Του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη
Πρέπει να πάμε τρείς δεκαετίες πίσω, δηλ. στην εποχή του Ζακ Ντελόρ (1985-95 ), για να βρούμε έναν αντίστοιχο πανηγυρικό, κριτικό και αναδιαρθρωτικό λόγο για την ενωμένη Ευρώπη, όπως αυτόν που εξεφώνισε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, δύο ημέρες μετά τις γερμανικές εκλογές, ο γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν.
Ξεκίνησε με μία σαρωτική κριτική για την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, χαρακτηρίζοντας την ως « πολύ αδύναμη, πολύ αργή και αναποτελεσματική ». Όμως συνέχισε, ότι έχει ένα όραμα. Αυτό το όραμα δεν είναι ουτοπία, είναι ανάγκη, « διότι ο μοναδικός δρόμος που διασφαλίζει το μέλλον μας, είναι να ξαναχτίσουμε μία Ευρώπη, που να είναι κυρίαρχη, ενωμένη και δημοκρατική ».
Οι συγκεκριμένες προτάσεις του Μακρόν είναι:
Οι προτάσεις του Μακρόν αποτελούν ένα μίγμα στρατηγικής και τακτικής . Η στρατηγική αφορά το μέλλον της Ευρώπης και η τακτική το μέλλον της Γαλλίας.
Ο Μακρόν θέλει να βάλει όρια στην γερμανοποίηση της Ευρώπης. Ουσιαστικά συμφωνεί με την Γερμανία, ότι η ΕΕ στην πράξη δεν χρειάζεται να στηρίζεται στην δημοκρατική αρχή της ισοτιμίας των μελών της. Επομένως δεν αμφισβητεί την επικυριαρχία της Γερμανίας στην ΕΕ.
Όμως παράλληλα στέλνει ένα μήνυμα στο Βερολίνο, ότι η μονοκρατορία της Γερμανίας στην ενωμένη Ευρώπη ζημιώνει την ίδια την Γερμανία και εμποδίζει την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενότητας, διότι η κατάσταση θυμίζει μετεξέλιξη του Γ’ Ράιχ, οπότε τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη αντιδρούν. Ενώ, εάν η Γερμανία δεχθεί να μοιρασθεί την κορυφή των αποφάσεων στην Ευρώπη με την Γαλλία στην βάση του παλαιού άξονα συνεργασίας Παρισιού-Βόννης/Βερολίνου, θα δίνεται η εντύπωση του τελικού «γάμου» Βορρά –Νότου με την Γαλλία να καθιερώνεται ως η Σουλτάνα της Ευρώπης.
Το έργο αυτό είχε αρχίσει να παίζεται ήδη με τον Πιερ Μοσκοβισί, το δημιούργημα του Ντομινίκ Στρός-Καν και Επιτρόπου των οικονομικών της ΕΕ, ο οποίος έπαιζε τον ρόλο του «καλού αστυνομικού». Δήθεν ως μεσολαβητής προς τον κακό Σόιμπλε.
Ο Μοσκοβισί αποκάλυπτε τους μυστικούς δήθεν όρους, με τους οποίους η Γερμανία θα δεχόταν να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού χρέους, για να αποτραπεί το Grexit.
Εμείς τιμούσαμε τον Μοσκοβισί ως φιλέλληνα και με νοοτροπία τριτοκοσμικής χώρας του απονείμαμε τον τίτλο του επιτίμου διδάκτορα, ενώ αυτός εξασφάλιζε την σωτηρία των γαλλικών τραπεζών μαζί με τις γερμανικές στην βάση της ίδιας πολιτικής με τον Σόιμπλε.
Η συμπεριφορά της Γερμανίας αλλάζει ριζικά μετά την ενοποίηση της. Δεν είναι πλέον η χώρα, η οποία τελεί υπό γεωπολιτικήν επιτροπείαν και έχει ανάγκη την ευρωπαϊκή οικογένεια και ιδιαίτερα την Γαλλία, για να αισθάνεται απλώς ως αναγεννημένη χώρα, ως μία ισότιμη δυτική δημοκρατία.
Σήμερα η Γερμανία αισθάνεται και συμπεριφέρεται ως νικήτρια δύναμη του Β` Παγκοσμίου Πολέμου στον ευρωπαϊκό χώρο. Επειδή βίωσα την γερμανική πραγματικότητα για 20 χρόνια και από το 1975 παρακολουθώ συστηματικά τις γερμανικές και τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η σημερινή Γερμανία, ως κυρίαρχη εσωτερική ιδεολογική δύναμη και όχι μόνο ως πολιτική ελίτ, δεν διαθέτει ευρωπαϊκή συνείδηση και ακολουθεί μία αυτιστική εξωτερική πολιτική (Sonderweg).
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι:
Το τελικό συμπέρασμα είναι, ότι εισερχόμαστε σε μία μεσοπρόθεσμη «επανίδρυση» της Ευρώπης αλλά δεν θα είναι ενιαία ένωση. Θα είναι κατ` ουσίαν περισσότερες. Το ζητούμενο είναι, το αν θα έχει έναν κοινό άξονα ή θα αποτελεί ένα πολυ-αρθρωτό σύστημα.
Με τις σημερινές συνθήκες το σύνθημα «Περισσότερη Ευρώπη» σημαίνει απλώς περισσότερη γερμανική δόση στο ευρωπαϊκό κοκτέιλ.
Μέχρι τώρα η ΕΕ χαρακτηριζόταν ως η Ευρώπη των συμβιβασμών. Από εδώ και πέρα θα είναι η Ευρώπη των εκβιασμών.
Δημοσιεύτηκε στα ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ την Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017
filippidis103@yahoo.gr
1. Οι προτάσεις του Μακρόν
Πρέπει να πάμε τρείς δεκαετίες πίσω, δηλ. στην εποχή του Ζακ Ντελόρ (1985-95 ), για να βρούμε έναν αντίστοιχο πανηγυρικό, κριτικό και αναδιαρθρωτικό λόγο για την ενωμένη Ευρώπη, όπως αυτόν που εξεφώνισε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, δύο ημέρες μετά τις γερμανικές εκλογές, ο γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν.
Ξεκίνησε με μία σαρωτική κριτική για την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, χαρακτηρίζοντας την ως « πολύ αδύναμη, πολύ αργή και αναποτελεσματική ». Όμως συνέχισε, ότι έχει ένα όραμα. Αυτό το όραμα δεν είναι ουτοπία, είναι ανάγκη, « διότι ο μοναδικός δρόμος που διασφαλίζει το μέλλον μας, είναι να ξαναχτίσουμε μία Ευρώπη, που να είναι κυρίαρχη, ενωμένη και δημοκρατική ».
Οι συγκεκριμένες προτάσεις του Μακρόν είναι:
- α. κοινή ευρωπαϊκή άμυνα ( κοινός στρατός, κοινός αμυντικός προϋπολογισμός, κοινό δόγμα δράσεως ).
- β. κοινό ευρωπαϊκό Γραφείο Ασύλου, για την ταχεία εξέταση των αιτήσεων ασύλου για όλες τις χώρες της ΕΕ.
- γ. κοινό ευρωπαϊκό σύστημα αντιμετωπίσεως της τρομοκρατίας ( Δημιουργία ευρωπαϊκής Εισαγγελίας και υπηρεσίας πληροφοριών ).
- δ. κοινός προϋπολογισμός των χωρών της Ευρωζώνης με επικεφαλής δικό της εκλεγμένο υπουργό οικονομικών και με κοινοβουλευτικό έλεγχο.
- ε. καθιέρωση φόρου χρηματικών συναλλαγών για την αναπτυξιακή βοήθεια προς τρίτες χώρες και
- στ. ενίσχυση του ατονήσαντος γαλλο-γερμανικού άξονα.
2. Οι προθέσεις του Μακρόν
Οι προτάσεις του Μακρόν αποτελούν ένα μίγμα στρατηγικής και τακτικής . Η στρατηγική αφορά το μέλλον της Ευρώπης και η τακτική το μέλλον της Γαλλίας.
Ο Μακρόν θέλει να βάλει όρια στην γερμανοποίηση της Ευρώπης. Ουσιαστικά συμφωνεί με την Γερμανία, ότι η ΕΕ στην πράξη δεν χρειάζεται να στηρίζεται στην δημοκρατική αρχή της ισοτιμίας των μελών της. Επομένως δεν αμφισβητεί την επικυριαρχία της Γερμανίας στην ΕΕ.
Όμως παράλληλα στέλνει ένα μήνυμα στο Βερολίνο, ότι η μονοκρατορία της Γερμανίας στην ενωμένη Ευρώπη ζημιώνει την ίδια την Γερμανία και εμποδίζει την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενότητας, διότι η κατάσταση θυμίζει μετεξέλιξη του Γ’ Ράιχ, οπότε τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη αντιδρούν. Ενώ, εάν η Γερμανία δεχθεί να μοιρασθεί την κορυφή των αποφάσεων στην Ευρώπη με την Γαλλία στην βάση του παλαιού άξονα συνεργασίας Παρισιού-Βόννης/Βερολίνου, θα δίνεται η εντύπωση του τελικού «γάμου» Βορρά –Νότου με την Γαλλία να καθιερώνεται ως η Σουλτάνα της Ευρώπης.
Το έργο αυτό είχε αρχίσει να παίζεται ήδη με τον Πιερ Μοσκοβισί, το δημιούργημα του Ντομινίκ Στρός-Καν και Επιτρόπου των οικονομικών της ΕΕ, ο οποίος έπαιζε τον ρόλο του «καλού αστυνομικού». Δήθεν ως μεσολαβητής προς τον κακό Σόιμπλε.
Ο Μοσκοβισί αποκάλυπτε τους μυστικούς δήθεν όρους, με τους οποίους η Γερμανία θα δεχόταν να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού χρέους, για να αποτραπεί το Grexit.
Εμείς τιμούσαμε τον Μοσκοβισί ως φιλέλληνα και με νοοτροπία τριτοκοσμικής χώρας του απονείμαμε τον τίτλο του επιτίμου διδάκτορα, ενώ αυτός εξασφάλιζε την σωτηρία των γαλλικών τραπεζών μαζί με τις γερμανικές στην βάση της ίδιας πολιτικής με τον Σόιμπλε.
3. Έχει μέλλον η Ευρώπη;
Η συμπεριφορά της Γερμανίας αλλάζει ριζικά μετά την ενοποίηση της. Δεν είναι πλέον η χώρα, η οποία τελεί υπό γεωπολιτικήν επιτροπείαν και έχει ανάγκη την ευρωπαϊκή οικογένεια και ιδιαίτερα την Γαλλία, για να αισθάνεται απλώς ως αναγεννημένη χώρα, ως μία ισότιμη δυτική δημοκρατία.
Σήμερα η Γερμανία αισθάνεται και συμπεριφέρεται ως νικήτρια δύναμη του Β` Παγκοσμίου Πολέμου στον ευρωπαϊκό χώρο. Επειδή βίωσα την γερμανική πραγματικότητα για 20 χρόνια και από το 1975 παρακολουθώ συστηματικά τις γερμανικές και τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η σημερινή Γερμανία, ως κυρίαρχη εσωτερική ιδεολογική δύναμη και όχι μόνο ως πολιτική ελίτ, δεν διαθέτει ευρωπαϊκή συνείδηση και ακολουθεί μία αυτιστική εξωτερική πολιτική (Sonderweg).
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι:
- α. για την Γερμανία η «Ευρώπη» είναι θέμα εξωτερικής πολιτικής.
- β. αντιμετωπίζει την ΕΕ ως την αυλή της, ως τον οικονομικό ζωτικό της χώρο (Lebensraum) και μεταχειρίζεται τις οικονομικά ασθενέστερες χώρες ως αποικίες της.
- γ. η Γερμανία δεν πρόκειται να κάνει οικονομικές υποχωρήσεις για να σώσει την ΕΕ. Αν δεν μπορεί να συνεχίσει να επιβάλλει την πολιτική της χρεοκρατίας του Σόιμπλε, θα προχωρήσει στην δημιουργία μιας Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων . Η Γερμανία θα το πετύχει αυτό εκβιάζοντας ασθενέστερες χώρες της ΕΕ με την πλήρη διάλυση της ΕΕ. Αρκεί η Γερμανία να δηλώσει, ότι αποχωρεί από την ΕΕ.
- δ. το μόνο που μπορεί να πετύχει η Γαλλία του Μακρόν είναι να παραμείνει στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Αναγνωρίζοντας βεβαίως την οικονομική ηγεμονία της Γερμανίας. Εκτός εάν μία Γαλλία της πολιτικής Λεπέν αποφασίσει να αποχωρήσει τελείως από τη ΕΕ.
Το τελικό συμπέρασμα είναι, ότι εισερχόμαστε σε μία μεσοπρόθεσμη «επανίδρυση» της Ευρώπης αλλά δεν θα είναι ενιαία ένωση. Θα είναι κατ` ουσίαν περισσότερες. Το ζητούμενο είναι, το αν θα έχει έναν κοινό άξονα ή θα αποτελεί ένα πολυ-αρθρωτό σύστημα.
Με τις σημερινές συνθήκες το σύνθημα «Περισσότερη Ευρώπη» σημαίνει απλώς περισσότερη γερμανική δόση στο ευρωπαϊκό κοκτέιλ.
Μέχρι τώρα η ΕΕ χαρακτηριζόταν ως η Ευρώπη των συμβιβασμών. Από εδώ και πέρα θα είναι η Ευρώπη των εκβιασμών.
Δημοσιεύτηκε στα ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ την Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017
filippidis103@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου