Του Ηλία Φιλιππίδη
Ως μεγάλη ευκαιρία για την επίλυση του Σκοπιανού προβλήματος έπειτα από 25 χρόνια θεωρήθηκε η αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας στα Σκόπια, όπου ο νέος πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ αντικατέστησε τον αδιάλλακτο Νίκολα Γκρουέφσκυ. Από ελληνικής πλευράς ήταν ήδη γνωστή η άνεση μιάς κυβερνήσεως πρόθυμης να υπογράφει συμφωνίες, αρκεί να «λύνει» στα χαρτιά τρέχοντα ή χρονίζοντα προβλήματα.
Ο καημός της Αθήνας είναι, να γίνουμε επιτέλους μία «κανονική» χώρα χωρίς προβλήματα, λες και οι «άλλοι», είτε Δανειστές είτε Τουρκία είτε Σκόπια έχουν περάσει προ πολλού στην εποχή της «κανονικότητας» και λειτουργούν με βάση την λογική, την συνεργασία των λαών και την παγκόσμια ειρήνη!...
Βιαζόμαστε λοιπόν να «αξιοποιήσουμε» αυτή την ευκαιρία, για να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος.Δεν αποκλείεται να μεσολαβήσει και ένα Βραβείο Νόμπελ, μια και δεν το πήραμε για τους πρόσφυγες!... Έτσι δεν μας απασχολεί το γεγονός, ότι αυτοί που πιέζουν είναι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, τα Σκόπια και η ΕΕ, διότι θέλουν να δημιουργήσουν ένα δυτικό στρατιωτικό θύλακο ανάμεσα στην Σερβία και την Ελλάδα και ένα αντίβαρο στην επανασύνδεση των σχέσεων της Σερβίας με την Ρωσία.
Ο διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Μάθιους Νίμιτς, σε συνέντευξή που έδωσε στα Σκόπια, μας έκανε μάθημα ιστορίας επαναλαμβάνοντας με «αντικειμενικότητα» την προπαγάνδα των Σκοπίων για την ύπαρξη «Μακεδονικού έθνους» από την εποχή του «Βασιλείου της Σερβίας»!..
Παράλληλα ο ΥΠΕΞ των Σκοπίων Νίκολα Ντιμιτρόφ προσδιόρισε το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων ο ίδιος και για λογαριασμό της Αθήνας! Είναι αισιόδοξος για την εξεύρεση λύσεως, διότι, λέει, τα ενδιαφέροντα των δυο πλευρών δεν συγκρούονται, αφού η Αθήνα ενδιαφέρεται μόνο για τον γεωγραφικό διαχωρισμό ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και το κράτος των Σκοπίων, άρα δεν έχει αντίρρηση για την ύπαρξη «Μακεδονικού έθνους», αρκεί τα Σκόπια να αναγνωρίζουν τα υπάρχοντα σύνορα.
Ο Ντιμιτρόφ κλείνει την «αισιόδοξη» ανάλυση του προβλήματος συμπεραίνοντας με ικανοποίηση: «Ήμασταν και θα ήμαστε Μακεδόνες»!
Ακόμη και μετά την ανακοίνωση αλλαγής του ονόματος του αεροδρομίου και του κεντρικού αυτοκινητόδρομου, ο Ζάεφ μίλησε για την «εθνική αξιοπρέπεια των λαών μας»….
Το λάθος της Αθήνας είναι, ότι ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις με «αισιοδοξία» και ανάποδα, δηλ. δέχθηκε να ξεκινήσει συνομιλίες κατευθείαν για το όνομα και μάλιστα το «φωτογράφισε». Εκ των υστέρων ανακάλυψε, ότι η ρίζα του προβλήματος είναι ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων. Σε αυτό βοήθησε και το Συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.
Η Αθήνα ακολουθεί μία ενδοτική πολιτική, η οποία στηρίζεται στα παρακάτω επιχειρήματα:
α. Η μή λύση είναι χειρότερη ακόμη και από την χειρότερη λύση. Μετατρέπουμε την υποχώρηση σε «λογική» και σε «ευκαιρία», για να δικαιολογήσουμε την απρονοησία μας και να κρύψουμε την πίεση που ασκεί επάνω μας ο «Ξένος παράγων».
β. Η καθυστέρηση είναι εις βάρος μας. Όμως η καθυστέρηση απέδειξε, ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, αφού πολλές ελληνικές επιχειρήσεις βρήκαν τρόπους να δραστηριοποιηθούν στα Σκόπια ούτε είναι πρόβλημα, που αφορά μόνο τις δύο χώρες, αλλά είναι πρόβλημα πρωτίστως γεωπολιτικό, που αφορά συνολικά τα Βαλκάνια. Γιατί να μην αρκεί στα Σκόπια η μεγάλη τους επιτυχία, να έχουν αναγνωρισθεί από 130 και πλέον χώρες;
Γιατί επιμένουν να πάρουν την δική μας υπογραφή;
Η άποψη μου είναι, ότι, όποια λύση και αν προκύψει, δεν πρόκειται να εξουδετερώσει το πρόβλημα. Ακόμη και μία συμφωνία, η οποία θα διέγραφε τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων με αλλαγές στο Σύνταγμα στα σχολικά βιβλία και στον μνημειακό τους διάκοσμο, θα ίσχυε μέχρι να το ενεργοποιήσει πάλι ο «Διεθνής παράγων».
Η επόμενη φάση όμως θα είναι οι νέες πιέσεις για την αναγνώριση «Μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα και αυτή την φορά με την ανοχή ακόμη και την κάλυψη του ΝΑΤΟ, ο οποίος πολύ θα ήθελε την Θεσσαλονίκη ως ιδιαίτερη στρατιωτική και οικονομική ζώνη χωρίς τον πολιτικό έλεγχο της Αθήνας.
Το τελικό συμπέρασμα είναι, ότι το Σκοπιανό πρόβλημα είναι γεωπολιτικό και αποτελεί πεδίο συγκρούσεως και διασταυρώσεως συμφερόντων των ΗΠΑ, Γερμανίας, Ρωσίας, και Τουρκίας, ίσως και του Ισραήλ. Το πρόβλημα θα λυθεί, μόνο αν οι χώρες αυτές… ομονοήσουν!
Επομένως πρέπει να κερδίζουμε χρόνο, μέχρι να διαμορφώσουμε βήμα-βήμα μία πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Θα αντιμετωπίσουμε πάλι το πρόβλημα, όταν το κρατίδιο των Σκοπίων θα διαλυθεί μέσα στα επόμενα 10 χρόνια.
filippidis103@yahoo.gr
Ως μεγάλη ευκαιρία για την επίλυση του Σκοπιανού προβλήματος έπειτα από 25 χρόνια θεωρήθηκε η αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας στα Σκόπια, όπου ο νέος πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ αντικατέστησε τον αδιάλλακτο Νίκολα Γκρουέφσκυ. Από ελληνικής πλευράς ήταν ήδη γνωστή η άνεση μιάς κυβερνήσεως πρόθυμης να υπογράφει συμφωνίες, αρκεί να «λύνει» στα χαρτιά τρέχοντα ή χρονίζοντα προβλήματα.
Ο καημός της Αθήνας είναι, να γίνουμε επιτέλους μία «κανονική» χώρα χωρίς προβλήματα, λες και οι «άλλοι», είτε Δανειστές είτε Τουρκία είτε Σκόπια έχουν περάσει προ πολλού στην εποχή της «κανονικότητας» και λειτουργούν με βάση την λογική, την συνεργασία των λαών και την παγκόσμια ειρήνη!...
Βιαζόμαστε λοιπόν να «αξιοποιήσουμε» αυτή την ευκαιρία, για να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος.Δεν αποκλείεται να μεσολαβήσει και ένα Βραβείο Νόμπελ, μια και δεν το πήραμε για τους πρόσφυγες!... Έτσι δεν μας απασχολεί το γεγονός, ότι αυτοί που πιέζουν είναι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, τα Σκόπια και η ΕΕ, διότι θέλουν να δημιουργήσουν ένα δυτικό στρατιωτικό θύλακο ανάμεσα στην Σερβία και την Ελλάδα και ένα αντίβαρο στην επανασύνδεση των σχέσεων της Σερβίας με την Ρωσία.
Ο διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Μάθιους Νίμιτς, σε συνέντευξή που έδωσε στα Σκόπια, μας έκανε μάθημα ιστορίας επαναλαμβάνοντας με «αντικειμενικότητα» την προπαγάνδα των Σκοπίων για την ύπαρξη «Μακεδονικού έθνους» από την εποχή του «Βασιλείου της Σερβίας»!..
Παράλληλα ο ΥΠΕΞ των Σκοπίων Νίκολα Ντιμιτρόφ προσδιόρισε το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων ο ίδιος και για λογαριασμό της Αθήνας! Είναι αισιόδοξος για την εξεύρεση λύσεως, διότι, λέει, τα ενδιαφέροντα των δυο πλευρών δεν συγκρούονται, αφού η Αθήνα ενδιαφέρεται μόνο για τον γεωγραφικό διαχωρισμό ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και το κράτος των Σκοπίων, άρα δεν έχει αντίρρηση για την ύπαρξη «Μακεδονικού έθνους», αρκεί τα Σκόπια να αναγνωρίζουν τα υπάρχοντα σύνορα.
Ο Ντιμιτρόφ κλείνει την «αισιόδοξη» ανάλυση του προβλήματος συμπεραίνοντας με ικανοποίηση: «Ήμασταν και θα ήμαστε Μακεδόνες»!
Ακόμη και μετά την ανακοίνωση αλλαγής του ονόματος του αεροδρομίου και του κεντρικού αυτοκινητόδρομου, ο Ζάεφ μίλησε για την «εθνική αξιοπρέπεια των λαών μας»….
Το λάθος της Αθήνας είναι, ότι ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις με «αισιοδοξία» και ανάποδα, δηλ. δέχθηκε να ξεκινήσει συνομιλίες κατευθείαν για το όνομα και μάλιστα το «φωτογράφισε». Εκ των υστέρων ανακάλυψε, ότι η ρίζα του προβλήματος είναι ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων. Σε αυτό βοήθησε και το Συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.
Η Αθήνα ακολουθεί μία ενδοτική πολιτική, η οποία στηρίζεται στα παρακάτω επιχειρήματα:
α. Η μή λύση είναι χειρότερη ακόμη και από την χειρότερη λύση. Μετατρέπουμε την υποχώρηση σε «λογική» και σε «ευκαιρία», για να δικαιολογήσουμε την απρονοησία μας και να κρύψουμε την πίεση που ασκεί επάνω μας ο «Ξένος παράγων».
β. Η καθυστέρηση είναι εις βάρος μας. Όμως η καθυστέρηση απέδειξε, ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, αφού πολλές ελληνικές επιχειρήσεις βρήκαν τρόπους να δραστηριοποιηθούν στα Σκόπια ούτε είναι πρόβλημα, που αφορά μόνο τις δύο χώρες, αλλά είναι πρόβλημα πρωτίστως γεωπολιτικό, που αφορά συνολικά τα Βαλκάνια. Γιατί να μην αρκεί στα Σκόπια η μεγάλη τους επιτυχία, να έχουν αναγνωρισθεί από 130 και πλέον χώρες;
Γιατί επιμένουν να πάρουν την δική μας υπογραφή;
Η άποψη μου είναι, ότι, όποια λύση και αν προκύψει, δεν πρόκειται να εξουδετερώσει το πρόβλημα. Ακόμη και μία συμφωνία, η οποία θα διέγραφε τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων με αλλαγές στο Σύνταγμα στα σχολικά βιβλία και στον μνημειακό τους διάκοσμο, θα ίσχυε μέχρι να το ενεργοποιήσει πάλι ο «Διεθνής παράγων».
Η επόμενη φάση όμως θα είναι οι νέες πιέσεις για την αναγνώριση «Μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα και αυτή την φορά με την ανοχή ακόμη και την κάλυψη του ΝΑΤΟ, ο οποίος πολύ θα ήθελε την Θεσσαλονίκη ως ιδιαίτερη στρατιωτική και οικονομική ζώνη χωρίς τον πολιτικό έλεγχο της Αθήνας.
Το τελικό συμπέρασμα είναι, ότι το Σκοπιανό πρόβλημα είναι γεωπολιτικό και αποτελεί πεδίο συγκρούσεως και διασταυρώσεως συμφερόντων των ΗΠΑ, Γερμανίας, Ρωσίας, και Τουρκίας, ίσως και του Ισραήλ. Το πρόβλημα θα λυθεί, μόνο αν οι χώρες αυτές… ομονοήσουν!
Επομένως πρέπει να κερδίζουμε χρόνο, μέχρι να διαμορφώσουμε βήμα-βήμα μία πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Θα αντιμετωπίσουμε πάλι το πρόβλημα, όταν το κρατίδιο των Σκοπίων θα διαλυθεί μέσα στα επόμενα 10 χρόνια.
filippidis103@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου