Του Ηλία Φιλιππίδη
Ο Γιώργος Μουστάκης, με καταγωγή από το Φιλότι της Νάξου, γεννήθηκε το 1941 στην καρδιά της Αθήνας, την Πλάκα, όπου ο πατέρας του, Ιουλιανός, διατηρούσε κατάστημα. Ο Ιουλιανός Μουστάκης ήταν ένας λαϊκός και ζωντανός τύπος, ο οποίος κατά τον πλέον απλό και βιωματικό τρόπο, χωρίς ιδεολογικά καρυκεύματα, συνδύαζε την ορθόδοξη χριστιανική πίστη με την κοινωνική ορθοπραξία του Ευαγγελίου. Είτε το συνειδητοποιούσε είτε όχι, ήταν δηλαδή ένας αριστερός χριστιανός. Αυτή την ανόθευτη πίστη εμφύσησε ο Ιουλιανός και στα παιδιά του, τον Γιώργο και την Σοφία.
Ο Γιώργος μπήκε πολύ νωρίς στα βάσανα της ζωής. Ενώ μαινόταν η Μάχη της Αθήνας και ο Γιωργάκης έπαιζε με άλλα παιδάκια σε ένα διπλανό οικόπεδο, έπεσε δίπλα τους ένας όλμος. Ένα παιδάκι σκοτώθηκε και ένα θραύσμα κτύπησε τον Γιώργο στο πόδι. Ο Γιώργος ήταν ένας επιβλητικός άνδρας με βροντερή φωνή αλλά και με μία ζεστή χροιά. Σ’ όποιο κύκλο και αν εμφανιζόταν, επιβαλλόταν. Αν και ήταν απόλυτος στις αρχές του, είχε το χάρισμα της επικοινωνίας με όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσεως και μορφώσεως.
Ήταν δυναμικός, φιλόδοξος, πληθωρικός, παρόλο που κούτσαινε. Ήταν ένα πρόβλημα, που τον κούραζε στο περπάτημα αλλά και ψυχικά. Επειδή ήταν και σωματώδης, έπρεπε κάθε τόσο να υφίσταται εγχειρήσεις.
Όμως τίποτε δεν μπορούσε να του χαλάσει τα σχέδια. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ιστορία της τέχνης στην Περούτζια, απέκτησε μάστερ θεολογίας στην Ινδιανάπολη (ΗΠΑ) και διδακτορικό κοινωνιολογίας της θρησκείας στο Σικάγο.
Από το 1975 δίδασκε θρησκευτικά στο Αμερικανικό Κολλέγιο (Pierce College) και άλλα ιδιωτικά σχολεία. Παράλληλα διακρίθηκε ως μαχητικός αρθρογράφος στις εφημερίδες Νέα, Ελευθεροτυπία και Έθνος. Στο διάστημα 1982-86 διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Αθήνας. Αφιερώνει όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα: α) κατά των ναρκωτικών, β) για την ενίσχυση της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, γ) υπέρ της διεθνούς ειρήνης και δ) για τον εκδημοκρατισμό και την κάθαρση της Εκκλησίας.
Δεν εντάχθηκε σε κόμματα παρά τις δελεαστικές προτάσεις και πιέσεις. Οι μόνες εντάξεις του και τα πρώτα χρόνια, ήταν στην κίνηση του αντιστασιακού και κοινωνικού αγωνιστή Παπα-Γιώργη Πυρουνάκη, τον οποίο ο Σεραφείμ κατεδίωκε και μετά την πτώση της Χούντας και στην Χριστιανική Δημοκρατία του Νίκου Ψαρουδάκη, ο οποίος φυλακίσθηκε όχι μόνο από την Χούντα αλλά και επί δημοκρατίας για προσβολή της Δικαιοσύνης, επειδή κατήγγειλε ως διαρκές έγκλημα την απόφαση του Αρείου Πάγου να νομιμοποιήσει όλες τις αποφάσεις της Χούντας και να απαλλάξει από κάθε ποινική ευθύνη όλα τα πολιτικά πρόσωπα που συνεργάσθηκαν με την Χούντα.
Δυστυχώς στην Μεταπολίτευση κυριάρχησαν οι συμβιβασμοί, η υποκρισία και η διαφθορά. Ο Μουστάκης ήταν απόλυτος, γι’ αυτό και απέκτησε όχι μόνο πολλούς φίλους αλλά και πολλούς εχθρούς. Ακόμη και τα «δημοκρατικά» κόμματα τον άφηναν να παλεύει μόνο του.
Η πρώτη του απογοήτευση ήταν το 1983, όταν διαπίστωσε, ότι στα σχολεία που δίδασκε, είχαν εμφανισθεί τα πρώτα κρούσματα διακίνησης ναρκωτικών. Τότε κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Σκοτώνουν τα παιδιά μας με ναρκωτικά». Υπουργός και στενός συνεργάτης του τότε πρωθυπουργού τον επέπληξε: «Βρε Γιώργο, τί έκανες; Διασπείρεις ανησυχία στον λαό. Δεν καταλαβαίνεις, ότι όσο προβάλλεις ένα πρόβλημα, τόσο αυτό φουντώνει;». Η θεωρούμενη ως δημοκρατική και σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν είχε καμία διάθεση να ασχοληθεί με το θέμα, για να μην πούμε, ότι «εναρμονιζόταν» με συνταγές και εντολές ξένων κέντρων.
Το κύριο μέλημά του ήταν ο εκδημοκρατισμός της Εκκλησίας και η αποκάλυψη του αρνητικού έργου των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων («Η γέννηση του χριστιανοφασισμού στην Ελλάδα»).
Με τον Γιώργο συνεργασθήκαμε σε δύο προσπάθειες: την δημιουργία μιας ορθόδοξης θεολογίας της απελευθέρωσης κατά το πρότυπο της Λατ. Αμερικής και την συγκρότηση μιας ελληνικής επιτροπής της Χριστιανικής Διασκέψεως Ειρήνης. Η ΧΔΕ (CPC) ήταν μία διεθνής οργάνωση ειρήνης διαφόρων χριστιανικών Εκκλησιών από τις Ανατολικές Χώρες, την Δύση και τον Τρίτο κόσμο. «Δημοκρατικοί» καθηγητές ίσως κατ’ εντολήν κομμάτων χρησιμοποίησαν ακόμη και αθέμιτα μέσα για να μας διαλύσουν και τα κατάφεραν.
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση της υγείας του Γιώργου επιδεινωνόταν. Χρειάσθηκε να του κόψουν το πόδι. Αυτός ο αεικίνητος άνθρωπος δεν μπορούσε πλέον να μετακινείται μόνος του. Ευτυχώς είχε την συμπαράσταση της αδελφής του Σοφίας και της οικογένειάς της.
Έφυγε πάντως απογοητευμένος από το πολιτικό μας σύστημα και την αποτυχία της Μεταπολιτεύσεως, στην οποία αφιέρωσε όλη του την ζωή.
Γεια σου φίλε Γιώργο, η μνήμη σου θα είναι για όσους σε γνωρίσαμε, τροφοδοσία οράματος και δυνάμεως.
* Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός καθηγητής κοινωνιολογίας και νομικός.
Πηγή: e-dromos.gr
Ο Γιώργος Μουστάκης, με καταγωγή από το Φιλότι της Νάξου, γεννήθηκε το 1941 στην καρδιά της Αθήνας, την Πλάκα, όπου ο πατέρας του, Ιουλιανός, διατηρούσε κατάστημα. Ο Ιουλιανός Μουστάκης ήταν ένας λαϊκός και ζωντανός τύπος, ο οποίος κατά τον πλέον απλό και βιωματικό τρόπο, χωρίς ιδεολογικά καρυκεύματα, συνδύαζε την ορθόδοξη χριστιανική πίστη με την κοινωνική ορθοπραξία του Ευαγγελίου. Είτε το συνειδητοποιούσε είτε όχι, ήταν δηλαδή ένας αριστερός χριστιανός. Αυτή την ανόθευτη πίστη εμφύσησε ο Ιουλιανός και στα παιδιά του, τον Γιώργο και την Σοφία.
Ο Γιώργος μπήκε πολύ νωρίς στα βάσανα της ζωής. Ενώ μαινόταν η Μάχη της Αθήνας και ο Γιωργάκης έπαιζε με άλλα παιδάκια σε ένα διπλανό οικόπεδο, έπεσε δίπλα τους ένας όλμος. Ένα παιδάκι σκοτώθηκε και ένα θραύσμα κτύπησε τον Γιώργο στο πόδι. Ο Γιώργος ήταν ένας επιβλητικός άνδρας με βροντερή φωνή αλλά και με μία ζεστή χροιά. Σ’ όποιο κύκλο και αν εμφανιζόταν, επιβαλλόταν. Αν και ήταν απόλυτος στις αρχές του, είχε το χάρισμα της επικοινωνίας με όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσεως και μορφώσεως.
Ήταν δυναμικός, φιλόδοξος, πληθωρικός, παρόλο που κούτσαινε. Ήταν ένα πρόβλημα, που τον κούραζε στο περπάτημα αλλά και ψυχικά. Επειδή ήταν και σωματώδης, έπρεπε κάθε τόσο να υφίσταται εγχειρήσεις.
***
Όμως τίποτε δεν μπορούσε να του χαλάσει τα σχέδια. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ιστορία της τέχνης στην Περούτζια, απέκτησε μάστερ θεολογίας στην Ινδιανάπολη (ΗΠΑ) και διδακτορικό κοινωνιολογίας της θρησκείας στο Σικάγο. Από το 1975 δίδασκε θρησκευτικά στο Αμερικανικό Κολλέγιο (Pierce College) και άλλα ιδιωτικά σχολεία. Παράλληλα διακρίθηκε ως μαχητικός αρθρογράφος στις εφημερίδες Νέα, Ελευθεροτυπία και Έθνος. Στο διάστημα 1982-86 διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Αθήνας. Αφιερώνει όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα: α) κατά των ναρκωτικών, β) για την ενίσχυση της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, γ) υπέρ της διεθνούς ειρήνης και δ) για τον εκδημοκρατισμό και την κάθαρση της Εκκλησίας.
Δεν εντάχθηκε σε κόμματα παρά τις δελεαστικές προτάσεις και πιέσεις. Οι μόνες εντάξεις του και τα πρώτα χρόνια, ήταν στην κίνηση του αντιστασιακού και κοινωνικού αγωνιστή Παπα-Γιώργη Πυρουνάκη, τον οποίο ο Σεραφείμ κατεδίωκε και μετά την πτώση της Χούντας και στην Χριστιανική Δημοκρατία του Νίκου Ψαρουδάκη, ο οποίος φυλακίσθηκε όχι μόνο από την Χούντα αλλά και επί δημοκρατίας για προσβολή της Δικαιοσύνης, επειδή κατήγγειλε ως διαρκές έγκλημα την απόφαση του Αρείου Πάγου να νομιμοποιήσει όλες τις αποφάσεις της Χούντας και να απαλλάξει από κάθε ποινική ευθύνη όλα τα πολιτικά πρόσωπα που συνεργάσθηκαν με την Χούντα.
Δυστυχώς στην Μεταπολίτευση κυριάρχησαν οι συμβιβασμοί, η υποκρισία και η διαφθορά. Ο Μουστάκης ήταν απόλυτος, γι’ αυτό και απέκτησε όχι μόνο πολλούς φίλους αλλά και πολλούς εχθρούς. Ακόμη και τα «δημοκρατικά» κόμματα τον άφηναν να παλεύει μόνο του.
Η πρώτη του απογοήτευση ήταν το 1983, όταν διαπίστωσε, ότι στα σχολεία που δίδασκε, είχαν εμφανισθεί τα πρώτα κρούσματα διακίνησης ναρκωτικών. Τότε κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Σκοτώνουν τα παιδιά μας με ναρκωτικά». Υπουργός και στενός συνεργάτης του τότε πρωθυπουργού τον επέπληξε: «Βρε Γιώργο, τί έκανες; Διασπείρεις ανησυχία στον λαό. Δεν καταλαβαίνεις, ότι όσο προβάλλεις ένα πρόβλημα, τόσο αυτό φουντώνει;». Η θεωρούμενη ως δημοκρατική και σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν είχε καμία διάθεση να ασχοληθεί με το θέμα, για να μην πούμε, ότι «εναρμονιζόταν» με συνταγές και εντολές ξένων κέντρων.
Το κύριο μέλημά του ήταν ο εκδημοκρατισμός της Εκκλησίας και η αποκάλυψη του αρνητικού έργου των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων («Η γέννηση του χριστιανοφασισμού στην Ελλάδα»).
Με τον Γιώργο συνεργασθήκαμε σε δύο προσπάθειες: την δημιουργία μιας ορθόδοξης θεολογίας της απελευθέρωσης κατά το πρότυπο της Λατ. Αμερικής και την συγκρότηση μιας ελληνικής επιτροπής της Χριστιανικής Διασκέψεως Ειρήνης. Η ΧΔΕ (CPC) ήταν μία διεθνής οργάνωση ειρήνης διαφόρων χριστιανικών Εκκλησιών από τις Ανατολικές Χώρες, την Δύση και τον Τρίτο κόσμο. «Δημοκρατικοί» καθηγητές ίσως κατ’ εντολήν κομμάτων χρησιμοποίησαν ακόμη και αθέμιτα μέσα για να μας διαλύσουν και τα κατάφεραν.
***
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση της υγείας του Γιώργου επιδεινωνόταν. Χρειάσθηκε να του κόψουν το πόδι. Αυτός ο αεικίνητος άνθρωπος δεν μπορούσε πλέον να μετακινείται μόνος του. Ευτυχώς είχε την συμπαράσταση της αδελφής του Σοφίας και της οικογένειάς της.
Έφυγε πάντως απογοητευμένος από το πολιτικό μας σύστημα και την αποτυχία της Μεταπολιτεύσεως, στην οποία αφιέρωσε όλη του την ζωή.
Γεια σου φίλε Γιώργο, η μνήμη σου θα είναι για όσους σε γνωρίσαμε, τροφοδοσία οράματος και δυνάμεως.
* Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός καθηγητής κοινωνιολογίας και νομικός.
Πηγή: e-dromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου