Του Ηλία Φιλιππίδη*
Κυκλοφορεί η πρόταση για αποχή από τις ερχόμενες εκλογές, όποιο μήνα και αν γίνουν. Τα επιχειρήματα είναι δύο: το πολιτικό επιχείρημα και το νομικό επιχείρημα.
Το πολιτικό επιχείρημα υποστηρίζει, ότι η παρακμή του μνημονικού πολιτικού σκηνικού έχει αχρηστεύσει όλο το συνταγματικό πλαίσιο εκφράσεως της πολιτικής βουλήσεως του λαού της Μεταπολιτεύσεως, χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα η ελπίδα συγκροτήσεως ενός παλλαϊκού, δημοκρατικού πατριωτικού, αντισυστημικού μετώπου, το οποίο θα αναλάμβανε με αξιοπιστία την ευθύνη για την ουσιαστική έξοδο της χώρας μας από την κρίση και την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Όμως το νομικό επιχείρημα, ότι το Σύνταγμά μας προβλέπει, ως προϋπόθεση της εγκυρότητας των εκλογών, την συμμετοχή του 51% του εκλογικού σώματος, δυστυχώς δεν ευσταθεί. Το επιβεβαιώνει ο έγκριτος συνταγματολόγος Ανδρέας Δημητρόπουλος.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι:
α) Η σχέση πολιτικού συστήματος και Συντάγματος είναι ετεροβαρής. Δεν είναι το Σύνταγμα αυτό που ελέγχει την λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος αλλά το πολιτικό σύστημα, που χρησιμοποιεί το Σύνταγμα όπως και όποτε αυτό θέλει. Εννοούμε μόνο το γράμμα του Συντάγματος, διότι το δημοκρατικό και διαφανές πνεύμα του Συντάγματος έχει εξαερωθεί τελείως. Ενας βασικός λόγος της αντισυνταγματικής συμπεριφοράς του πολιτικού μας συστήματος είναι η έλλειψη Συνταγματικού δικαστηρίου. Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, η οποία δεν διαθέτει Συνταγματικό δικαστήριο.
Τα πολιτικά κόμματα συνειδητά και προκλητικά αντιμετωπίζουν το Συνταγματικό δικαστήριο ως εχθρό και ως εμπόδιο στην τριτοκοσμική παντοδυναμία τους.
β) Το υπανάπτυκτό πολιτικό μας σύστημα λειτουργεί ως απόλυτη κομματοκρατία και πρωθυπουργοκρατία.
Η χώρα μας λειτουργεί ως μια απολυταρχική πυραμίδα. Όλη η κοινωνία μας και οι θεσμοί ελέγχονται από τους 300 της Βουλής. Όλα τα κόμματα αρνούνται την μείωση του αριθμού τους. Οι 300 βουλευτές ελέγχονται απόλυτα από τα κόμματά τους. Η πλειοψηφία της Βουλής ελέγχεται απόλυτα από τον πρωθυπουργό. Η δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων είναι όρος ανύπαρκτος.
Το συμπέρασμα είναι, ότι όλη η χώρα ελέγχεται από ένα και μόνο πρόσωπο!
Αυτή η σχετικώς νομότυπη πολιτική μονοκρατορία επιτρέπει στον Ξένο παράγοντα να μας αντιμετωπίζει ως προτεκτοράτο και αποικία, με μόνο αντάλλαγμα την αναπαραγωγή του προσωποπαγούς συστήματος εξουσίας. Οι πρωθυπουργοί ανακυκλώνονται, οι πολιτικές παραμένουν οι ίδιες και ο λαός… στις κερκίδες ή σπίτι τους, για όσους δεν ενδιαφέρονται.
Κοινωνιολογικώς υπάρχουν τρεις τρόποι αντιδράσεως του λαού:
α) Η επίθεση στο πολιτικό σύστημα δια της συγκρούσεως, δηλαδή με λαϊκές κινητοποιήσεις.
β) Η επίθεση δια της οπισθοχωρήσεως, αφήνοντας το πολιτικό σύστημα ακάλυπτο από την λαϊκή νομιμοποίηση. Δηλαδή αποχή από τις εκλογές.
γ) Η οργάνωση του υποκειμένου της πολιτικής εντολής, δηλαδή του Λαού.
Τελικά ο αντίκτυπος της αποχής είναι μόνο πολιτικός και όχι θεσμικός. Όμως ακόμη και ο πολιτικός της αντίκτυπος, μόνο υπό προϋποθέσεις μπορεί να προκαλέσει την ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και οι προϋποθέσεις αυτές είναι δύο:
α) Η εθνική ανεξαρτησία. Σε κράτη που λειτουργούν ως προτεκτοράτα, η εκτίμηση ενός ανορθόδοξου εκλογικού αποτελέσματος, όπως είναι η αποχή άνω του 50%, εξαρτάται από τα κριτήρια του Ξένου παράγοντα.
Έχουμε δύο πρόσφατα και πολύ οδυνηρά αποτελέσματα: το άκυρο δημοψήφισμα των Σκοπίων για την έγκριση της Συμφωνίας των Πρεσπών και το δικό μας δημοψήφισμα της 15/7/2015, όπου το Όχι του 61,3% μετατράπηκε σε Ναι. Ο λαός μας βροντοφώνησε ΟΧΙ παρά τις απειλές παραγόντων της Ευρωκρατίας και παρά το κλείσιμο των τραπεζών και την επιβολή καθεστώτος capital control.
β) Η θεσμική, πολιτική και ηθική ανεξαρτησία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μόνο ενας ανεξάρτητος πρόεδρος μπορεί να ερμηνεύσει σωστά το μήνυμα μια ισχυρής αποχής και να συγκαλέσει μία ευρύτερη σύσκεψη πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων περί του πρακτέου.
Όταν το πολιτικό μας σύστημά είναι απολύτως καθετοποιημένο με κορυφή τον Ξένο παράγοντα και με υποτελείς τον Προέδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και γύρω-γύρω μια αρμαθιά «προθύμους» και «μεταλλαγμένους», τότε το πολιτικό μας σύστημα συνεχίζει την πορεία του «εν δόξη και τιμή», έστω και αν η λειτουργία του μόνο με καραγκιόζ μπερντέ μπορεί να συγκριθεί…
Σε συνέντευξη της (ΣΚΑΙ, 23/2) η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατήγγειλε ότι:
α) Στις τελευταίες εκλογές δεν ψήφισε το 52% των εκλογέων. Οι 300 βουλευτές της σημερινής Βουλής εκπροσωπούν την μειοψηφία και όχι την πλειοψηφία του Λαού μας. Εκπροσωπούν μόνο το 42%, διότι, αν στο 52% που δεν προσήλθε να ψηφίσει, προσθέσουμε και το 6% των κομμάτων που έμειναν εκτός Βουλής, τότε εκπροσωπείται μόνο το 42%.
β) Αλλά και από αυτό το 42%, ο Τσίπρας πήρε το 35%, το οποίο αντιστοιχεί σε ένα 16,5% έως 17% του συνόλου.
γ) Η Κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι μόνο μία κυβέρνηση της απολύτου μειοψηφίας αλλά επιπλέον είναι αυτή, η οποία αυτά τα 3,5 χρόνια εφαρμόζει ως πολιτική την κατάργηση της λαϊκής εντολής και προσπαθεί να μας πείσει, ότι αυτό είναι δημοκρατία και μάλιστα με αριστερό πρόσημο.
δ) Σήμερα ο Τσίπρας κυβερνά με βουλευτές, που δηλώνουν εκ των προτέρων ότι θα ψηφίζουν ό,τι τους ζητηθεί! Αυτή η κατάσταση αποτελεί βάναυση παραβίαση της συνταγματικής αρχής της δεδηλωμένης και της ελευθερίας της συνειδήσεως των βουλευτών. Αυτά μόνο σε δικτατορίες συμβαίνουν…
Τα συμπεράσματα είναι:
α) Βιώνουμε μία καθεστωτική κατάσταση, μία προσωποπαγή και κομματική δικτατορία με ψευδοκοινοβουλευτικό μανδύα.
β) Για να ελπίσουμε ότι η αποχή θα μπορούσε να ανατρέψει αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, ακόμη και αν υπήρχε η σχετική πρόνοια στο Σύνταγμα, θα χρειαζόταν μία παλλαϊκή διαφώτιση και ενεργοποίηση του Λαού και μάλιστα χωρίς χρονικό περιορισμό, ώστε το κίνημα να ωριμάσει και να είναι αναγνωρίσιμο από τον λαό. Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν και ανησυχούν, για το ότι ο Τσίπρας στηρίζεται σε μία ελάχιστη μειοψηφία;
Στο ενδιάμεσο διάστημα θα πρέπει να συμμετέχουμε στις εκλογές, προσπαθώντας να ενισχύουμε τις αντισυστημικές δυνάμεις. Χρειάζεται ένας διπλός αγώνας, τόσο μέσα όσο και εκτός του Κοινοβουλίου.
γ) Η απόρριψη του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος δεν πρέπει να έχει μόνο αρνητικό χαρακτήρα αλλά και θετικό. Δηλ. να προβάλλει την ανάγκη συγκροτήσεως μιας Εθνικής Συνταγματικής Συνελεύσεως για την ανασύσταση του Ελλαδικού κράτους από μηδενική βάση, δηλ. όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά και κοινωνικά.
Άρα χρειάζεται ο σχεδιασμός ενός συνολικού οράματος για την ανόρθωση του καθυστερημένου ελλαδικού Ελληνισμού και για την οριστική είσοδό του στην σύγχρονη εποχή αλλά με διακριτή πολιτισμική ταυτότητα και συλλογική συνείδηση αυτογνωσίας και αυτοπεποιθήσεως.
Η πρώτη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η δημιουργία ενός κινήματος για ένα Νέο Διαφωτισμό.
* Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός καθηγητής Κοινωνιολογίας και νομικός.
Πηγή: edromos.gr
Μπορούμε να ανατρέψουμε το υπάρχον πολιτικό σύστημα με αποχή;
1. Η πολιτική υπανάπτυξη της χώρας μας
Κυκλοφορεί η πρόταση για αποχή από τις ερχόμενες εκλογές, όποιο μήνα και αν γίνουν. Τα επιχειρήματα είναι δύο: το πολιτικό επιχείρημα και το νομικό επιχείρημα.
Το πολιτικό επιχείρημα υποστηρίζει, ότι η παρακμή του μνημονικού πολιτικού σκηνικού έχει αχρηστεύσει όλο το συνταγματικό πλαίσιο εκφράσεως της πολιτικής βουλήσεως του λαού της Μεταπολιτεύσεως, χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα η ελπίδα συγκροτήσεως ενός παλλαϊκού, δημοκρατικού πατριωτικού, αντισυστημικού μετώπου, το οποίο θα αναλάμβανε με αξιοπιστία την ευθύνη για την ουσιαστική έξοδο της χώρας μας από την κρίση και την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Όμως το νομικό επιχείρημα, ότι το Σύνταγμά μας προβλέπει, ως προϋπόθεση της εγκυρότητας των εκλογών, την συμμετοχή του 51% του εκλογικού σώματος, δυστυχώς δεν ευσταθεί. Το επιβεβαιώνει ο έγκριτος συνταγματολόγος Ανδρέας Δημητρόπουλος.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι:
α) Η σχέση πολιτικού συστήματος και Συντάγματος είναι ετεροβαρής. Δεν είναι το Σύνταγμα αυτό που ελέγχει την λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος αλλά το πολιτικό σύστημα, που χρησιμοποιεί το Σύνταγμα όπως και όποτε αυτό θέλει. Εννοούμε μόνο το γράμμα του Συντάγματος, διότι το δημοκρατικό και διαφανές πνεύμα του Συντάγματος έχει εξαερωθεί τελείως. Ενας βασικός λόγος της αντισυνταγματικής συμπεριφοράς του πολιτικού μας συστήματος είναι η έλλειψη Συνταγματικού δικαστηρίου. Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, η οποία δεν διαθέτει Συνταγματικό δικαστήριο.
Τα πολιτικά κόμματα συνειδητά και προκλητικά αντιμετωπίζουν το Συνταγματικό δικαστήριο ως εχθρό και ως εμπόδιο στην τριτοκοσμική παντοδυναμία τους.
β) Το υπανάπτυκτό πολιτικό μας σύστημα λειτουργεί ως απόλυτη κομματοκρατία και πρωθυπουργοκρατία.
Η χώρα μας λειτουργεί ως μια απολυταρχική πυραμίδα. Όλη η κοινωνία μας και οι θεσμοί ελέγχονται από τους 300 της Βουλής. Όλα τα κόμματα αρνούνται την μείωση του αριθμού τους. Οι 300 βουλευτές ελέγχονται απόλυτα από τα κόμματά τους. Η πλειοψηφία της Βουλής ελέγχεται απόλυτα από τον πρωθυπουργό. Η δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων είναι όρος ανύπαρκτος.
Το συμπέρασμα είναι, ότι όλη η χώρα ελέγχεται από ένα και μόνο πρόσωπο!
Αυτή η σχετικώς νομότυπη πολιτική μονοκρατορία επιτρέπει στον Ξένο παράγοντα να μας αντιμετωπίζει ως προτεκτοράτο και αποικία, με μόνο αντάλλαγμα την αναπαραγωγή του προσωποπαγούς συστήματος εξουσίας. Οι πρωθυπουργοί ανακυκλώνονται, οι πολιτικές παραμένουν οι ίδιες και ο λαός… στις κερκίδες ή σπίτι τους, για όσους δεν ενδιαφέρονται.
2. Τι μπορούμε να κάνουμε;
Κοινωνιολογικώς υπάρχουν τρεις τρόποι αντιδράσεως του λαού:
α) Η επίθεση στο πολιτικό σύστημα δια της συγκρούσεως, δηλαδή με λαϊκές κινητοποιήσεις.
β) Η επίθεση δια της οπισθοχωρήσεως, αφήνοντας το πολιτικό σύστημα ακάλυπτο από την λαϊκή νομιμοποίηση. Δηλαδή αποχή από τις εκλογές.
γ) Η οργάνωση του υποκειμένου της πολιτικής εντολής, δηλαδή του Λαού.
Τελικά ο αντίκτυπος της αποχής είναι μόνο πολιτικός και όχι θεσμικός. Όμως ακόμη και ο πολιτικός της αντίκτυπος, μόνο υπό προϋποθέσεις μπορεί να προκαλέσει την ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και οι προϋποθέσεις αυτές είναι δύο:
α) Η εθνική ανεξαρτησία. Σε κράτη που λειτουργούν ως προτεκτοράτα, η εκτίμηση ενός ανορθόδοξου εκλογικού αποτελέσματος, όπως είναι η αποχή άνω του 50%, εξαρτάται από τα κριτήρια του Ξένου παράγοντα.
Έχουμε δύο πρόσφατα και πολύ οδυνηρά αποτελέσματα: το άκυρο δημοψήφισμα των Σκοπίων για την έγκριση της Συμφωνίας των Πρεσπών και το δικό μας δημοψήφισμα της 15/7/2015, όπου το Όχι του 61,3% μετατράπηκε σε Ναι. Ο λαός μας βροντοφώνησε ΟΧΙ παρά τις απειλές παραγόντων της Ευρωκρατίας και παρά το κλείσιμο των τραπεζών και την επιβολή καθεστώτος capital control.
β) Η θεσμική, πολιτική και ηθική ανεξαρτησία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μόνο ενας ανεξάρτητος πρόεδρος μπορεί να ερμηνεύσει σωστά το μήνυμα μια ισχυρής αποχής και να συγκαλέσει μία ευρύτερη σύσκεψη πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων περί του πρακτέου.
Όταν το πολιτικό μας σύστημά είναι απολύτως καθετοποιημένο με κορυφή τον Ξένο παράγοντα και με υποτελείς τον Προέδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και γύρω-γύρω μια αρμαθιά «προθύμους» και «μεταλλαγμένους», τότε το πολιτικό μας σύστημα συνεχίζει την πορεία του «εν δόξη και τιμή», έστω και αν η λειτουργία του μόνο με καραγκιόζ μπερντέ μπορεί να συγκριθεί…
Σε συνέντευξη της (ΣΚΑΙ, 23/2) η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατήγγειλε ότι:
α) Στις τελευταίες εκλογές δεν ψήφισε το 52% των εκλογέων. Οι 300 βουλευτές της σημερινής Βουλής εκπροσωπούν την μειοψηφία και όχι την πλειοψηφία του Λαού μας. Εκπροσωπούν μόνο το 42%, διότι, αν στο 52% που δεν προσήλθε να ψηφίσει, προσθέσουμε και το 6% των κομμάτων που έμειναν εκτός Βουλής, τότε εκπροσωπείται μόνο το 42%.
β) Αλλά και από αυτό το 42%, ο Τσίπρας πήρε το 35%, το οποίο αντιστοιχεί σε ένα 16,5% έως 17% του συνόλου.
γ) Η Κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι μόνο μία κυβέρνηση της απολύτου μειοψηφίας αλλά επιπλέον είναι αυτή, η οποία αυτά τα 3,5 χρόνια εφαρμόζει ως πολιτική την κατάργηση της λαϊκής εντολής και προσπαθεί να μας πείσει, ότι αυτό είναι δημοκρατία και μάλιστα με αριστερό πρόσημο.
δ) Σήμερα ο Τσίπρας κυβερνά με βουλευτές, που δηλώνουν εκ των προτέρων ότι θα ψηφίζουν ό,τι τους ζητηθεί! Αυτή η κατάσταση αποτελεί βάναυση παραβίαση της συνταγματικής αρχής της δεδηλωμένης και της ελευθερίας της συνειδήσεως των βουλευτών. Αυτά μόνο σε δικτατορίες συμβαίνουν…
3. Συμπεράσματα
Τα συμπεράσματα είναι:
α) Βιώνουμε μία καθεστωτική κατάσταση, μία προσωποπαγή και κομματική δικτατορία με ψευδοκοινοβουλευτικό μανδύα.
β) Για να ελπίσουμε ότι η αποχή θα μπορούσε να ανατρέψει αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, ακόμη και αν υπήρχε η σχετική πρόνοια στο Σύνταγμα, θα χρειαζόταν μία παλλαϊκή διαφώτιση και ενεργοποίηση του Λαού και μάλιστα χωρίς χρονικό περιορισμό, ώστε το κίνημα να ωριμάσει και να είναι αναγνωρίσιμο από τον λαό. Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν και ανησυχούν, για το ότι ο Τσίπρας στηρίζεται σε μία ελάχιστη μειοψηφία;
Στο ενδιάμεσο διάστημα θα πρέπει να συμμετέχουμε στις εκλογές, προσπαθώντας να ενισχύουμε τις αντισυστημικές δυνάμεις. Χρειάζεται ένας διπλός αγώνας, τόσο μέσα όσο και εκτός του Κοινοβουλίου.
γ) Η απόρριψη του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος δεν πρέπει να έχει μόνο αρνητικό χαρακτήρα αλλά και θετικό. Δηλ. να προβάλλει την ανάγκη συγκροτήσεως μιας Εθνικής Συνταγματικής Συνελεύσεως για την ανασύσταση του Ελλαδικού κράτους από μηδενική βάση, δηλ. όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά και κοινωνικά.
Άρα χρειάζεται ο σχεδιασμός ενός συνολικού οράματος για την ανόρθωση του καθυστερημένου ελλαδικού Ελληνισμού και για την οριστική είσοδό του στην σύγχρονη εποχή αλλά με διακριτή πολιτισμική ταυτότητα και συλλογική συνείδηση αυτογνωσίας και αυτοπεποιθήσεως.
Η πρώτη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η δημιουργία ενός κινήματος για ένα Νέο Διαφωτισμό.
* Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός καθηγητής Κοινωνιολογίας και νομικός.
Πηγή: edromos.gr
Κύριε Φιλιππίδη, αναμένοντας την απάντησή σας (στο σημερινό 4/6/2019 e-mail που σας στειλαμε) για την δημιουργία μιας δεξαμενής σκεψης-πράξης υπέρ πατρίδας-Δημοκρατίας, πράγμα που και εσείς πριν από εμάς είχατε προτείνει, θεωρούμε πως η λαϊκή "εμπλοκή" σε δικαιϊκα θέματα είναι επιβεβλημένη, είτε με την βοήθεια Συνταγματικού Δικαστηρίου (θέμα συζήτησης), είτε με μαζική, μεθοδική, συστηματική (όχι νομικίστικη), διενοποιημέν
ΑπάντησηΔιαγραφήη, "ενοχληση" της ηγεσιας του ΑΠ, στα πλαίσια του ισχύοντος {και ευνοϊκοτερου (;) ίσως για την δημοκρατία} διάχυτου ελέγχου της συνταγματικότητας.