Ευρώπη, ο καταποντισμός μιας ηπείρου

Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει περιορισθεί κατά μία ήπειρο και ποια μάλιστα, αυτή που υπήρξε το λίκνο του Δυτικού πολιτισμού.

του Ηλία Φιλιππίδη

1.  Οι γεωπολιτικές αλλαγές στον πλανήτη μας.

 Πριν από 335 εκ. χρόνια όλη η ξηρά της Γης είχε ενωθεί σε μία μόνο ήπειρο, την Παγγαία, η οποία από τα 175 εκ. χρόνια και μετά άρχισε να διασπάται, για να δημιουργηθούν τελικά οι σημερινές ήπειροι.

Αυτός είναι ο γεωλογικός κόσμος της Γης. Όμως πάνω σε αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο πλανήτη μας έχουν δημιουργηθεί δύο επιπλέον κόσμοι: ο φυσικός κόσμος της ζωής και ένας ακόμη πιο ιδιαίτερος κόσμος, ο ανθρώπινος πολιτισμός.  Το περίεργο είναι, ότι οι ιδιαιτερότητες, που παρατηρούνται σε κάθε ένα από αυτά τα τρία επίπεδα, δεν ακολουθούν μία κλιμακωτή διάταξη. Έτσι το φυσικό περιβάλλον και παρόλες τις καταστροφές, που έχει υποστεί από τον άνθρωπο, είναι πιο συνεκτικό από ότι τα άλλα δύο επίπεδα και αυτό οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος κατασκευάζει τον πολιτισμό του όχι με βάση την συνεκτικότητα της Φύσεως αλλά με βάση τον γεωλογικό κατακερματισμό των ηπείρων.

Αν δεχθούμε, ότι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ήταν ηπειρωτικοί ευρωπαϊκοί εμφύλιοι πόλεμοι, η περίοδος του Ψυχρού πολέμου αλλάζει το παγκόσμιο γεωπολιτικό πρότυπο και το προσομοιάζει με το σύστημα διαχωρισμού της γήινης λιθόσφαιρας σε τεκτονικές πλάκες.

Τότε ήταν τρείς: Ο Δυτικός κόσμος με κέντρο τις ΗΠΑ, ο Ανατολικός με κέντρο την Σοβιετική Ένωση και ο Τρίτος κόσμος, όπου  το παγκόσμιο ενδιαφέρον ελκυόταν από τον αντιαποικιακό απελευθερωτικό αγώνα των αποικιών και το Κίνημα των Αδεσμεύτων, με επικεφαλής την Γιουγκοσλαβία, την Ινδία και την Αίγυπτο.

Λόγω του πυρηνικού οπλοστασίου των δύο Υπερδυνάμεων (ισορροπία του τρόμου) ο μεταπολεμικός κόσμος αποτελούσε ένα σταθεροποιημένο σύστημα παγιωμένης συνολικής εντάσεως με μερικές τοπικές συγκρούσεις δι’ αντιπροσώπων. Αυτό το σύστημα ισορροπίας ανατράπηκε με την διάλυση του Ανατολικού μπλοκ και την κατάρρευση της Σοβ. Ενώσεως.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα, είναι η προσπάθεια επικυριαρχίας του Δυτικού κόσμου με αιχμή τον ΝΑΤΟ πάνω στον χώρο του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Με βάση το γεωλογικό πρότυπο των τεκτονικών πλακών πρόκειται για μία αποσταθεροποίηση του συνολικού συστήματος γεωπολιτικής ισορροπίας και μία τάση επικαλύψεως εκ μέρους της Δυτικής γεωπολιτικής τεκτονικής πλάκας πάνω στην Ανατολική, που είναι η Ρωσία.

Αυτή η τάση μπορεί να πάρει δύο μορφές: μία συγκλίνουσα, εφόσον η Ανατολική πλάκα δέχεται να απορροφηθεί από την Δυτική χωρίς αντίσταση και μία συγκρουσιακή, εφόσον υπάρχει αντίσταση. Ο (Είναι ο Οργανισμός και όχι το) ΝΑΤΟ, στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ, επιδιώκουν να απορροφήσουν τις χώρες-πρώην δορυφόρους της Σοβ. Ενώσεως και να συντρίψουν γεωπολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά την Ρωσία. Τελική επιδίωξη είναι να επιβληθεί στην Ρωσία μία πολιτική ηγεσία, η οποία θα αποδεχθεί την υποταγή της χώρας της στα αμερικανικά συμφέροντα και θα συνεργασθεί για την απομόνωση και το τελικό κτύπημα κατά της Κίνας.

Η σύγκρουση των τεκτονικών πλακών στις λεγόμενες ζώνες των γεωτεκτονικών διεργασιών δημιουργεί το φαινόμενο της συνθλίψεως. Τα ασθενέστερα πετρώματα στο σημείο τριβής συνθλίβονται και η σωρευόμενη ενέργεια και θερμοκρασία συμπιέζεται προς τα ανώτερα στρώματα της λιθόσφαιρας, τα διαπερνά και εκτονώνεται δημιουργώντας τα ηφαίστεια. Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση της Ουκρανίας. Είναι το σημείο συγκρούσεως των δύο πλακών και το φαινόμενο της κυριολεκτικής συνθλίψεως μιάς χώρας.

2.   Η ηφαιστειακή έκρηξη της Ουκρανίας πλήττει πρωτίστως την Ευρώπη.

Η επιδίωξη των ΗΠΑ να εντάξουν την Ουκρανία στην Δυτική σφαίρα κυριαρχίας, πλήττει περισσότερο την Ευρώπη από ό,τι την Ρωσία και μη νομίζετε, ότι εννοώ το ενεργειακό κόστος. Πάντως δεν υπάρχει κίνδυνος να μετατραπούν σε  Πομπηίες ούτε η Ευρώπη ούτε καν η Ουκρανία. Βέβαια είναι άγνωστο ποιές θα είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες για την ίδια την Ουκρανία. Επίσης είναι άγνωστο ή έστω πολύ δύσκολο να φαντασθούμε, εάν αυτή η κρίση θα επιφέρει την επιθυμητή για τους Δυτικούς μετάλλαξη στην Ρωσία, δηλ. την ανατροπή του Πούτιν και την επικράτηση ενός φιλοδυτικού καθεστώτος στο Κρεμλίνο. Αυτό όμως που θα πρέπει να θεωρούμε ως πολύ πιθανό μέχρι και βέβαιο είναι, ότι η λάβα των συνεπειών θα κατακλύσει την Ευρώπη, όχι για να καταστήσει το έδαφος της πιο γόνιμο αλλά για να λειτουργήσει ως καταλύτης γεωπολιτικής μεταλλάξεως της Ευρώπης.

Η Ευρώπη ως ιδιαίτερος γεωπολιτικό χώρος και ως παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού καταρρέει. Η αποδόμηση της Ευρώπης ως πανευρωπαϊκού οράματος υπερεθνικής συγκλίσεως, ανθρωποκεντρισμού και γεωπολιτικής αυτοδυναμίας άρχισε με την ταύτιση της πολιτικής της ΕΕ με τους δύο πόλους του Δυτικού Συστήματος κυριαρχίας, που είναι το Σύστημα ελέγχου της χρηματικής οικονομίας (ΔΝΤ και Οίκοι αξιολογήσεως) και ο ΝΑΤΟ. Αυτή η ταύτιση έγινε σε οικονομικό επίπεδο με την Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) και την απόφαση δημιουργίας του Ευρώ, αλλά με παραίτηση διαμορφώσεως μιάς κοινής δημοσιονομικής και τραπεζικής πολιτικής. Επίσης με χειραγωγούς την Γερμανία και την Αγγλία η ΕΕ παραιτήθηκε για το ορατό μέλλον από την προσπάθεια θεσμικής και οικονομικής συγκλίσεως και έδωσε προτεραιότητα στην διεύρυνση προς Ανατολάς.

Σε γεωπολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο η είσοδος  νέων μελών από τις πρώην Ανατολικές χώρες είχε ως προϋπόθεση την ένταξή τους στον ΝΑΤΟ. Ετσι με την Συμφωνία των Αθηνών (1-5-2004) προστέθηκαν στην ΕΕ 10 νέα μέλη, εκ των οποίων τα 8 προέρχονταν από το πρώην Ανατολικό μπλοκ. Από αυτές οι Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία είχαν ενταχθεί στον ΝΑΤΟ το 1999, ενώ οι Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Σλοβακία και Σλοβενία εντάχθηκαν το 2004.

Η Βουλγαρία έγινε μέλος στις 2-4-2004. Ακολούθησαν το 2009 η Αλβανία και η Κροατία, το 2017 το Μαυροβούνιο και το 2020 η Βόρεια Μακεδονία.

Με την Ουκρανία το ποτήρι ξεχείλισε. Είναι ένα ανεξάρτητο κράτος αλλά πολιτισμικά, ιστορικά και πληθυσμιακά είναι δεμένο με την Ρωσία. Το συναισθηματικό ρήγμα ανάμεσα στους δύο «αδελφούς» λαούς δημιουργήθηκε από την εγκληματική πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΣΕ κατά του συντηρητικού ουκρανικού λαού. Σήμερα το ρήγμα αυτό βαθαίνει από την αλόγιστη βία, που άσκησε ο ρωσικός στρατός κατά αμάχων και κτηρίων στις ουκρανικές πόλεις. Από την άλλη πλευρά όχι μόνο δεν αποκλείουμε σκηνοθετημένες προκλήσεις εκ μέρους του ουκρανικού στρατού, ο οποίος ουσιαστικά κατευθύνεται από Δυτικά κέντρα, αλλά πιστεύουμε, ότι η στρατηγική ανταρτοπολέμου που εφήρμοσε ο αμφιβόλου πατριωτισμού αχυράνθρωπος Ζελένσκι και η επίκλησή του προς τον πληθυσμό να λειτουργεί ως μάχιμη και μυστική πολιτοφυλακή δημιούργησε μία τεράστια κοινωνική σύγχυση.

3.  Η ευθύνη των ευρωπαϊκών λαών

Ανεξάρτητα από την τύχη της Ουκρανίας το μεγάλο πρόβλημα είναι η Ευρώπη. Η Ευρώπη ως παράδοση πολιτισμού και με λαούς υψηλής ιστορικής και πολιτικής αυτογνωσίας έχει στα χέρια της τα κλειδιά του μέλλοντος της παγκόσμιας ειρήνης και της δημοκρατίας. Οι ΗΠΑ με αχυράνθρωπο τον Μπάιντεν, στο πρώτο στάδιο της άνοιας, ασκεί μία πολιτική γεωπολιτικής απολυταρχίας. Η Ρωσία και η Κίνα εκφράζουν την πολιτική απολυταρχία. Η αμερικανική γεωστρατηγική έχει αποκτήσει την δυναμική μιάς τεκτονικής γεωπολιτικής πλάκας, κάτω από την οποία βυθίζεται η Ευρώπη. Ο τελικός στόχος των ΗΠΑ είναι να καλύψουν όλη την επιφάνεια της γης και να δημιουργήσουν την νέα Ατλαντική Παγγαία εσχατολογικής κυριαρχίας, η οποία τελικά θα εξαφανίσει και την δημοκρατία.  Από την Ευρώπη εξαρτάται η σωτηρία της παγκόσμιας ειρήνης και της δημοκρατίας. Με την καθιέρωση του Ευρώ και την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Φρανκφούρτη, η ΕΕ εισήλθε στην φάση της γερμανοκρατίας. Η Γερμανία εφήρμοσε μία πολιτική της πεφωτισμένης οικονομικής μοναρχίας, όπου το «φως» προερχόταν από το  στερέωμα των αγορών και του ΔΝΤ, ενώ ως μοναρχία επιβαλλόταν ένα κυριαρχικό μέχρι και κατακτητικό καθεστώς νεοναζιστικού χαρακτήρα. Η Γερμανία ουδέποτε συγχώρησε στην Ελλάδα, όπως είχε κάνει προηγουμένως και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, ότι στάθηκε εμπόδιο στα κατακτητικά της σχέδια, τόσο στον Πρώτο όσο και τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Με τις τελευταίες εκλογές στην Γαλλία ελπίζουμε η ΕΕ να εισέλθει σε μία νέα περίοδο γαλλικής πλέον πολιτικής και γεωπολιτικής ηγεμονίας, η οποία όμως δεν θα είναι μοναρχία, αλλά θα έχει κάποιον συμπεριληπτικό χαρακτήρα. Εξάλλου η πολιτική του Μακρόν, για να επιτύχει, θα πρέπει να είναι τρισδιάστατη, δηλ. να ενσωματώνει τρία προγράμματα: Μακρόν-Λεπέν-Μελανσόν. Ανεξάρτητα πάντως από το όποιο αποτέλεσμα σε επίπεδο πολιτικής, ελπίζουμε επίσης στο μεγάλο κέρδος της πολιτικής ενεργοποιήσεως του Γαλλικού λαού και κατ΄επέκτασιν όλων των λαών της Ευρώπης. Μόνο έτσι θα σωθεί η Ευρώπη από τον ιστορικό καταποντισμό.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας και έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.