Τα τέσσερα κράτη του Ελληνισμού.

 

Απολογισμός υποστάσεως και ποιοτικής καταστάσεως.

Του Ηλία Φιλιππίδη

Ο Γιώργος Κοντογιώργης ανήμερα της Εθνικής επετείου ανήρτησε στο F/b ένα πολύ σημαντικό μήνυμά του:

ΕΠΑΝΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ένα έθνος, τρία κράτη, εκ των οποίων το ένα είναι ο Ελληνισμός της Διασποράς.

Με υψηλή αίσθηση εθνικής υπερηφανείας προσυπογράφουμε αλλά επιπροσθέτως διευρύνουμε τα όρια του ενεστώτος Ελληνισμού, ενώ προσθέτουμε και ορισμένες παρατηρήσεις:

Α. Ο Γ. Κοντογιώργης με την γνωστή πολιτική του σοφία, θέτει θέμα επανεθνικοποιήσεως του κράτους. Δεν πρόκειται βέβαια για κάποια επανακρατικοποίηση κάποιας δημόσιας επιχειρήσεως κοινής ωφελείας, η οποία είχε ιδιωτικοποιηθεί αλλά για την ίδια την εθνική μας υπόσταση ως συγχρόνου κράτους. Ο Γ. Κοντογιώργης ως εθνικό κράτος εννοεί το ανεξάρτητο κράτος. Όμως πότε το Ελλαδικό κράτος λειτούργησε ως ανεξάρτητο κράτος; Αυτό το θαύμα συνέβη μόνο σε δύο περιόδους:

Αα. Με τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος πράγματι, τόσο ως πατριώτης όσο και ως φιλολαϊκός, ήθελε ένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, αλλά αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο δολοφονήθηκε. Η Αγγλία ήταν εκείνη, η οποία προσυπέγραψε την ίδρυση ενός ανεξάρτητου ελλαδικού κράτους, με την έννοια της ανεξαρτησίας από τους Τούρκους και της διεθνούς αναγνωρίσεως και θεσμικής αυτονομίας αλλά υπό την γεωπολιτική και πολιτική κηδεμονία των Τριών Προστάτιδων Δυνάμεων. Στην ουσία η ελευθέρα Ελλάς θα λειτουργούσε ως βρετανικό προτεκτοράτο.

Αβ. Με τον Ελευθέριο Βενιζέλο αλλά μόνο στην περίοδο των Βαλκανικών πολέμων 1912-13, όταν η Ελλάδα διπλασιάσθηκε. Όμως η περίοδος αυτή συμπίπτει με τις προπαρασκευαστικές εντάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων για τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Μετά τον Πόλεμο η Βρετανία εγκατέλειψε την Ελλάδα με αποτέλεσμα την Μικρασιατική καταστροφή. Η επιστροφή του Κωνσταντίνου διευκόλυνε την στροφή της βρετανικής πολιτικής, αλλά ο κύριος λόγος ήταν, ότι η Βρετανία είχε αποσπάσει από την Τουρκία τα πετρέλαια της Μοσούλης και προσέφερε στον Κεμάλ ως αποζημίωση την γενοκτονία του Ελληνισμού της Μικρασίας.

Το πρόβλημα με εμάς είναι, ότι αυτός ο δαιμόνιος λαός των Ελλήνων διατηρεί στο υπόγειο της ιστορικής του παρουσίας μία ευρύχωρη αποθήκη χρησίμων ηλιθίων. Η ύπαρξή της οφείλεται στην συνειδησιακή διπολική διαταραχή που μας διακατέχει, ανάμεσα από την μια στον πατριωτισμό και τον ηρωϊσμό και από την άλλη τον ατομισμό και τον εγωκεντρισμό, οι οποίοι εύκολα διολισθαίνουν στην ιδιοτέλεια και το τυφλό μίσος για τον αντίπαλο, ακόμη και την προδοσία.

Σε τί γεωπολιτική κατάσταση βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα; Το 1922 η ιστορία του Ελληνισμού και η εξέλιξη του Ελλαδικού κράτους έσπασαν σε δύο κομμάτια. Η Μικρασιατική καταστροφή είχε ως αποτέλεσμα μία διπλή απώλεια για την Ελλάδα. Δεν ξεκληρίσθηκε μόνο ο Ανατολικός Ελληνισμός από τις αρχαίες εστίες του αλλά επιπλέον η Ελλάδα έχασε ίσως οριστικά την θέση του στρατηγικού ηγεμόνα στα Βαλκάνια και την Εγγύς Ανατολή που κατείχε στην περίοδο 1910-1920.

Ο ολέθριος φιλομοναρχισμός του Βενιζέλου και η ανάδυση μιάς α-εθνικής, ακόμη και με αντεθνικές τάσεις, αριστεράς, η πλήρης αποκατάσταση της βρετανικής εξαρτήσεως των Ανακτόρων με τον Γεώργιο Β’, τέλος η νέα εθνική συμφορά του Έμφύλιου παγίωσαν με μόνιμο πλέον τρόπο και στην χειρότερη μορφή του το καθεστώς του ελλαδικού προτεκτοράτου. Η υποτέλειά μας έχει πλέον ολοκληρωθεί και «εκσυγχρονισθεί» με την μετατροπή της Ελλάδας σε ευρω-ατλαντικό οικόπεδο, με συνδυασμό αποικίας χρέους και γεωπολιτικού και στρατιωτικού «μεντεσέ» των ΗΠΑ.

Αυτή η ιστορική ανασκόπηση δυστυχώς δεν δικαιολογεί τον όρο «Επανεθνικοποίηση» του κράτους που χρησιμοποίησε ο Γ. Κοντογιώργης. Χρειάζεται απλώς εθνικοποίηση του κράτους μας.

Β. Τι μπορεί να σημαίνει εθνικοποίηση του κράτους;  Ο Γ. Κοντογιώργης μας έχει προσφέρει αρκετό υλικό, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις θέσεις που υποστηρίζει. Ως εθνικό ελληνικό κράτος λοιπόν εννοεί δύο πράγματα:

Βα. Εθνική ανεξαρτησία.

Η έννοια της ελευθερίας αποτελεί βεβαίως το θεμέλιο της ανεξαρτησίας αλλά αρκείται στην ύπαρξη ενός καθεστώτος το οποίο σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλοι οι πολίτες .έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται ότι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο. Επιπλέον σε συλλογικό επίπεδο μπορούν να αισθάνονται, ότι έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τα θέματα που τους αφορούν ως κοινότητα βίου, όπως τα θέματα αυτοδιοικήσεως.

Μπορούμε να ανατρέξουμε σε δύο ιστορικές εμπειρίες του Ελληνισμού. Μία τέτοια κατάσταση βίωναν οι Έλληνες την εποχή της Ρωμαιοκρατίας. Στις καλύτερες περιόδους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οι ελληνικές πόλεις απολάμβαναν καθεστώς αυτονομίας και φαίνεται ότι πολλές από αυτές ήταν ευχαριστημένες με αυτά τα περιθώρια. Από κοινωνιολογικής απόψεως λοιπόν η έννοια της ανεξαρτησίας έχει σχέση με τον όγκο ελευθερίας και αυτονομίας που ορίζει μία κοινότητα ανθρώπων ως απαραίτητο για την ύπαρξή της. 

Η αυτάρκεια της περιορισμένης ανεξαρτησίας των Ελλήνων της Ρωμαιοκρατίας εξηγείται και με ορισμένους επιπλέον παράγοντες, όπως:

Β.α.α. μέσα στο πλαίσιο της αυτοκρατορίας επιβεβαιωνόταν η ύπαρξη της πόλεως-κοινότητας και δεν απειλείτο από γειτονικές πόλεις. Αυτό το καθεστώς της άνωθεν ασφάλειας είχε ήδη καθιερωθεί από τον Μεγάλο Αλέξανδρο και μάλιστα είχε βελτιωθεί την εποχή των Ρωμαίων, διότι είχαν εκλείψει οι περιφερειακές συγκρούσεις των Επιγόνων. Βέβαια δεν ήταν δυνατόν, να στεγανοποιηθεί πλήρως η ανεξαρτησία της αυτοδιοικήσεως της πόλεως από την Ρωμαϊκή κυριαρχία. Η φορολογία των πόλεων ήταν ένας ασταθής παράγοντας, όπως και η στάση των Ρωμαίων τοπαρχών απέναντι στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις των πόλεων.

Β.α.β. ένας πολύ σημαντικός παράγοντας ήταν η εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων, η οποία τότε είχε επικεντρωθεί στην γενική αίσθηση της ανωτερότητας του ελληνικού πολιτισμού. Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική παιδεία όχι μόνο δεν κινδύνευαν αλλά είχαν επιβληθεί και στους Ρωμαίους. Από την Κάτω Ιταλία, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, την Κύπρο, μέχρι τον Ευφράτη κυρίαρχη γλώσσα ήταν η ελληνική και όποιος ήθελε να λέγεται όχι μόνο μορφωμένος αλλά απλώς εγγράμματος, έπρεπε να ξέρει ελληνικά και να έχει βασικές γνώσεις ελληνικής παιδείας. Όμως  αυτή η πολιτισμική ανωτερότητα των Ελλήνων είχε και ένα τίμημα: ο θαυμασμός των Ρωμαίων για τα ελληνικά έργα τέχνης υποχρέωνε πολλές ελληνικές πόλεις να παρακολουθούν σιωπηλές την «αποχώρηση» των καλυτέρων καλλιτεχνικών κοσμημάτων τους, είτε ως δώρο προς κάποιον Ρωμαίο αυτοκράτορα για τον σεβασμό του προς την αυτονομία της πόλεως είτε για να στολίσουν την βίλλα του Ρωμαίου έπαρχου.

Πάντως παρέμενε μέσα στην συνείδηση των Ελλήνων η ιστορική μνήμη του ενδόξου παρελθόντος και η εθνική υπερηφάνεια τους ενοχλείτο από το υποτιμητικό ερώτημα: πώς είναι δυνατόν ο ανώτερος πολιτισμός των Ελλήνων και μάλιστα μετά την απογείωση της δυνάμεώς του με τον Μεγάλο Αλέξανδρο και τους Επιγόνους να υποταχθεί από έναν λαό κατώτερου  πολιτισμού;

Από κοινωνιολογικής και ψυχολογικής απόψεως δεν θεωρούμε ως άσχετο με την  εσωτερίκευση αυτού του ενοχλητικού ερωτήματος το φαινόμενο της τάσεως προς αυτοκτονίαν στους κύκλους των μορφωμένων Ελλήνων, ακόμη και νέων.

Β.α.γ. το θέμα και η δυνατότητα ιστορικών  παραλληλισμών μας δίνουν την ευκαιρία να συγκρίνουμε τις διαθέσεις των Ελλήνων απέναντι στην ρωμαϊκή κυριαρχία με εκείνες απέναντι στην οθωμανική. Με τους Ρωμαίους δεν υπήρχε διαφορά στην θρησκεία, ενώ οι κατακτητές ήταν αυτοί που θαύμαζαν τον πολιτισμό των κατακτημένων Ελλήνων, όπως ομολόγησε με τον πλέον επιγραμματικό τρόπο ο Ρωμαίος ποιητής Οράτιος (Graecia capta..). Αντιθέτως με τους Τούρκους η συνύπαρξη ήταν αδύνατη λόγω της μεγάλης διαφοράς της θρησκείας και του πολιτισμού τους, ο οποίος στηριζόταν στον αυταρχισμό, το γιαταγάνι και την περιφρόνηση προς τους κατακτημένους «γκιαούρηδες». Ό,τι πέτυχαν οι Έλληνες επί Τουρκοκρατίας, το πέτυχαν με το δικό τους πείσμα, την συνεργασία και την φυγή στο εξωτερικό και όχι με την αξιοποίηση κάποιων αναπτυξιακών προγραμμάτων και τις επιδοτήσεις του Σουλτάνου!

Ας έλθουμε όμως στο σήμερα. Μπορούμε να πούμε, ότι η ολοκληρωτική ένταξη της Ελλάδας στο Ευρω-ατλαντικό σύστημα γεωστρατηγικής και οικονομικής δυνάμεως κατοχυρώνει την ιστορική υπόσταση, τον πολιτισμό και την ευημερία της Ελλάδας καλύτερα από την Ρωμαιοκρατία και την Τουρκοκρατία; Η πραγματικότητα δίνει την απάντηση: Δυστυχώς όχι! Ουδέποτε το μέλλον του Ελληνισμού ήταν τόσο αβέβαιο, όσο είναι σήμερα. Ο συνδυασμός γεωστρατηγικού προτεκτοράτου και αποικίας χρέους, η απόλυτη εξάρτηση της Ελλάδας από τις επενδυτικές και επιδρομικές διαθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου, το ξεπούλημα όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας στο όνομα της ιδιωτικοποιήσεως, ακόμη και η απο-εθνικοποίηση της ιδιοκτησίας μετατρέπουν την χώρα μας από Υποκείμενο ιστορικής και κρατικής υποστάσεως σε αντικείμενο εκμεταλλεύσεως και αναδασμού.

Β.β. Δημοκρατία.

Κάθε νοήμων Έλλην, του οποίου ο εγκέφαλος δεν έχει προσβληθεί από τον ιόν του κομματισμού, θα συμφωνήσει σε τρία πράγματα:

α. στην εποχή μας είναι δυνατόν να έχουμε εκλογές, ακόμη και ανόθευτες, χωρίς να έχουμε δημοκρατία.

β. στην Ελλάδα δεν έχουμε δημοκρατία αλλά ένα τριτοκοσμικό σύνθετο πολιτικό σύστημα, το οποίο συνδυάζει την κομματοκρατία με την κοινοβουλευτική μοναρχία και οικογενειοκρατία. Το πολιτικό μας σύστημα λειτουργεί ως μία πυραμίδα, με ορατή θεσμική κεφαλή ένα μόνο πρόσωπο: τον πρωθυπουργό. Σε αυτό το σύστημα ακυρώνεται η συνταγματική αρχή της διακρίσεως των εξουσιών. Ο Πρωθυπουργός ελέγχει απόλυτα όλες τις θεσμικές δομές του πολιτεύματος: την νομοθετική, την δικαστική και την εκτελεστική εξουσία καθώς και το πρόσωπο του/της Προέδρου της Δημοκρατίας και

γ. ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί με πνεύμα πρωτοβουλίας, ορθολογισμού και παραγωγικότητας αλλά της ευνοιοκρατίας ως προέκταση της πρωθυπουργικής πυραμίδας εξουσίας καθώς και του ευρύτερου κομματισμού.

Τελικά, γιατί δεν έχουμε δημοκρατία; Επειδή συμβαίνουν όλα αυτά τα παραπάνω; Βεβαίως όταν αυτά αποκτούν μόνιμο χαρακτήρα και όταν εθιζόμαστε σε αυτά, δεν μπορεί να ανατείλει η δημοκρατία. Η κοινωνιολογική ανάλυση όμως του προβλήματος απαιτεί τον διαχωρισμό της πολιτικής μας παθολογίας σε συμπτωματολογικές και γενεσιουργές αιτίες.

Όλα τα παραπάνω φαινόμενα αποτελούν συμπτώματα μιάς καταλυτικής γενεσιουργού αιτίας και αυτή είναι η εξάρτηση, η οποία ενσωματώνεται στο πολιτικό μας σύστημα ως υποτέλεια. Το πολιτικό μας προσωπικό φθάνει μέχρι το σημείο να χαρακτηρίζει το πολιτικό μας σύστημα μόνο ως πελατειακό. Έτσι διευκολύνεται να επιρρίπτει την ευθύνη στον λαό, έστω να την μοιράζεται μαζί του, με την έννοια ότι ο υπανάπτυκτος λαός είναι αυτός, ο οποίος πιέζει τους πολιτικούς να κάνουν διορισμούς, ρουσφέτια και να καλύπτουν παρανομίες. Έτσι οι πολιτικοί μας δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν με τα σοβαρά προβλήματα της χώρας. Αυτό όμως που δεν πρόκειται ποτέ να ακούσετε από στόμα πολιτικού είναι ότι το κράτος μας είναι και, ή μάλλον πρωτίστως, μεταπρατικό. Αυτό σημαίνει, ότι οι πολιτικοί μας πωλούν κομμάτι-κομμάτι την Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσουν την εξουσία. Οι πολιτικοί μας κουνούν το δάκτυλο στον λαό να προτάσσει το Γενικό καλό και να μην σκέπτεται μόνο το ατομικό συμφέρον. Όμως ο κανόνας της προτάξεως του Γενικού καλού ισχύει μόνον για τον λαό. Για τους πολιτικούς μας η εξουσία είναι αυτοσκοπός.

Γ. Το τέταρτο ελληνικό κράτος είναι η Εμπορική ναυτιλία.

Η πραγματικότητα βοά, ότι οι σύγχρονοι πυλώνες του Ελληνισμού είναι τέσσερις: Τα δύο κράτη, Ελλάδα και Κύπρος, η Ομογένεια και η ΕΛΕΝ, η Ελληνική Εμπορική Ναυτιλία. Πέρα από την ιδιοσυστασία τους, χαρακτηρίζουμε αυτούς τους πυλώνες ως «κράτος» με την αρχαία ελληνική έννοια της βουλησιακής αυτοδυνάμου δυνάμεως. Έτσι θεωρήσαμε ως αυτονόητη αλήθεια να προσθέσουμε και την ΕΛΕΝ στην εικόνα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Παράλληλα θεωρούμε ως υποχρέωσή μας να αξιολογήσουμε ποιοτικά αυτούς τους πυλώνες και να τους συγκρίνουμε μεταξύ τους. Σχηματίζουν δύο ζεύγη: το πρώτο έχει ως κοινό σημείο την κρατική υπόσταση και το άλλο την θεσμική και λειτουργική αυτοτέλεια  από τα δύο κράτη. Αυτή η αυτοτέλεια αποτελεί τον βασικό λόγο για τον οποίο οι πυλώνες της Ομογένειας και της ΕΛΕΝ ευδοκιμούν στο εξωτερικό, ενώ τα δύο κράτη αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα.

Δ. Επίλογος.

 Δυστυχώς το Ελλαδικό κράτος αντί να είναι η κορυφαία δημιουργία του Ελληνισμού, αποδείχθηκε ότι είναι η μαύρη τρύπα του Ελληνισμού. Ως γνωστόν οι μαύρες τρύπες είναι παμφάγες. Ετσι το Ελλαδικό κράτος τρέφεται ακόμη και από τις σάρκες του Ελληνισμού. Αυτή είναι η πιο περιληπτική ερμηνεία της Μικρασιατικής καταστροφής και της Κυπριακής τραγωδίας. Η αιτία βρίσκεται στο ότι το λειτουργικό πρόγραμμα (Software) του πολιτικού μας συστήματος είναι ρυθμισμένο να λειτουργεί κανιβαλικά. Πρέπει να κατανοήσουμε και να διαφωτίσουμε και τους νέους μας, ότι δεν είναι η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της, αλλά αυτό το πολιτικό σύστημα, που έχει κληρονομήσει την τυραννική ταυτότητα και απληστία των Οθωμανών και των κοτζαμπάσηδων, που διαχωρίζει την κοινωνία από την εξουσία, που μονοπωλεί το κράτος και το διαχειρίζεται ως τσιφλίκι του και λάφυρο κατακτήσεως.  Μόνο εάν ο λαός μας συνειδητοποιήσει το πρόβλημα, μπορεί να αλλάξει η Ελλάδα και μόνο εκ των κάτω.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας. Έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.