Του Ηλία Φιλιππίδη
Πολύπλοκο θέμα ούτως ή άλλως. Μπορούμε να βάλουμε μία τάξη τουλάχιστον στο μυαλό μας; Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι:
Α. Η διατυμπανισμένη «χρυσή ευκαιρία» είναι ένας απατηλός μύθος, που θέλει να κρύψει την πίεση Γερμανών και Αμερικανών, για να ανακόψουν την επέκταση της επιρροής των Ρώσων.
Β. Δεν πρόκειται για ένα διμερές πρόβλημα μεταξύ μιας ισχυρής Ελλάδας και ενός μικρού κράτους, το οποίο μόνο ως προτεκτοράτο μπορεί να λειτουργήσει. Πρόκειται για ένα πολυπαραγοντικό θέμα με πρωταγωνιστές δυο πανίσχυρους παίκτες, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Φαίνεται, ότι είχε προηγηθεί συμφωνία μεταξύ τους σε τρεις τομείς: οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν τον στρατιωτικό και γεωπολιτικό έλεγχο των Δυτικών Βαλκανίων (της Ελλάδας τον έχουν), η Γερμανία τον οικονομικό και τα ενεργειακά συμφέροντα μοιράζονται μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας.
Γ. Η σύνδεση της Ελλάδας και της «Βόρειας Μακεδονίας» ως «στρατηγικών εταίρων» (όπως λέει ο τίτλος της συμφωνίας), αποκαλύπτει την πρόθεση των εμπνευστών της, να «αξιοποιηθεί» ο χώρος μιας de jure «Βόρειας Μακεδονίας» και μιάς de facto Νότιας Μακεδονίας ως ενιαίος αναπτυξιακός χώρος (λιμάνι Θεσσαλονίκης-Αξιός, Εγνατία οδός, ενεργειακοί αγωγοί, ορυκτός πλούτος της Μακεδονίας).
Προσωπικά, πιστεύω ότι όπως λέγαμε πριν FYROM για τα Σκόπια, οι Ευρωατλαντιστές προστάτες μας ήδη στην εσωτερική τους αργκό χρησιμοποιούν για την Ελληνική Μακεδονία μας τον όρο DFSM, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον De Facto South Macedonia!
Η εφαρμογή ενός αποικιακού προγράμματος εκμετάλλευσης ως ενιαίου χώρου της Βόρειας και της ελληνικής Μακεδονίας θα απαιτήσει τη «χειραφέτηση» της δεύτερης από την πολιτική εξουσία της Αθήνας, με την αρχική ημι-αυτονόμηση της, ως Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ), την βαθμιαία απόσχιση της και την ενοποίηση με την Β. Μακεδονία σε μία ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία.
Μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλέσει τη γεωπολιτική αποσάθρωση ολόκληρου του βορειοελλαδικού χώρου με αποτέλεσμα την επανάληψη της συνταγής για δημιουργία αντίστοιχων «πολυεθνικών» προτεκτοράτων στη Θράκη και την Ήπειρο. Η Ελλάδα θα επιστρέψει στα σύνορα της Μελούνας. Η τύχη της Κρήτης εκκρεμεί…
Δ. Το σκοπιανό πρόβλημα περιλαμβάνει τρία κεφάλαια: το όνομα, την ιθαγένεια και τη γλώσσα.
Η διαπραγματευτική σχολή Νίμιτς-Κοτζιά-Τσίπρα εφήρμοσε την αρχή, ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μειονεκτική θέση και όχι τα Σκόπια. Η Ελλάδα προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις «για να πάρει και όχι να δώσει», διότι 140 χώρες έχουν ήδη αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία.
Τελικά, μόνο εμείς θα τους λέμε «Βόρεια Μακεδονία». Στην αρχή μας είπαν ότι το όνομα θα είναι το Gorna Makedonijia ή το Severna Makedonija, αμετάφραστα και μάλιστα ως μία λέξη!
Μας εξαπάτησαν! Στη συμφωνία δεν υπάρχει καμία σλαβική λέξη. Μόνο στα επίσημα έγγραφα θα λέγεται Β. Μακεδονία. Στις διπλωματικές επαφές διεθνώς και στον Τύπο θα λέγεται σκέτο Μακεδονία. Ο συμβιβασμός στο όνομα περιορίζεται μόνο στα δημόσια έγγραφα. Άρα η υποχρέωση «για όλες τις χρήσεις και erga omnes» δεν ισχύει στην πράξη. Ήδη με την υπογραφή της συμφωνίας τα ξένα πρακτορεία και τηλεοπτικά δίκτυα μετέδιδαν θριαμβευτικά: «Η Ελλάδα και η Μακεδονία βρήκαν λύση»!
Αμφιβάλλουμε αν ο μέσος τηλεθεατής σε όλο τον κόσμο κατάλαβε το περιεχόμενο της συμφωνίας. Δεν άλλαξε τίποτε, Μακεδονία την έλεγαν όλοι, Μακεδονία θα την λένε και πάλι. Αυτό που άλλαξε, είναι η υπογραφή η δική μας. Εμείς τους νομιμοποιήσαμε, τους χαρίσαμε οριστικά το όνομα. Θα έπρεπε τουλάχιστον να επιμείνουμε, να λέγονται Σλαβομακεδόνες και η γλώσσα Σλαβομακεδονική.
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι οι διεθνείς οργανισμοί και ειδικά ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. δεν λειτουργούν όπως το κτηματολόγιο, δηλαδή αντικειμενικά και πάγια. Ως γνωστόν, έχουν τα δικά τους συμφέροντα ή υποκρύπτουν συμφέροντα. Εμείς οι Έλληνες με το Κυπριακό και γενικά με την Τουρκία έχουμε πικράν πείραν περί αυτού.
Αυτό σημαίνει ότι η ιστορική δυναμική του κάθε λαού, το γεωγραφικό του εκτόπισμα, αποτελούν δική του ευθύνη. Δεν υπάρχει «καλή» προστασία, υπάρχουν μόνο ανταγωνιστικά συμφέροντα. Ειδικά η περιοχή από την Αδριατική μέχρι το Ιράκ, αποτελεί πεδίο έντονων γεωπολιτικών και γεωοικονομικών ανταγωνισμών. Τα Βαλκάνια είναι χώρος προς «αναδασμόν».
Ε. Ο πυρήνας του προβλήματος δεν βρίσκεται στο όνομα αλλά στον σλαβικό μεγαλοϊδεατισμό, ο οποίος γέννησε το όνομα και τις επεκτατικές βλέψεις για έξοδο στο Αιγαίο. Οι «ενδιαφερόμενοι» κατά χρονολογική σειρά είναι: O βουλγαρικός εθνικισμός από το 1840 με την ενθάρρυνση του ρωσικού Πανσλαβισμού, που κατέληξαν στην δημιουργία της βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870 και την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878. H Αυστροουγγαρία των Αψβούργων μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. H Κομμουνιστική Διεθνής στον Μεσοπόλεμο. O Στάλιν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου στο πλαίσιο των σχεδιασμών του για την μεταπολεμική Ευρώπη. O Τίτο το 1944 με τη μετονομασία της γιουγκοσλαβικής επαρχίας Βαρντάρσκα σε Μακεδονία με σκοπό την δημιουργία μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας υπό την εξουσία του. O Ν. Ζαχαριάδης με την περιβόητη 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1949 που αναγνώρισε το δικαίωμα εθνικής αποκατάστασης στον λαό των Μακεδόνων. Το θέμα έκλεισε με την καθαίρεση του Ζαχαριάδη.
ΣΤ. Η ρίζα του «Μακεδονισμού» (σκοπιανού αλυτρωτισμού) δεν κόπηκε, όπως σωστά επεσήμανε ο διεθνολόγος Κωνσταντίνος Φίλης, παρ’ όλο που τονίζει, ότι «τα θετικά της συμφωνίας είναι περισσότερα». Ο Κ. Φίλης διευκρινίζει, ότι η αναγνώριση μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας μακροπρόθεσμα μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα «με γνωστή την τάση των Μεγάλων Δυνάμεων να υποδαυλίζουν εθνικές αντιθέσεις στα Βαλκάνια».
Ο Ζόραν Ζάεφ δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα. Στην ομιλία του στις Πρέσπες αναφέρθηκε σε «Μακεδόνες, Έλληνες και Ευρωπαίους». Στην διάρκεια των διαπραγματεύσεων καθησύχαζε τους συμπατριώτες του, διαβεβαιώνοντάς τους: «εξασφαλίσαμε την αναγνώριση της μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας» και προσπάθησε να πιάσει τον πρωθυπουργό μας στον ύπνο της άγνοιάς του, προτείνοντας ξαφνικά ένα όνομα που δεν ήταν καν στον κατάλογο των υποψηφίων επιλογών: «Δημοκρατία του Ίλιντεν»!
Ως συμπέρασμα κρατάμε την αντικειμενική διαπίστωση, ότι τώρα μπαίνουμε στο βάθος του προβλήματος. Ο Κ. Φίλης, πολύ σωστά, χαρακτήρισε τη συμφωνία όχι ως τελική λύση αλλά ως «Ενδιάμεση Συμφωνία Νούμερο 2»! Αν υπάρχει τέλος, χρειάζεται πολύς δρόμος ακόμη, με πολλά εμπόδια. Γιατί να δεχθούμε εμείς μία εμπροσθοβαρή συμφωνία με αντάλλαγμα υποσχέσεις;
Ο αμερικανικός δημοσιογραφικός κολοσσός Politico είπε και ελάλησε: «Η συμφωνία είναι το τέλος της αρχής». Ζήτω μας!
Δημοσιεύθηκε στην `εφημερίδα (Δρόμος της αριστεράς) το Σάββατο 23/06/2018
filippidis103@yahoo.gr
Ορισμένες σκέψεις με αφορμή την συμφωνία Τσίπρα-Ζαέφ
Πολύπλοκο θέμα ούτως ή άλλως. Μπορούμε να βάλουμε μία τάξη τουλάχιστον στο μυαλό μας; Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι:
Α. Η διατυμπανισμένη «χρυσή ευκαιρία» είναι ένας απατηλός μύθος, που θέλει να κρύψει την πίεση Γερμανών και Αμερικανών, για να ανακόψουν την επέκταση της επιρροής των Ρώσων.
Β. Δεν πρόκειται για ένα διμερές πρόβλημα μεταξύ μιας ισχυρής Ελλάδας και ενός μικρού κράτους, το οποίο μόνο ως προτεκτοράτο μπορεί να λειτουργήσει. Πρόκειται για ένα πολυπαραγοντικό θέμα με πρωταγωνιστές δυο πανίσχυρους παίκτες, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Φαίνεται, ότι είχε προηγηθεί συμφωνία μεταξύ τους σε τρεις τομείς: οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν τον στρατιωτικό και γεωπολιτικό έλεγχο των Δυτικών Βαλκανίων (της Ελλάδας τον έχουν), η Γερμανία τον οικονομικό και τα ενεργειακά συμφέροντα μοιράζονται μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας.
Γ. Η σύνδεση της Ελλάδας και της «Βόρειας Μακεδονίας» ως «στρατηγικών εταίρων» (όπως λέει ο τίτλος της συμφωνίας), αποκαλύπτει την πρόθεση των εμπνευστών της, να «αξιοποιηθεί» ο χώρος μιας de jure «Βόρειας Μακεδονίας» και μιάς de facto Νότιας Μακεδονίας ως ενιαίος αναπτυξιακός χώρος (λιμάνι Θεσσαλονίκης-Αξιός, Εγνατία οδός, ενεργειακοί αγωγοί, ορυκτός πλούτος της Μακεδονίας).
Προσωπικά, πιστεύω ότι όπως λέγαμε πριν FYROM για τα Σκόπια, οι Ευρωατλαντιστές προστάτες μας ήδη στην εσωτερική τους αργκό χρησιμοποιούν για την Ελληνική Μακεδονία μας τον όρο DFSM, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον De Facto South Macedonia!
Η εφαρμογή ενός αποικιακού προγράμματος εκμετάλλευσης ως ενιαίου χώρου της Βόρειας και της ελληνικής Μακεδονίας θα απαιτήσει τη «χειραφέτηση» της δεύτερης από την πολιτική εξουσία της Αθήνας, με την αρχική ημι-αυτονόμηση της, ως Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ), την βαθμιαία απόσχιση της και την ενοποίηση με την Β. Μακεδονία σε μία ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία.
Μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλέσει τη γεωπολιτική αποσάθρωση ολόκληρου του βορειοελλαδικού χώρου με αποτέλεσμα την επανάληψη της συνταγής για δημιουργία αντίστοιχων «πολυεθνικών» προτεκτοράτων στη Θράκη και την Ήπειρο. Η Ελλάδα θα επιστρέψει στα σύνορα της Μελούνας. Η τύχη της Κρήτης εκκρεμεί…
Δ. Το σκοπιανό πρόβλημα περιλαμβάνει τρία κεφάλαια: το όνομα, την ιθαγένεια και τη γλώσσα.
Η διαπραγματευτική σχολή Νίμιτς-Κοτζιά-Τσίπρα εφήρμοσε την αρχή, ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μειονεκτική θέση και όχι τα Σκόπια. Η Ελλάδα προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις «για να πάρει και όχι να δώσει», διότι 140 χώρες έχουν ήδη αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία.
Τελικά, μόνο εμείς θα τους λέμε «Βόρεια Μακεδονία». Στην αρχή μας είπαν ότι το όνομα θα είναι το Gorna Makedonijia ή το Severna Makedonija, αμετάφραστα και μάλιστα ως μία λέξη!
Μας εξαπάτησαν! Στη συμφωνία δεν υπάρχει καμία σλαβική λέξη. Μόνο στα επίσημα έγγραφα θα λέγεται Β. Μακεδονία. Στις διπλωματικές επαφές διεθνώς και στον Τύπο θα λέγεται σκέτο Μακεδονία. Ο συμβιβασμός στο όνομα περιορίζεται μόνο στα δημόσια έγγραφα. Άρα η υποχρέωση «για όλες τις χρήσεις και erga omnes» δεν ισχύει στην πράξη. Ήδη με την υπογραφή της συμφωνίας τα ξένα πρακτορεία και τηλεοπτικά δίκτυα μετέδιδαν θριαμβευτικά: «Η Ελλάδα και η Μακεδονία βρήκαν λύση»!
Αμφιβάλλουμε αν ο μέσος τηλεθεατής σε όλο τον κόσμο κατάλαβε το περιεχόμενο της συμφωνίας. Δεν άλλαξε τίποτε, Μακεδονία την έλεγαν όλοι, Μακεδονία θα την λένε και πάλι. Αυτό που άλλαξε, είναι η υπογραφή η δική μας. Εμείς τους νομιμοποιήσαμε, τους χαρίσαμε οριστικά το όνομα. Θα έπρεπε τουλάχιστον να επιμείνουμε, να λέγονται Σλαβομακεδόνες και η γλώσσα Σλαβομακεδονική.
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι οι διεθνείς οργανισμοί και ειδικά ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. δεν λειτουργούν όπως το κτηματολόγιο, δηλαδή αντικειμενικά και πάγια. Ως γνωστόν, έχουν τα δικά τους συμφέροντα ή υποκρύπτουν συμφέροντα. Εμείς οι Έλληνες με το Κυπριακό και γενικά με την Τουρκία έχουμε πικράν πείραν περί αυτού.
Αυτό σημαίνει ότι η ιστορική δυναμική του κάθε λαού, το γεωγραφικό του εκτόπισμα, αποτελούν δική του ευθύνη. Δεν υπάρχει «καλή» προστασία, υπάρχουν μόνο ανταγωνιστικά συμφέροντα. Ειδικά η περιοχή από την Αδριατική μέχρι το Ιράκ, αποτελεί πεδίο έντονων γεωπολιτικών και γεωοικονομικών ανταγωνισμών. Τα Βαλκάνια είναι χώρος προς «αναδασμόν».
Ε. Ο πυρήνας του προβλήματος δεν βρίσκεται στο όνομα αλλά στον σλαβικό μεγαλοϊδεατισμό, ο οποίος γέννησε το όνομα και τις επεκτατικές βλέψεις για έξοδο στο Αιγαίο. Οι «ενδιαφερόμενοι» κατά χρονολογική σειρά είναι: O βουλγαρικός εθνικισμός από το 1840 με την ενθάρρυνση του ρωσικού Πανσλαβισμού, που κατέληξαν στην δημιουργία της βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870 και την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878. H Αυστροουγγαρία των Αψβούργων μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. H Κομμουνιστική Διεθνής στον Μεσοπόλεμο. O Στάλιν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου στο πλαίσιο των σχεδιασμών του για την μεταπολεμική Ευρώπη. O Τίτο το 1944 με τη μετονομασία της γιουγκοσλαβικής επαρχίας Βαρντάρσκα σε Μακεδονία με σκοπό την δημιουργία μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας υπό την εξουσία του. O Ν. Ζαχαριάδης με την περιβόητη 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1949 που αναγνώρισε το δικαίωμα εθνικής αποκατάστασης στον λαό των Μακεδόνων. Το θέμα έκλεισε με την καθαίρεση του Ζαχαριάδη.
ΣΤ. Η ρίζα του «Μακεδονισμού» (σκοπιανού αλυτρωτισμού) δεν κόπηκε, όπως σωστά επεσήμανε ο διεθνολόγος Κωνσταντίνος Φίλης, παρ’ όλο που τονίζει, ότι «τα θετικά της συμφωνίας είναι περισσότερα». Ο Κ. Φίλης διευκρινίζει, ότι η αναγνώριση μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας μακροπρόθεσμα μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα «με γνωστή την τάση των Μεγάλων Δυνάμεων να υποδαυλίζουν εθνικές αντιθέσεις στα Βαλκάνια».
Ο Ζόραν Ζάεφ δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα. Στην ομιλία του στις Πρέσπες αναφέρθηκε σε «Μακεδόνες, Έλληνες και Ευρωπαίους». Στην διάρκεια των διαπραγματεύσεων καθησύχαζε τους συμπατριώτες του, διαβεβαιώνοντάς τους: «εξασφαλίσαμε την αναγνώριση της μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας» και προσπάθησε να πιάσει τον πρωθυπουργό μας στον ύπνο της άγνοιάς του, προτείνοντας ξαφνικά ένα όνομα που δεν ήταν καν στον κατάλογο των υποψηφίων επιλογών: «Δημοκρατία του Ίλιντεν»!
Ως συμπέρασμα κρατάμε την αντικειμενική διαπίστωση, ότι τώρα μπαίνουμε στο βάθος του προβλήματος. Ο Κ. Φίλης, πολύ σωστά, χαρακτήρισε τη συμφωνία όχι ως τελική λύση αλλά ως «Ενδιάμεση Συμφωνία Νούμερο 2»! Αν υπάρχει τέλος, χρειάζεται πολύς δρόμος ακόμη, με πολλά εμπόδια. Γιατί να δεχθούμε εμείς μία εμπροσθοβαρή συμφωνία με αντάλλαγμα υποσχέσεις;
Ο αμερικανικός δημοσιογραφικός κολοσσός Politico είπε και ελάλησε: «Η συμφωνία είναι το τέλος της αρχής». Ζήτω μας!
Δημοσιεύθηκε στην `εφημερίδα (Δρόμος της αριστεράς) το Σάββατο 23/06/2018
filippidis103@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου