ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ;

 

 Οι διαπιστώσεις για το παρόν 

και οι προοπτικές για το μέλλον.

Μία ανάλυση του καθηγητή ΗΛΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ

Α. Περίληψη

1. Διαπιστώσεις 

1.1. Η διεθνής κατάσταση 

1.2. Τα προβλήματα της Ελλάδας 

1.2.1. Το έλλειμμα ασφάλειας.

1.2.2. Το Δημόσιο χρέος.

1.2.3. Το δημογραφικό πρόβλημα.

1.2.4. Ο ιστορικός χαρακτήρας του Ελλαδικού κράτους.

2. Τί δέον γενέσθαι 

2.1.  Η Συνείδηση ως αφετηρία για ένα νέο Ξεκίνημα.    

2.2.  Για μία στρατηγική του ελληνικού μέλλοντος.                          Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΙΑΙΝΑ.

3.          Επίλογος

Σήμερα η Πατρίδα μας μετράει τα παιδιά της, τόσο  ποσοτικά όσο και ποιοτικά.                                     

ΑΘΗΝΑ, 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022                                               Ηλίας Φιλιππίδης

 

Ο καθηγητής Ηλίας Φιλιππίδης είναι κοινωνιολόγος και νομικός, πρόεδρος του Διεπιστημονικού Κέντρου Ερευνών και Μελετών Οικουμενικού Ελληνισμού «ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ».

I.C.R.S.E.H. IOANNIS KAPODISTRIAS

https://icrseh-ioannis-kapodistrias.org

E-mail: filippidis103@yahoo.gr

 

Το Διεπιστημονικό Κέντρο «ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» αποβλέπει:

α. στην συνέχιση της παραδόσεως των ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, την συμβολή στην εθνική και πνευματική συσπείρωση των Ελλήνων επιστημόνων καθώς και την επιστημονική έρευνα στην εξέλιξη και το μέλλον του Ελληνισμού.

β. στην ανανέωση των προτύπων εθνικής ταυτότητας, εθνικής ανεξαρτησίας, εθνικής αξιοπρέπειας και εθνικής συνοχής του ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ 1821.

γ. στην αναβίωση και ενίσχυση των διαχρονικών ελληνικών παραδόσεων του ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ, της ΝΑΥΤΟΣΥΝΗΣ και του ΕΥΕΡΓΕΤΙΣΜΟΥ και 

δ. στην προβολή των προτύπων και ηθικών αρχών εθνικού συμφέροντος, αυταπαρνήσεως, προγραμματισμού και αγάπης για τον λαό, του αείμνηστου Κυβερνήτου της Ελλάδας ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ. 

                   Β. Η Ανάλυση

1. Διαπιστώσεις.

1.1. Η διεθνής κατάσταση

Παρά την τεράστια ανάπτυξη των γνώσεων και της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, παρά τα διδάγματα του παρελθόντος, η ανθρωπότητα έχει κατρακυλήσει σε μία κατάσταση πρωτογονισμού των διεθνών σχέσεων, σε μία κατάσταση γενικής αβεβαιότητας και γενικευμένου ανταγωνισμού. Η διεθνής ένταση έρχεται να δημιουργήσει ένα ανησυχητικό βραχυκύκλωμα με την εμφάνιση νέων ασθενειών καθώς και με την κλιματική κρίση, η οποία θα δημιουργήσει επισιτιστική και μεταναστευτική κρίση ακόμη και ανεξάρτητα από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

1.2. Τα προβλήματα της Ελλάδας  

1.2.1.    Το έλλειμμα ασφάλειας.                                  

Η αστάθεια της διεθνούς  καταστάσεως δημιουργεί ανασφάλεια στις μικρότερες χώρες, όταν μάλιστα αυτές βρίσκονται σε γεωπολιτικώς ευαίσθητες περιοχές, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος. Οι δύο αυτές χώρες του Ελληνισμού αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα ασφάλειας. Γι’ αυτό χρειάζεται υψηλή επαγρύπνηση σε δύο μέτωπα: 

α. η επιστροφή στην εποχή του Ψυχρού πολέμου, με την έννοια της προτεραιότητας μέχρι και αποκλειστικότητας των συμφερόντων των Μεγάλων δυνάμεων έναντι των εθνικών συμφερόντων των μικρών κρατών και μάλιστα χωρίς το αντάλλαγμα της προσφοράς προστατευτικής καλύψεως. Το αποτέλεσμα είναι, ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει σταθερή συμμαχική υποστήριξη θεσμικού χαρακτήρα, διότι οι υπερεθνικοί οργανισμοί στους οποίους μετέχει η Ελλάδα, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ, δεν λειτουργούν ως συστήματα συλλογικής ασφάλειας και υποκύπτουν στους εκβιασμούς της Τουρκίας.

β. η αναθεωρητική και κατακτητική πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν αποβλέπει σε δύο στόχους: τον επηρεασμό του εσωτερικού ακροατηρίου της Τουρκίας αλλά αυτός ο στόχος είναι δευτερεύων. Ο πρωτεύων στόχος είναι το Οθωμανικό όνειρο, δηλ. η αποκατάσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και αυτή η πολιτική δεν πρόκειται να αλλάξει. Η Τουρκία ξέρει, ότι ως κοσμικό κράτος και με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα διαλυθεί. Γι’ αυτό επιστρέφει στην εποχή του Χαλιφάτου, το οποίο στηρίζεται στην αρχή ότι: η κατάκτηση είναι ευλογία και αποτελεί θεϊκή εντολή, καθώς και ότι η έκταση των κατακτημένων εδαφών αποτελεί ιστορικό δεδομένο, επομένως ό,τι αφαιρείται, πρέπει να επιστρέφει.

Με βάση αυτή την ήδη εφαρμοζόμενη Τουρκική πολιτική, η Ελλάδα θα πρέπει να μάθει, ότι η πολιτική του κατευνασμού, που ακολουθούσαμε μέχρι τώρα, αποθρασύνει την Τουρκία. Η μόνη ενδεδειγμένη πολιτική είναι η αποτροπή. Η αποτροπή δεν περιορίζεται στην διπλωματία αλλά πλαταίνει και δίνει την ίδια σημασία σε δύο ακόμη  παράγοντες: την ανάπτυξη πολεμικής βιομηχανίας και μάλιστα όσο γίνεται πιο αυτοδύναμης καθώς και στην διαμόρφωση μιας ισχυρής αμυντικής και πατριωτικής ιδεολογίας όχι μόνο στον Στρατό, για τον οποίο δεν αμφιβάλλουμε αλλά απαραιτήτως και στον λαό. Δεν μπορούμε να μιλάμε για αποτρεπτική πολιτική, όταν εμφανίζονται επώνυμοι πολιτικοί στην τηλεόραση και επιχειρηματολογούν, ότι θα λύσουμε τα προβλήματά μας με την Τουρκία πολιτισμένα, δηλ. μόνο με το να επικαλούμαστε το Διεθνές  δίκαιο, το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, τις αξίες του Δυτικού πολιτισμού και το Διεθνές δικαστήριο της Χάγης, όταν έχεις απέναντί σου έναν Έρντογάν, ο οποίος ακούει όλα αυτά και ξεκαρδίζεται στα γέλια!

Όμως υπάρχει και ένα δεύτερο επιχείρημα των θιασωτών του «Νέου πατριωτισμού»: «Δηλαδή τί θέλετε, να κάνουμε πόλεμο με τους Τούρκους; Η εποχή του αίματος έχει παρέλθει. Ο νέος πατριωτισμός είναι η ανάπτυξη».

Απαντάμε: «Τάδε ποιήσαι, κακείνα μη αφιέναι». Επιλέγει την πολιτική του, αυτός που έχει και την πρωτοβουλία. Στην περίπτωσή μας την πρωτοβουλία έχει ο Ερντογάν και όχι οι Βρυξέλλες. Βασικό στοιχείο της αποτροπής είναι η αποφασιστικότητά μας να πολεμήσουμε και, αν χρειασθεί να υποχωρήσουμε σε κάτι, μόνο εφόσον και η Τουρκία υποχωρήσει σε κάτι άλλο. Η Τουρκία απαιτεί και εκβιάζει, διότι υπολογίζει, ότι τελικά εμείς θα υποχωρήσουμε, για να αποφύγουμε τον πόλεμο. Ακόμη και αν υποχωρήσουμε μονομερώς, για να εκτονωθεί η κατάσταση, η Τουρκία θα επανέλθει σε 3 χρόνια με νέες απαιτήσεις. 

 

1.2.2.     Το Δημόσιο χρέος.                                  

Όταν υπογράψαμε το πρώτο Μνημόνιο, μας είπαν, ότι θα υποστούμε θυσίες για 2-3 χρόνια αλλά μετά θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Έχουν περάσει 11 χρόνια και ακόμη δεν γνωρίζουμε:

α. αν ήταν απαραίτητες, όλες αυτές οι αιματηρές θυσίες που υποστήκαμε, συν το γεγονός ότι πάνω από 400.000 νέοι άνθρωποι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, να αφελληνισθούν οι ελληνικές τράπεζες, να κατασχεθούν πρακτικά από την Γερμανία, τα 14 μεγαλύτερα ελληνικά αεροδρόμια, να εκποιηθούν οι  μεγαλύτερες ξενοδοχειακές και βιομηχανικές μονάδες σε ξένα κεφάλαια κτλ.

Να μην ξεχνάμε, ότι η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου έχει υποθηκευθεί, με το τρίτο Μνημόνιο (2016) για 99 χρόνια μέχρι το 2115!

β. Τελικά βγαίνουμε από το τούνελ ή όχι; Μόνο οι αριθμοί μπορούν να μας πουν την αλήθεια: το 2009, όταν άρχισε η κρίση, το ελληνικό Δημόσιο χρέος ήταν 298 δις ευρώ ή 126,8 % του ΑΕΠ. Με τα μέτρα λιτότητας το ΑΕΠ μας μειώθηκε κατά 27%. Ήταν η μεγαλύτερη μείωση σε καιρό ειρήνης παγκοσμίως. Αυτό συνέβη, διότι τα μέτρα δεν ήταν μόνο αναγκαστικά και εξοντωτικά, ήταν και οικονομικώς λανθασμένα. Αυτό έχει αναγνωρισθεί από το ΔΝΤ, τον πρόεδρο Ομπάμα, ακόμη και από τον Σόιμπλε. Τότε γιατί δεν αποκαταστάθηκαν οι άδικες συνέπειες;

Σήμερα και έπειτα από 11 χρόνια αφαιμάξεως των Ελλήνων το χρέος, αντί να μειωθεί, ανήλθε στο απίστευτο ποσό των 394,5 δις ευρώ, ενώ ως ποσοστό του ΑΕΠ υπολογίζεται μεταξύ 201,2% και 236%! Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να θεωρήσει αυτό το χρέος ως βιώσιμο; Πόσες δεκαετίες θα περάσουν, αν τα καταφέρουμε τελικά, μέχρι να επιστρέψουμε στο οικονομικό επίπεδο του 2008;

1.2.3.    Το δημογραφικό πρόβλημα

Πρόκειται για τον μεγαλύτερο κίνδυνο της ιστορικής υπάρξεως του Ελληνισμού. Διατρέχουμε τον κίνδυνο να αφανισθούμε για πάντα από την σκηνή της ιστορίας, έπειτα από μία εντυπωσιακή πορεία 6.000 ετών. Είναι εντελώς αβάσιμο και αντιεπιστημονικό το επιχείρημα, ότι οι μετανάστες θα καλύψουν το δημογραφικό μας έλλειμμα, διότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι και όχι μόνο δεν ενσωματώνονται πολιτισμικά, ακόμη και αν ενσωματωθούν κοινωνικά, αλλά επιδιώκουν να επιβάλλουν τον δικό τους πολιτισμό στο κοινωνικό σύνολο.

Επιπλέον θα πρέπει να σκεφθούμε, ότι:

α. ειδικά για την Ελλάδα οι μετανάστες εργαλειοποιούνται από την Τουρκία και ότι

β. δεν υπάρχει παράδειγμα δυτικής χώρας, ακόμη και για χώρες με μεγάλη πολυπολιτισμική παράδοση, που να κατάφερε να ενσωματώσει τους μουσουλμάνους μετανάστες.

Ειδικά η Ελλάδα ως μικρό πληθυσμός δεν μπορεί να γίνει πολυπολιτισμική χώρα. Δεν μπορεί να  έχει ως πρότυπο τις χώρες με πληθυσμό δεκάδων εκατομμυρίων.

Μεταξύ 2011 και 2021 ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 444.760 κατοίκους. Από 11.123.392 σε 10.678.632, εκ των οποίων οι 900.000 περίπου είναι οι καταγεγραμμένοι αλλοδαποί. Άλλοι τόσοι υπολογίζεται να είναι οι αδήλωτοι και οι προσωρινής διαμονής.

Μεγαλύτερο ακόμη πρόβλημα είναι η μείωση των γεννήσεων. Για πρώτη φορά το 2011 οι θάνατοι στην Ελλάδα υπερέβησαν τις γεννήσεις ( 111.099 έναντι 106.428. Έλλειμμα κατά 4.671). Η κατάσταση επιδεινώνεται: το 2019 το έλλειμμα έφθασε τις 43.841 άτομα. Κάθε χρόνο θα εξαφανίζεται μία πόλη!  Με αυτόν τον ρυθμό μέχρι το 2050 θα είμαστε γύρω στα 5 εκ. Η αλήθεια των αριθμών και η δυναμική των παραγόντων που τους διαμορφώνουν είναι πικρή. Εννοείται, ότι άλλοι τόσοι θα είναι οι απόγονοι των μεταναστών και όσοι πρόκειται να έλθουν ακόμη. Με βάση τις διαγραφόμενες τάσεις μέχρι το 2070, οι μουσουλμάνοι θα μετέχουν στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας, με αποτέλεσμα την κατάργηση των περιορισμών στην είσοδο μεταναστών, τα παστούν, η αραβική και τα αγγλικά θα αποτελούν επίσημες γλώσσες, η ελληνική γλώσσα συνεχώς θα φθίνει, οι ευπορότεροι Έλληνες θα εγκαταλείψουν την χώρα και μέχρι το τέλος του αιώνα, όσοι Έλληνες θα έχουν απομείνει, θα έχουν απορροφηθεί από την μουσουλμανική πλειοψηφία. Το θέμα δεν είναι τί θέλουμε και τί δεν θέλουμε, αλλά ποια είναι η εξελισσόμενη πραγματικότητα.

1.2.4.    Ο ιστορικός χαρακτήρας του Ελλαδικού κράτους.

Έχει καταστεί πλέον κοινός τόπος, ότι η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε στασιμότητα και όποιος Έλληνας θέλει να αξιοποιήσει τα προσόντα του, θα πρέπει να φύγει για το εξωτερικό. Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου: «Δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις. … Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις, ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί… φως και μουσική μιάς άλλης σκέψης…στους Πανέλληνες…»

Το συμπέρασμα είναι, ότι:

α. ο Ελλαδισμός είναι η μαύρη τρύπα του Ελληνισμού. Η Ελλάδα, από το 1922 και μετά, δηλ. για 100 χρόνια, έχει ταυτισθεί με τις καταρρεύσεις. Αν η ελληνική Ναυτιλία κυριαρχεί παγκοσμίως, είναι γιατί δεν εξαρτάται από το Ελλαδικό κράτος. Σήμερα η Ελλάδα είναι ένα ναυαγισμένο καράβι, το οποίο ακόμη επιπλέει. Σύρεται από τα ρεύματα χωρίς πυξίδα, χωρίς πορεία πλεύσεως, χωρίς όραμα.

β. Φυσικά και δεν φταίει η θαυμάσια αυτή χώρα. Φταίει το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο έχει κτισθεί στην άμμο. Στηριχθήκαμε στην τυπική αντιγραφή δυτικών προτύπων και πιστέψαμε, ότι έτσι, χωρίς αξιακές προϋποθέσεις, θα γινόμασταν αυτομάτως «Ευρωπαίοι». Ο συγκεντρωτισμός και η γραφειοκρατία του κρατικού μηχανισμού υπήρξαν τραγικά λάθη, όχι μόνο διότι λειτουργούν αντιπαραγωγικά, αλλά και διότι εκτρέφουν την διαφθορά. Δεν στηριχθήκαμε στις θεμελιώδεις παραδοσιακές και δυναμικές δομές και αξίες του πολιτισμού μας, που είναι ο κοινοτισμός, ο συνεργατισμός και ο ευεργετισμός. Αυτό το πλαστό πολιτικό σύστημα, που δημιουργήθηκε τελικά, κυριαρχείται από την ιδιοτέλεια και την αναξιοκρατία. Βλέπει την εξουσία ως αυτοσκοπό και τον λαό ως ψηφοφόρους, δεν ενδιαφέρεται να καλλιεργήσει τα προτερήματα του λαού μας αλλά εκμεταλλεύεται και αναπαράγει τα ελαττώματά του. Γι’ αυτό το εκπαιδευτικό μας σύστημα αποτελεί μία θεσμοποιημένη αποτυχία.

 

2.          Τί δέον γενέσθαι   

2.1. Η Συνείδηση ως αφετηρία για ένα νέο Ξεκίνημα.                                                                 

Ένα βασικό έλλειμμα των σημερινών Ελλήνων είναι η απουσία ΟΡΑΜΑΤΟΣ για το μέλλον,  η απουσία μιας ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ πραγματώσεώς του και μιας αντίστοιχης ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ. Σε αυτό αποβλέπει η πρότασή μας. Η στρατηγική απαιτεί: υπευθυνότητα, προγραμματισμό και πρόβλεψη-πρόληψη. Οι βασικές αρχές της προτάσεώς μας είναι:

 α. ο πολλαπλασιασμός του χρόνου. Επειδή βρισκόμαστε στο 12 και 5, πρέπει από δω και πέρα να προγραμματίζουμε, όσο γίνεται πιο πολλές παράλληλες δράσεις, για να πολλαπλασιάζουμε τον χρόνο.

β. να διαχωρίζουμε και να προσδιορίζουμε τους χώρους της ευθύνης. Ο πρωταρχικός διαχωρισμός είναι ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Αυτό σημαίνει, ότι ο λαός, ως άτομα και ως τοπικές  κοινωνίες, θα πρέπει να μην σκέπτεται κομματικά, να μην εναποθέτει τις ελπίδες του στους πολιτικούς αλλά να αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν. Π.χ. η αναπαραγωγή της εθνικής μας ταυτότητας και του λαϊκού μας πολιτισμού καθώς και η αντιμετώπιση του δημογραφικού μας προβλήματος θα πρέπει να γίνονται με πολλές παράλληλες πρωτοβουλίες τοπικής αυτοδιοικήσεως, σωματείων και ιδρυμάτων. Αυτή είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, η οποία αποτελεί βασικό μοχλό αναπτύξεως. Στην Ελλάδα μιλάμε μόνο για κρατική και ιδιωτική πρωτοβουλία, η κοινωνική πρωτοβουλία είναι αναιμική μέχρι άγνωστη. Η κοινωνική πρωτοβουλία, η ποιότητα ζωής, η ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια λειτουργούν ως  συγκοινωνούντα δοχεία, διότι αποτελούν διαστάσεις της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ.

Πρόκειται δυστυχώς για μία διάσταση, η οποία υπολειτουργεί, όταν δεν απουσιάζει τελείως από τον χαρακτήρα του σημερινού Έλληνα. 

2.2.  Για μία στρατηγική του ελληνικού μέλλοντος. 

Αφετηρία των σκέψεών μας είναι το έργο των θεμελιωτών του σύγχρονου Ελληνισμού: ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ, ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ.

Η πρότασή μας αποβλέπει στην σύνδεση της Εθνικής συνειδήσεως με την Κοινωνική συνείδηση και στον διαχωρισμό της πολιτικής ευθύνης από την κοινωνική ευθύνη. Η σύνδεση της Εθνικής συνειδήσεως με την πολιτική ευθύνη θα προκύψει ως τελικό αποτέλεσμα.  

Δίνουμε στην πρότασή μας το όνομα ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΙΑΙΝΑ, διότι προτείνει μία συνολική στρατηγική δράσεως τριών επιπέδων και τριών ταχυτήτων:

α. για μία οριζόντια πορεία προς τον λαό, για μία ανοικτή και παλλαϊκή Φιλική Εταιρεία της Εθνικής και Κοινωνικής Συνειδήσεως, για την  υποστασιοποίηση του Ελληνισμού ως Υποκειμένου ιστορικής παρουσίας και βουλήσεως.

β. για ένα νέο Διαφωτισμό, ο οποίος θα ενώνει τον Παλαιό, παραδοσιακό πατριωτισμό των Εθνικών Αγώνων με τον Νέο πατριωτισμό της αναπτύξεως και της εξωστρέφειας. Εξάλλου ο Οικουμενικός και Διαχρονικός Ελληνισμός ήταν πάντα εξωστρεφής. Έτσι θα μπορέσουμε να ενώσουμε την ανάπτυξη με τον ελληνικό κοινοτισμό και να αξιοποιήσουμε συστηματικά τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και 

γ. για ένα νέο Πολιτικό πολιτισμό της συμμετοχικής Δημοκρατίας, της συμφιλιώσεως του Πολίτη με το Κράτος και της αναγνωρίσεως  της προτεραιότητας του Εθνικού συμφέροντος, της αξιοκρατίας και του απολύτου σεβασμού του Δημοσίου χρήματος.

Πρέπει γενικά να αποδεχθούν πολιτικοί και πολίτες, ότι οι υποχρεώσεις προηγούνται των δικαιωμάτων και ότι η όποια κρατική και κυβερνητική ευθύνη αποτελεί υπηρεσία προς το σύνολο του Λαού και την Πατρίδα.

Σήμερα η Πατρίδα μας μετράει τα παιδιά της, τόσο  ποσοτικά όσο και ποιοτικά.                                     

 

ΑΘΗΝΑ, 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022                                                   Ηλίας Φιλιππίδης

filippidis103@yahoo.gr