία «δύσκολη στιγμή » για κάθε γερμανό πρέσβη, όταν εντέλλεται να εκπροσωπήσει την πατρίδα του σε χώρες και τόπους , όπου έχουν διαπραχθεί ναζιστικά εγκλήματα.
γ. Η γερμανική διπλωματία κατανοεί, όσους δεν θέλουν την συνεργασία με την Γερμανία εξαιτίας του παρελθόντος της. Όσο και αν οι Γερμανοί θέλουν την συμφιλίωση, αυτό δεν είναι εύκολο, διότι δεν παύουν να τους βλέπουν ως «απογόνους αυτών που διέπραξαν αυτές τις φρικαλεότητες».
δ. Η Γερμανική διπλωματία έχει ένα δύσκολο έργο να επιτελέσει:
2. Τι είδε ο Μανώλης Γλέζος…
Άθελα του ο Γερμανός πρέσβης εντόπισε το λάθος του πρύτανη της Εθνικής μας Αντιστάσεως, Μανώλη Γλέζου. Περιγράφοντας την σκηνή που ο Γλέζος τον έπιασε από το χέρι και προχώρησαν μαζί για να καταθέσει ο πρέσβης το στεφάνι, ο κ. Σόοφ λέει: «Ο Μανώλης Γλέζος δεν μίλησε, απλώς κοιταχτήκαμε . Συγκινήθηκα βαθύτατα. Επειδή είναι ο Γλέζος με την ιστορία που έχει και λόγω της μεγαλοψυχίας, που έδειξε απέναντι σε μένα, κυρίως ως άνθρωπο και όχι ως πρέσβη της Γερμανίας»…
Να το πρόβλημα. Είμαστε ένας συναισθηματικός λαός αλλά και αφελής. Έχουμε πρόβλημα να αντιληφθούμε την πραγματικότητα. Ειδικά με τους ξένους δεν ξέρουμε να διαπραγματευτούμε, φερνόμαστε σχεδόν με δουλοπρέπεια. Ειδικά με τους Γερμανούς, αδυνατούμε να αντιληφθούμε τον κυνισμό τους και να ξεχωρίσουμε τα πρόσωπα από την επίσημη πολιτική του κράτους τους.
Η «γενναιόδωρη» χειρονομία του Μ. Γλέζου είχε μόνο αρνητικά αποτελέσματα για την Ελλάδα.
Πέρα από το γεγονός, ότι χάθηκε μία ευκαιρία να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο και μάλιστα χωρίς καμμία ευθύνη του ελληνικού κράτους, η χειρονομία του Μ. Γλέζου:
α. νομιμοποίησε το γερμανικό επιχείρημα, ότι οι σημερινοί Γερμανοί δεν ευθύνονται για τα εγκλήματα των πατέρων τους. Με στεντόρεια φωνή ο Μ. Γλέζος στην ομιλία του εδικαιολογείτο, ότι «Στο ποινικό δίκαιο τα παιδιά των εγκληματιών δεν ευθύνονται για τα εγκλήματα των γονέων τους»!...
Ασυγχώρητη άγνοια των δεδομένων. Οι ποινικές ευθύνες αφορούν πρόσωπα. Οι οικονομικές αποζημιώσεις αφορούν κράτη. Εξάλλου η Γερμανία έχει και συμβατικές υποχρεώσεις απέναντι στην Ελλάδα, που είναι το Κατοχικό δάνειο.
β. έδωσε την ικανοποίηση στους Γερμανούς, ότι οι Έλληνες είναι διηρημένοι και ότι μάλιστα οι «πολιτισμένοι» Έλληνες είναι αυτοί, που αντιλαμβάνονται τον «πολιτισμένο» χαρακτήρα της καταθέσεως του γερμανικού στεφανιού «μεταμέλειας» και «συμφιλιώσεως».
Ποιός θα πει στους Γερμανούς, ότι ο μόνος πολιτισμένος τρόπος μεταμέλειας και συμφιλιώσεως είναι η αναγνώριση των γερμανικών υποχρεώσεων απέναντι στην Ελλάδα; Όλα τα άλλα είναι καθρεφτάκια και χάνδρες για τους ιθαγενείς!....
Δεν με ενδιαφέρει η Κωνσταντοπούλου και ό,τι άλλο κάνει αλλά ως Έλληνας λυπάμαι, που ο Γερμανός πρέσβης «καθάρισε» και φέτος και μάλιστα τόσο θριαμβευτικά. Γιαυτό στο όνομα της δικαιοσύνης και της ανεξάρτητης People’s diplomacy από εδώ και στο εξής θα αναφέρω την γερμανική υποκρισία στο θέμα των αποζημιώσεων ως γερμανική… Διστομία!
filippidis103@yahoo.gr
Εμείς από… το χέρι, αυτοί από… τον λαιμό!
1. Η… Διστομία του Γερμανού πρέσβη
Το επεισόδιο (10-6-17) με την Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Μανώλη Γλέζο και την κατάθεση στεφάνου από τον πρέσβη της Γερμανίας στο μαρτυρικό Δίστομο, στην μνήμη των θυμάτων του ολοκαυτώματος από τα ναζιστικά κτήνη της Βέρμαχτ είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Κατά την έποψη μας, οι λόγοι της σοβαρότητας, όπως γράψαμε και σε δυο προηγούμενα σχετικά άρθρα μας, είναι δύο:
α. Χάθηκε μία μοναδική ευκαιρία να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο και να μάθει ο κόσμος όλος για
- τα εγκλήματα πολέμου, που διέπραξαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της Κατοχής και
- για τις συμβατικές, ποινικές και επανορθωτικές υποχρεώσεις της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, τις οποίες το Βερολίνο αρνείται πεισματικά να εκπληρώσει και
β. Για να συσχετίσει ο Γερμανικός λαός και η παγκόσμια κοινή γνώμη την τότε συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα με την σημερινή επιδίωξη της, να μετατρέψει την ηρωική Ελλάδα των μεγάλων θυσιών στον Πόλεμο σε ένα αποικιακό κομμάτι της σύγχρονης εφαρμογής της ναζιστικής θεωρίας του Lebensraum (Ζωτικού χώρου) στην Ζώνη του Ευρώ.
Δυστυχώς ο Μ. Γλέζος έκανε το ασυγχώρητο λάθος, να υποδεχτεί τον Γερμανό πρέσβη ως έναν ανθρωπιστή ιδιώτη και ως μετανοημένο Γερμανό, ο οποίος ήθελε να καταθέσει στεφάνι στην μνήμη των θυμάτων, ως μία έμπρακτη και δημόσια απόδειξη , ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο Γερμανικός λαός καταδικάζουν εκ των υστέρων τις ναζιστικές θηριωδίες και συμβολικά ζητούν συγγνώμη, ενώ καταθέτουν αίτημα φιλίας και συμφιλιώσεως των δύο λαών.
Όμως ο ίδιος ο Γερμανός πρέσβης, ο κ. Πέτερ Σόοφ, με επαγγελματική σαφήνεια ξεκαθάρισε τα πράγματα ( Συνέντευξη του στην «Καθημερινή», 25-6-17):
α. Παρέστη στο Δίστομο ως πρέσβης της χώρας του και όχι ως ιδιώτης. (Γιαυτό, προσθέτουμε , ότι το στεφάνι ήταν επίσημο, δηλ. έφερε στην ταινία του τα εθνικά χρώματα της Γερμανίας).
β. Παραδέχεται ότι είναι μία «δύσκολη στιγμή » για κάθε γερμανό πρέσβη, όταν εντέλλεται να εκπροσωπήσει την πατρίδα του σε χώρες και τόπους , όπου έχουν διαπραχθεί ναζιστικά εγκλήματα.
γ. Η γερμανική διπλωματία κατανοεί, όσους δεν θέλουν την συνεργασία με την Γερμανία εξαιτίας του παρελθόντος της. Όσο και αν οι Γερμανοί θέλουν την συμφιλίωση, αυτό δεν είναι εύκολο, διότι δεν παύουν να τους βλέπουν ως «απογόνους αυτών που διέπραξαν αυτές τις φρικαλεότητες».
δ. Η Γερμανική διπλωματία έχει ένα δύσκολο έργο να επιτελέσει:
- πρέπει να παρακάμπτει το πρόβλημα των αποζημιώσεων, που είναι ένα «δύσκολο νομικό ζήτημα»
- να επιμένει στην πρόταση της συμφιλιώσεως, παρόλο που ούτε και αυτό είναι εύκολο, αφού «μας βλέπουν ως απογόνους αυτών, που διέπραξαν αυτές τις φρικαλεότητες» και
- να καλεί τους λαούς της Ευρώπης, να δώσουν την προτεραιότητα στο μέλλον, να «αναπτύξουμε ένα κοινό όραμα για την Ευρώπη», διότι «η επιθυμία να κάνουμε κάτι μαζί, είναι ισχυρότερη…..»
2. Τι είδε ο Μανώλης Γλέζος…
Άθελα του ο Γερμανός πρέσβης εντόπισε το λάθος του πρύτανη της Εθνικής μας Αντιστάσεως, Μανώλη Γλέζου. Περιγράφοντας την σκηνή που ο Γλέζος τον έπιασε από το χέρι και προχώρησαν μαζί για να καταθέσει ο πρέσβης το στεφάνι, ο κ. Σόοφ λέει: «Ο Μανώλης Γλέζος δεν μίλησε, απλώς κοιταχτήκαμε . Συγκινήθηκα βαθύτατα. Επειδή είναι ο Γλέζος με την ιστορία που έχει και λόγω της μεγαλοψυχίας, που έδειξε απέναντι σε μένα, κυρίως ως άνθρωπο και όχι ως πρέσβη της Γερμανίας»…
Να το πρόβλημα. Είμαστε ένας συναισθηματικός λαός αλλά και αφελής. Έχουμε πρόβλημα να αντιληφθούμε την πραγματικότητα. Ειδικά με τους ξένους δεν ξέρουμε να διαπραγματευτούμε, φερνόμαστε σχεδόν με δουλοπρέπεια. Ειδικά με τους Γερμανούς, αδυνατούμε να αντιληφθούμε τον κυνισμό τους και να ξεχωρίσουμε τα πρόσωπα από την επίσημη πολιτική του κράτους τους.
Η «γενναιόδωρη» χειρονομία του Μ. Γλέζου είχε μόνο αρνητικά αποτελέσματα για την Ελλάδα.
Πέρα από το γεγονός, ότι χάθηκε μία ευκαιρία να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο και μάλιστα χωρίς καμμία ευθύνη του ελληνικού κράτους, η χειρονομία του Μ. Γλέζου:
α. νομιμοποίησε το γερμανικό επιχείρημα, ότι οι σημερινοί Γερμανοί δεν ευθύνονται για τα εγκλήματα των πατέρων τους. Με στεντόρεια φωνή ο Μ. Γλέζος στην ομιλία του εδικαιολογείτο, ότι «Στο ποινικό δίκαιο τα παιδιά των εγκληματιών δεν ευθύνονται για τα εγκλήματα των γονέων τους»!...
Ασυγχώρητη άγνοια των δεδομένων. Οι ποινικές ευθύνες αφορούν πρόσωπα. Οι οικονομικές αποζημιώσεις αφορούν κράτη. Εξάλλου η Γερμανία έχει και συμβατικές υποχρεώσεις απέναντι στην Ελλάδα, που είναι το Κατοχικό δάνειο.
β. έδωσε την ικανοποίηση στους Γερμανούς, ότι οι Έλληνες είναι διηρημένοι και ότι μάλιστα οι «πολιτισμένοι» Έλληνες είναι αυτοί, που αντιλαμβάνονται τον «πολιτισμένο» χαρακτήρα της καταθέσεως του γερμανικού στεφανιού «μεταμέλειας» και «συμφιλιώσεως».
Ποιός θα πει στους Γερμανούς, ότι ο μόνος πολιτισμένος τρόπος μεταμέλειας και συμφιλιώσεως είναι η αναγνώριση των γερμανικών υποχρεώσεων απέναντι στην Ελλάδα; Όλα τα άλλα είναι καθρεφτάκια και χάνδρες για τους ιθαγενείς!....
Δεν με ενδιαφέρει η Κωνσταντοπούλου και ό,τι άλλο κάνει αλλά ως Έλληνας λυπάμαι, που ο Γερμανός πρέσβης «καθάρισε» και φέτος και μάλιστα τόσο θριαμβευτικά. Γιαυτό στο όνομα της δικαιοσύνης και της ανεξάρτητης People’s diplomacy από εδώ και στο εξής θα αναφέρω την γερμανική υποκρισία στο θέμα των αποζημιώσεων ως γερμανική… Διστομία!
filippidis103@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου