Το βαθύτερο νόημα της νίκης του Τραμπ.

 

 Όταν λείπει ο θυμός, έρχεται η οργή.

Του Ηλία Φιλιππίδη

1.  Η σύγκρουση των δύο κόσμων

Τόσο η κορύφωση του προεκλογικού αγώνα  όσο και το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ προκάλεσαν συνωστισμό αναλυτών, ακαδημαϊκών και πολιτικών στα τηλεοπτικά παράθυρα. Όσον αφορά τα προγνωστικά, οι αμερικανικές δημοσκοπήσεις μιλούσαν για έναν δραματικά αμφίρροπο αγώνα στήθος με στήθος και ότι η όποια διαφορά θα είναι στα όρια του στατιστικού λάθους.

Η κρατική ελλαδική Τηλεόραση και οι περισσότεροι Τ/Σταθμοί μιλούσαν για μία επική αναμέτρηση μεταξύ αφενός του λαϊκισμού, της τοξικότητας και του κινδύνου εκτροπών και αφετέρου της θεσμικότητας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  ακόμη και των προσδοκιών της διεθνούς κοινότητας.

Φυσικά και δεν μπορώ να πω, ότι παρακολούθησα μεγάλο αριθμό αναλύσεων αλλά από κοινωνιολογικής απόψεως μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ανάλυση του παλαίμαχου πολιτικού επιστήμονα και αναλυτή Γιώργου Σεφερτζή.  

Ο Γ. Σεφερτζής προσκλήθηκε νωρίς το πρωί της 6/11 στην εκπομπή «Συνδέσεις» της Ertnews και όταν ακόμα τα συνολικά αποτελέσματα δεν είχαν συγκεντρωθεί, να ερμηνεύσει το γεγονός της ανατροπής της πρώτης εικόνας των έξιτ πολ και της ισχυρότερης πιθανότητας να νικήσει τελικά ο Τραμπ.

Γ. Σεφερτζής: «Πηγαίνουμε σε μία σαρωτική νίκη του Τραμπ. Η δική μου ερμηνεία είναι, ότι έχουμε να κάνουμε με νέου είδους φαινόμενα, τα οποία όμως ωριμάζουν εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κάνουμε, ότι δεν τα βλέπουμε ή έχουμε μία δυσκολία να τα καταλάβουμε. Εδώ υπάρχουν δύο κυρίως παράγοντες, οι οποίοι βάρυναν στην πλάστιγγα της αντιπαραθέσεως. Ο ένας είναι η εικόνα του πολιτικού ηγέτη, που πείθει, ότι ξέρει τι θέλει… Ο άλλος είναι η διαχείριση των συναισθημάτων, τα οποία συνδέονται με τα μεγάλα θέματα της κοινής γνώμης. Ο ορθολογισμός με τον οποίο σχεδιάζονταν μέχρι τώρα οι προεκλογικές εκστρατείες ή διατυπώνονταν μέχρι τώρα οι πολιτικές θέσεις δεν περνάει πια…Ο Τραμπ, αφού καταδικάστηκε και εξορίστηκε πολιτικά, επανέκαμψε ως αυτός που έχει συγκρουσθεί με το σύστημα, με το κατεστημένο. Αυτό κάτι λέει».

Δεν μπόρεσα να βρω σε βίντεο την συνέχεια της συνεντεύξεως, οπότε αναφέρομαι στα συμπεράσματά της από μνήμης. Το βασικό συμπέρασμά του ήταν, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα νέο είδος αντιπαραθέσεως, στην πολιτική, αυτή την φορά ανάμεσα στην συναίνεση και την σύγκρουση. Ο Τραμπ αποτελεί μία έντονη έκφραση του παράγοντα της συγκρούσεως. Αποδεικνύεται τελικά, ότι οι ψηφοφόροι επιλέγουν την σύγκρουση. Αυτό σημαίνει, ότι υπερτερεί η οργή κατά του συστήματος. Ο μέσος πολίτης έχει καταλάβει, ότι τα προβλήματά του δεν είναι αναπόφευκτα αλλά οφείλονται στην αδιαφορία των ανθρώπων της εξουσίας και στις επιλογές που κάνουν οι ίδιοι, χωρίς να υπολογίζουν τους πολίτες.

Στο σημείο αυτό μπορούμε να προσθέσουμε ως παράδειγμα τον πόλεμο στην Ουκρανία. Με χρήματα των Αμερικανών φορολογούμενων, ακόμη και όσον έχουν χαμηλό εισόδημα, πλουτίζουν οι μέτοχοι των πολεμικών βιομηχανιών και αποστέλλονται πακέτα βοήθειας στην Ουκρανία για ένα πόλεμο που δεν έχει τέλος και δεν πείθει, ότι είναι αναπόφευκτος.

Ας συγκεντρώσουμε λοιπόν τα γενικά κοινωνιολογικά συμπέρασμά που μπορούμε να βγάλουμε με αφορμή το τελικό αποτέλεσμα των Αμερικανικών εκλογών.

Α. η έννοια της συναινέσεως είναι μία τριώροφη έννοια.

Η βάση της είναι η κοινωνική συναίνεση, πάνω σε αυτήν στηρίζεται η θεσμική συναίνεση και πάνω και στις δύο στηρίζεται η πολιτική συναίνεση.

Η ύπαρξη λαϊκή οργής υποδηλώνει, ότι δεν υπάρχει κοινωνική συναίνεση, αντιθέτως υπάρχει κοινωνικό ρήγμα. Οι Αμερικανοί δεν ενοχλούνται από το γεγονός, ότι η κοινωνία τους είναι αρθρωμένη ως κλιμακωτή εισοδηματική ή αν θέλετε και ταξική πυραμίδα. Το θεωρούν ως απόδειξη του αμερικανικού μεγαλείου. Δεν υπάρχει οργή, όταν ο μέσος Αμερικανός πληρώνεται καλά, έχει το αυτοκίνητό του, έχει το σπίτι του ή έχει την δυνατότητα να πληρώνει άνετα το νοίκι. Η πατρίδα του είναι πάνω από το εισόδημά του. Πιστεύει, ότι έτσι πρέπει να είναι η κάθε κοινωνία, ότι αυτή είναι η πατρίδα του, την οποία υπεραγαπά, διότι την αγαπά και ο Θεός!

Δεν ενδιαφέρονται όλοι οι Αμερικανοί να γίνουν πλούσιοι. Σήμερα το πρόβλημα για τον μέσο Αμερικανό δεν είναι η μεγάλη κοινωνική απόκλιση αλλά το πρόβλημα που ο ίδιος βιώνει και είναι η αισθητή μείωση του προσωπικού του εισοδήματος, η ακρίβεια, το κλείσιμο των εργοστασίων, η εγκατάλειψη των υποδομών και γενικά η θλιμμένη εικόνα που δίνουν πολλές πόλεις και κωμοπόλεις.

Γι΄αυτό δείχνει μεγάλη άγνοια της αμερικανικής πραγματικότητας η απορία των Ευρωπαίων, πώς είναι δυνατόν, να είναι δημοφιλής στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, στην νεολαία, ακόμη και σε Αφρο-αμερικανούς και Ισπανόφωνους ένας πλούσιος, όπως ο Τραμπ, ο οποίος επιπροσθέτως διάγει έναν επιδεικτικό και  απρεπή ιδιωτικό βίο.    

Η οργή του μέσου Αμερικανού προέρχεται από την βεβαιότητά του, ότι η εξουσία δεν του φέρεται με ειλικρίνεια, ότι στην πραγματικότητα τον περιφρονεί.

Σκεφθείτε την αντίφαση στην ψυχολογία του μέσου Αμερικανού:

Από την μία να έχει διαποτισθεί με την αντίληψη, ότι ο Θεός ευλόγησε την ίδρυση της χώρας του, για να γίνει η νέα Γη της Επαγγελίας, όπου ρέει το γάλα και το μέλι, να ξέρει, ότι για έναν αιώνα η χώρα του θεωρείται η ισχυρότερη χώρα στον κόσμο, ότι αποτελεί πρότυπο για όλον τον κόσμο και ότι είναι όνειρο ζωής για εκατομμύρια ανθρώπων, να μπορούσαν να μεταναστεύσουν σ’ αυτήν. Τέλος πρέπει να προσθέσουμε, ότι δεν τον ενοχλεί το γεγονός, ότι άλλα εκατοντάδες εκατομμύριων ανθρώπων μισούν την χώρα του. Θεωρεί, ότι αυτό είναι το τίμημα της δυνάμεως και της ανωτερότητάς της.

Από την άλλη όμως υπάρχουν λίγες  χιλιάδες ανθρώπων, που ζουν στην χώρα του, που είναι συμπατριώτες του, που τους ξέρει με το όνομά τους και είναι αυτοί που του στερούν το δικαίωμα να είναι υπερήφανος για την χώρα του. Δεν είναι οι πλούσιοι, είναι αυτοί που τους ψηφίζει, είναι οι πολιτικοί του. Δύο είναι τρεις είναι οι αξιακοί πυλώνες, πάνω στους οποίους στηρίχθηκε το αμερικανικό θαύμα: η ειλικρίνεια, η αξιοκρατία και η φιλοπατρία. Σήμερα ο πολιτικός χώρος της πατρίδας του δεν τον πείθει, ότι λειτουργεί με βάση αυτούς τους κανόνες.  

Το φαινόμενο Τραμπ είναι η καλύτερη απόδειξη, ότι η αμερικανική κοινωνία έχει χωρισθεί σε δύο κομμάτια, όχι μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών, όχι μεταξύ πλουσίων και πτωχών ούτε μεταξύ Λευκών και Εγχρώμων αλλά μεταξύ της κανονικότητας και της πραγματικότητας.

Από την μία είναι ο κόσμος της κανονικότητας. Είναι αυτοί που έχουν βάλει τον αυτόματο πιλότο, διότι πιστεύουν, ότι η διαδρομή είναι δεδομένη και χωρίς αναταράξεις. Επικαλούνται αυτά που έχουν πετύχει οι λαοί, «όλοι μαζί» και μέχρι τώρα. Είναι οι δοκιμασμένοι θεσμοί, που πρέπει όλοι να σεβόμαστε, είναι οι κανόνες με τους οποίους κινείται το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δυτικού κόσμου, η δυναμική και παμφάγα ελεύθερη αγορά. Οι Αγγλοσάξονες πρώτα πιστεύουν στον Δαρβίνο και μετά στην Βίβλο. Μη τους πιστεύετε, που δεν το παραδέχονται, το κρύβουν και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Θεωρούν, ότι η ελεύθερη αγορά είναι η αποκορύφωση της εξελικτικής πορείας της ανθρωπότητας και λειτουργεί με βάση τους κανόνες της φυσικής πραγματικότητας, άρα και της επιστήμης. Όποιος δέχεται την θεωρία του Δαρβίνου περί Φυσικής επιλογής, πρέπει να συμφωνεί, ότι η κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού αποδεικνύει την φυσική ανωτερότητα και την ορθότητα του  Καπιταλισμού. Η δύναμή του είναι η δύναμη της φύσεως μέσα του. Η ίδια αυτή δύναμη εξηγεί και τον ρατσισμό, την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Αυτός είναι ο ορθολογισμός της κανονικότητας. Οι γκρινιάρηδες, οι «Μιζεράμπιλες», όπως τους ονόμασε στην Ελλάδα ο Στάθης Καλύβας, είναι αυτοί που έχουν πρόβλημα οι ίδιοι, δεν μπορούν να προσαρμοσθούν, δεν μπορούν να δουν την «Μεγάλη εικόνα» ή απλώς είναι ανίκανοι και απέτυχαν.

 Είναι αυτοί που θέλουν να βλέπουν το ποτήρι μισο-άδειο, ενώ αυτό μπορεί να είναι μισογεμάτο. Το πρόβλημα τελικά δεν είναι κοινωνικό αλλά ψυχολογικό. Αυτό το πνεύμα αποδίδει η ερμηνεία του αποτελέσματος από την New York Times, την εγκυρότερη εφημερίδα του αμερικανικού κατεστημένου: «Νίκησε ο φόβος και η οικονομική ανασφάλεια, καθώς οι ψηφοφόροι παρέβλεψαν τα σκάνδαλα του Τραμπ. Η νίκη Τραμπ ανοίγει μια νέα εποχή αβεβαιότητας για το έθνος»(LifO 6-11-24). Στο ίδιο πνεύμα το στρατόπεδο της Κάμαλα υποστηρίζει, ότι στο πρόσωπό της έχασε η ελπίδα.                                 

Ο αρθρογράφος των ΝΥΤ μας υπενθύμισε τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του πολιτικού κλίματος στις ΗΠΑ γράφοντας: «Ο Τραμπ επιστρέφει μαχόμενος στην εξουσία», θυμίζοντας, ότι ο Τραμπ μετά την σκηνή του πυροβολισμού εναντίον του, χρησιμοποίησε το ρήμα fight (μάχομαι), το οποίο έκτοτε έγινε σύνθημα των φανατικών οπαδών του.

Όμως η πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή από τις υστερόβουλες ιδεοληψίες και την προπαγάνδα των προνομιούχων. Το κατεστημένο είναι το ενιαίο σύστημα των κέντρων αποφάσεων και της ισχύος που κυβερνά ερήμην του λαού. Αυτό το σύστημα διευρύνει συνεχώς την απόσταση μεταξύ πλουσίων και πτωχών. Έχει καταλύσει το «μαζί». Όχι μόνο αυτό αλλά επιπροσθέτως επενδύει συνειδητά και ιδεολογικά στον κατακερματισμό της κοινωνίας. Υποστηρίζει την δημιουργία επιμέρους συλλογικοτήτων με πρωτοπορία την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+. Δεν υπάρχουν πλέον έθνη ούτε καν οικογένειες. Έτσι μεταφέρουν τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις από το πεδίο της οικονομίας στο πεδίο της κοινωνίας των «στερεοτύπων». Το κάθε άτομο μπορεί να αισθάνεται, ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου, αρκεί να «θέλει» κάτι. Δεν υπάρχουν εχθροί πλέον στο παρόν. Το κίνημα του δικαιωματισμού ενώνει όλους τους ανθρώπους που θέλουν να είναι ο εαυτός τους, να ζουν στο παρόν και να βλέπουν μόνο στο μέλλον. Ο μεγάλος εχθρός όλων μας είναι το παρελθόν και αυτοί που το επικαλούνται.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το φαινόμενο Τραμπ σηματοδοτεί μία μεγάλη ιδεολογική πρωτίστως επανάσταση στην κορυφή του Δυτικού κόσμου. Ο Τραμπ εξωμότης του καπιταλισμού; Προς Θεού! Απλώς, ως έξυπνος επιχειρηματίας και ως άνθρωπος με έντονο ψυχισμό, αντελήφθηκε, ότι η παγκοσμιοποίηση εξελίχθηκε σε μπούμερανγκ εις βάρος των συμφερόντων των ΗΠΑ και ότι αποτελεί έναν πολύ πιο επικίνδυνο εχθρό από την Ρωσία. Επομένως ο καπιταλισμός δεν μπορεί ή καλύτερα δεν επιτρέπεται να εξελίσσεται ως ρευστή κατάσταση. Πρέπει να δεξαμενοποιείται. Άρα μπορούμε να τον διακρίνουμε σε διεθνοποιημένο και σε εθνικό καπιταλισμό. Ο διεθνοποιημένος είχε καταφέρει κάτι που κανένα κομμουνιστικό κόμμα δεν θα μπορούσε να είχε πετύχει: να διασπάσει την αμερικανική κοινωνία. Γι΄αυτό λοιπόν «America first»!  

 

Β. Άθυμη και ένθυμη πολιτική.

Ο Γ. Σεφερτζής έκανε και μία δεύτερη σημαντική παρατήρηση, ότι ο Τραμπ διαχειρίσθηκε με επιτυχία «τα συναισθήματα που προκαλούν τα μεγάλα θέματα που απασχολούν την κοινή γνώμη». Στο σημείο αυτό ο Γ. Σεφερλής, επηρεασμένος προφανώς από το λεξικό της Πολιτικής ορθότητας χρησιμοποίησε τον όρο «κοινή γνώμη», αντί του παραδοσιακού όρου «λαός». Μία κατακερματισμένη κοινωνία δεν αποτελεί λαό, δεν εκφράζεται συλλογικά αλλά μόνο στατιστικά και εκλογικά. Η ιδεολογία της κανονικότητας διακρίνει μεταξύ ορθολογισμού και ανορθολογισμού. Στην βάση του πρώτου τοποθετεί τον ατομισμό και τον συμπληρώνει με την προσαρμοστικότητα στους κανόνες  της αγοράς. Στον ανορθολογισμό εντάσσει τον συναισθηματισμό, τον λαϊκισμό και κάθε αντίληψη, ότι στην οικονομική δραστηριότητα μπορεί να τίθενται όρια από την ηθική ή την κοινωνική συλλογικότητα. Με αυτόν τον τρόπο η πολιτική μετατρέπεται σε μηχανιστική σκέψη και λογιστική πρακτική. Υπάρχει πλήρης διαχωρισμός μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας.

Στο σημείο αυτό πρέπει να θυμηθούμε το εντυπωσιακό βιβλίο του Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα Φράνσις Φουκουγιάμα «Το τέλος της ιστορίας» (1992), όπου υποστηρίζει, ότι η δύναμη της δημοκρατίας δεν είναι η ισχύς του κράτους αλλά η πολιτική της απήχηση στον λαό. Τοποθετεί μάλιστα αυτή την απήχηση πέρα από την λογιστική σκέψη και τον συναισθηματισμό, σε μία τρίτη κατηγορία, επικαλούμενος τους πλέον ειδικούς για αυτά τα θέματα, τους αρχαίους Έλληνες και συγκεκριμένα τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων διακρίνει τα τρία στοιχεία της ψυχής ως το λογιστικόν (λογική), το επιθυμητικόν (βούληση) και το θυμοειδές. (Πολιτεία, Δ, 440). Με βάση το κείμενο του Πλάτωνα και την ανάλυση του που ξεκίνησε ο Χέγκελ, ο Φουκουγιάμα καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι οι αρχαίοι Έλληνες ως πολίτες δεν έκαναν διάκριση μεταξύ συλλογικών συναισθημάτων,  ευθύνης και πολιτικής. Θυμός σημαίνει βιωματική συμμετοχή με εγρήγορση. Βλέπετε καμμία διαφορά από την έννοια της οικογένειας; Με αυτή την έννοια ό «θυμός» είναι ο σύνδεσμος του ενεργού πολίτη με την πόλη του. Πρόκειται για μία υπαρξιακή σχέση που εξασφαλίζει την ύπαρξη και των δύο. Μαζί, είτε θα υπάρχουν είτε δεν θα υπάρχουν. Η τύχη της Ελλάδας και των Ελλήνων στην περίοδο της «υποδειγματικής» Μεταπολιτεύσεως αποτελεί διεθνώς το πλέον αρνητικό παράδειγμα.

 

Με βάση τα παραπάνω πρέπει να κρίνουμε την πολιτική του Τραμπ όχι από τις προθέσεις του, όπου μπορεί να κυριαρχεί η ιδιοτέλεια αλλά από το αποτέλεσμα. Φυσικά το αποτέλεσμα τώρα εισέρχεται στην τροχιά της υλοποιήσεως αλλά η επιλογή της κατευθύνσεως είναι η σωστή. Ο Τραμπ έπεισε την πλειοψηφία των Αμερικανών, ότι βλέπει καθαρά την πραγματικότητα. Οι άλλοι είτε δεν την βλέπουν είτε την κρύβουν. Ο ηγέτης είναι ένα τριγωνικό πρόσωπο: επικοινωνία με τον λαό, επικοινωνία με την πραγματικότητα, αποφασιστικές προτάσεις. Απομένει η επιβεβαίωση. Πάντως είναι αλήθεια, ότι η νίκη του Τραμπ πρόσφερε την πρώτη της ωφέλεια: απέτρεψε έναν εμφύλιο πόλεμο και την διάλυση της αμερικανικής κοινωνίας στο άμεσο μέλλον, ανεξάρτητα με το τί θα συνέβαινε στο κράτος. Όμως το πρόβλημα επικρέμαται ως Δαμόκλειος σπάθη..

2.  Δημοκρατία χωρίς λαό και θυμό δεν υπάρχει. 

Η κοινή γνώμη είναι απρόσωπη, ο λαός είναι πρόσωπο, είναι Υποκείμενο: έχει ταυτότητα, θέλει να τον σέβονται, θέλει να έχει δύναμη, να αποφασίζει, να είναι αυτός ο εντολέας της πολιτικής. Αυτή είναι η δημοκρατία.

Στην Αμερική συνέβη το πιο παράξενο πολιτικό γεγονός, ένα σχήμα χιαστί. Ξεχνάμε, ότι η δημοκρατία διακρίνεται σε τύπο και σε ουσία. Η Χάρις είναι ασύγκριτα πιο «δημοκρατική», με κριτήριο τον σεβασμό του θεσμικού καθεστώτος των ΗΠΑ και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντιθέτως ο Τραμπ δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να χρησιμοποιήσει το προσωπείο του δημοκράτη, δεν δίστασε να μιλήσει ακόμη και για «δικτατορία της πρώτης ημέρας». Ο Τραμπ έδωσε υπόσταση στον Αμερικανικό λαό, έδωσε την αίσθηση της συσπειρώσεως ακόμη και με τα καπελάκια με το σύνθημα MAGA (Make America great again). Το σύνθημα αυτό περιέχει και έναν πολιτικό ρωμαντισμό. Ο ρωμαντισμός αυτός έχει ως πρότυπο τον ανερχόμενο Αμερικανικό καπιταλισμό του 19^ουαιώνα μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, που ήταν επώνυμος και είχε και ένα πατριωτικό πρόσημο. Ο εθνικός καπιταλισμός αφήνει περιθώριο για συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών στην οικονομία και στον συνδικαλισμό. Ο διεθνής καπιταλισμός αχρηστεύει το δικαίωμα της απεργίας.

Πάντως η επιτυχία του Τράμπ θα εξαρτηθεί, από το εάν θα μπορέσει να συσπειρώσει αυτούς που αντιλαμβάνονται το «America first» όχι μόνο στην εσωτερική του διάσταση αλλά και σε διεθνή διάσταση, όσον αφορά την παγκόσμια οικονομία.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας, έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.    

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκδήλωση του Συλλόγου Παλαιοχωριτών Αττικής «Η ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ» για την Μάχη της Κρήτης. Σάββατο, 18 Μαϊου και ώρα 7 μμ

  Σας ενημερώνουμε, ότι ο Σύλλογος μας διοργανώνει ειδικό αφιέρωμα για την Μάχη της ΚΡΗΤΗΣ υπό την αιγίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Κρητικών Πολιτιστικών Σωματείων, που θα γίνει                                       το  Σάββατο, 18 Μαϊου και ώρα7μμ 

στην αίθουσα του Συλλόγου Λασιθιωτών Αττικής "Ο ΔΙΚΤΑΙΟΣ",  Αγίου Κωνσταντίνου 39.

Ομιλητής θα είναι ο πανεπιστημιακός καθηγητής και ειδικός ερευνητής της ιστορίας και της γεωπολιτικής της Μάχης της Κρήτης ΗΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ με θέμα:  

        "Γιατί χάθηκε η Μάχη της Κρήτης; Εφήρμοσαν οι Άγγλοι το σχέδιο του Τσόρτσιλ

          για την παράδοση της Κρήτης στους Γερμανούς;"                                                                              Θα παρουσιασθούν τα πρωτότυπα αποτελέσματα της έρευνας του ομιλητή.

Η εκδήλωση θα κλείσει με το χορευτικό συγκρότημα του Γ. ΦΡΑΓΚΑΚΗ, Προέδρου του ΔΙΚΤΑΙΟΥ.

Παρακαλούμε, η προσέλευσή σας να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τις 7:15 μμ.

Την εκδήλωση υποστηρίζουν: Η ΕΝΩΣΗ ΚΡΗΤΩΝ ΣΕΛΙΝΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ "Η ΕΛΥΡΟΣ", Η ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ "Η ΒΡΙΤΟΜΑΡΤΙΣ", Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΚΟΔΙΚΙΑΝΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ και ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΕΛΕΚΑΝΙΩΤΩΝ                          "Ο ΒΟΥΤΑΣ" .

Η Πρόεδρος Παλαιοχωριτών  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗ

Ο Αντιπρόεδρος ΕΥΤΥΧΗΣ  ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Η Γεν. Γραμματέας ΑΡΓΥΡΗ ΖΟΥΡΙΔΑΚΗ

ΥΓ. Ευχαριστούμε τον καθηγητή ΗΛΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ για την συμμετοχή του με την ομιλία και την συμβολή του στην διοργάνωση της εκδηλώσεως καθώς και τον πρόεδρο του ΔΙΚΤΑΙΟΥ                                Γ. ΦΡΑΓΚΑΚΗ για την φιλοξενία και την διάθεση του χορευτικού. 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Εκδήλωση του Συλλόγου Παλαιοχωριτών Αττικής «Η ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ» για την Μάχη της Κρήτης. Σάββατο, 18 Μαϊου και ώρα 7μμ

 

                   

Σας ενημερώνουμε, ότι ο Σύλλογος μας διοργανώνει ειδικό αφιέρωμα για την Μάχη της ΚΡΗΤΗΣ υπό την αιγίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Κρητικών Πολιτιστικών Σωματείων, που θα γίνει

                              το  Σάββατο, 18 Μαϊου και ώρα 7μμ 

στην αίθουσα του Συλλόγου Λασιθιωτών Αττικής "Ο ΔΙΚΤΑΙΟΣ",

                            Αγίου Κωνσταντίνου 39.

Ομιλητής θα είναι ο πανεπιστημιακός καθηγητής και ειδικός ερευνητής της ιστορίας και της γεωπολιτικής της Μάχης της Κρήτης ΗΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ με θέμα:

            "Γιατί χάθηκε η Μάχη της Κρήτης; Εφήρμοσαν οι Άγγλοι το σχέδιο του Τσόρτσιλ 

              για την παράδοση της Κρήτης στους Γερμανούς;" 

 Θα παρουσιασθούν τα πρωτότυπα αποτελέσματα της έρευνας του ομιλητή.

Η εκδήλωση θα κλείσει με το χορευτικό συγκρότημα του Γ. ΦΡΑΓΚΑΚΗ, Προέδρου του ΔΙΚΤΑΙΟΥ.

Παρακαλούμε, η προσέλευσή σας να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τις 7:15 μμ.

Την εκδήλωση υποστηρίζουν: Η ΕΝΩΣΗ ΚΡΗΤΩΝ ΣΕΛΙΝΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ "Η ΕΛΥΡΟΣ", Η ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ "Η ΒΡΙΤΟΜΑΡΤΙΣ", Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΚΟΔΙΚΙΑΝΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ και ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΕΛΕΚΑΝΙΩΤΩΝ

 "Ο ΒΟΥΤΑΣ" .

Η Πρόεδρος Παλαιοχωριτών  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗ

Ο Αντιπρόεδρος ΕΥΤΥΧΗΣ  ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ

Η Γεν. Γραμματέας ΑΡΓΥΡΗ ΖΟΥΡΙΔΑΚΗ

ΥΓ. Ευχαριστούμε τον καθηγητή ΗΛΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ για την συμμετοχή του με την ομιλία και την συμβολή του στην διοργάνωση της εκδηλώσεως καθώς και τον πρόεδρο του ΔΙΚΤΑΙΟΥ 

 Γ. ΦΡΑΓΚΑΚΗ για την φιλοξενία και την διάθεση του χορευτικού. 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Η θέση της Ελλάδας στον κόσμο και το μέλλον του Ελληνισμού

 

   

                                         

Του Ηλία Φιλιππίδη

1  Το μέλλον, το δημιουργούμε ή έρχεται;

Όταν κατέρρευσε το Ανατολικό Μπλοκ, κυριαρχούσε η αντίληψη, ότι το παρελθόν έχει λήξει και ότι εισερχόμεθα σε μία νέα εποχή.

Τα χαρακτηριστικά της θα ήταν:

α. στο μέλλον θα ζούμε χωρίς ψευδαισθήσεις με ιδεολογίες παγκόσμιας κυριαρχίας. Έτσι ο άνθρωπος θα είναι πραγματικά ελεύθερος και θα έχει ο ίδιος την ευθύνη για τον εαυτό του.

β. την παγκόσμια διάσταση της ανθρωπότητας δεν θα εκπροσωπούν πλέον οι ανταγωνιστικές και επιθετικές ιδεολογίες αλλά μία και μόνη πραγματική κατάσταση που θα είναι η παγκοσμιοποίηση.

γ. η παγκοσμιοποίηση θα δημιουργήσει έναν νέο κόσμο, ο οποίος θα είναι ενιαίος και ειρηνικός. Οι Ανταγωνισμοί θα εκδηλώνονται μόνο στο επίπεδο της οικονομίας, δεν θα χρειάζονται πλέον πόλεμοι. Εξάλλου η ενιαιοποίηση των αγορών θα συνεπιφέρει και την εναρμόνιση των πολιτικών συστημάτων με την διάδοση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο.

Το συμπέρασμα είναι, ότι περιμέναμε έναν ενωμένο, ειρηνικό κόσμο, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζουν με ελευθερία και ευμάρεια, έναν «τελικό» κόσμο, στον οποίο  θα έφθανε η ανθρωπότητα, τερματίζοντας μία πορεία χιλιετιών αίματος, πτώχειας για τους περισσότερους ανθρώπους και υποδουλώσεων. Έτσι ερμηνεύεται και η διαπίστωση του Φουκουγιάμα για το τέλος της ιστορίας. Η «ιστορία» ήταν στην πραγματικότητα η περιγραφή της προϊστορικής εποχής της ανθρωπότητας.

Όμως η σημερινή πραγματικότητα μας δείχνει, ότι έχουμε εισέλθει σε μία εποχή μεγάλης αβεβαιότητας, γενικευμένου ανταγωνισμού και υποβαθμίσεως μέχρι και εκμηδενίσεως της έννοιας του ανθρώπου και της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Ο κόσμος έχει διασπασθεί σε επιμέρους γεωπολιτικές, γεω-οικονομικές και γεωπολιτισμικές συσπειρώσεις που θυμίζουν τον 19^ο αιώνα, ενώ δεν αποκλείεται ούτε ένας περιορισμένος έστω, πυρηνικός πόλεμος. Ο πόλεμος και μάλιστα με μορφή διαρκείας, έχει επιστρέψει στην Ευρώπη. Γενικώς ο κόσμος οδεύει προς έναν νέον Μεσαίωνα.

2.    Το μέλλον μας ανήκει;   

Από κοινωνιολογικής απόψεως διαπιστώνουμε ότι:

 α. η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια δεν μπορούν να συνυπάρξουν με την έννοια της προόδου. Η πρόοδος είναι μία ποιοτική έννοια και προκύπτει κατόπιν αξιολογήσεως με αξιακά κριτήρια. Από την άλλη ο κόσμος δεν μπορεί να μείνει στάσιμος, εξελίσσεται. Αυτό σημαίνει, ότι η έννοια της εξελίξεως είναι έννοια απλής συγκρίσεως και διαπιστώσεως, δεν είναι έννοια αξιολογήσεως.

β. εξέλιξη χωρίς αξιολόγηση σημαίνει, ότι πάμε στα τυφλά, χωρίς πυξίδα. Η ανθρωπότητα δεν έχει ούτε όραμα ούτε ενότητα.

Αφού λοιπόν η ανθρωπότητα δεν διαθέτει έναν συγκεκριμένο προορισμό, πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις όποιες εξελικτικές διαφορές;

Λογικά, αυτές μπορούν να προέλθουν μόνο από ισχυρές δυναμικές, οι οποίες διαθέτουν κεκτημένη ταχύτητα. Παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις για κάποιες δεκαετίες, διαπιστώνουμε, ότι αυτές οι δυναμικές είναι τρεις: 

α. ο διαχρονικός γεωπολιτικός ανταγωνισμός, ο οποίος στην εποχή μας κορυφώνεται μεταξύ ΗΠΑ  Κίνας και Ρωσίας αλλά και απλώνεται με την διαμόρφωση μιάς εξέδρας διεθνούς ισχύος, όπου συνυπάρχουν αλλά και ανταγωνίζονται, η Ινδία, το Ιράν, ορισμένες αραβικές χώρες και το Ισραήλ. Σε αυτή την εξέδρα φιλοδοξεί να ανεβεί και η γείτων Τουρκία. Όσο για την κατάσταση της Ευρώπης είναι από θλιβερή μέχρι επικίνδυνη. Δεν διαθέτει ούτε ισχυρούς ηγέτες ούτε ανεξαρτησία. Ουδείς μπορεί να εγγυηθεί για το μέλλον της.

β. η επιστήμη, είναι ο πλέον εξελισσόμενος παράγων των τελευταίων 30 ετών με αιχμή την ψηφιακή τεχνολογία και την τεχνητή νοημοσύνη. Αν οι επιστήμονες και η τεχνολογία ήσαν ανεξάρτητοι, θα μπορούσαν να παίξουν έναν καταλυτικό ρόλο για την κατοχύρωση της ανεξαρτησίας και της ευτυχίας των λαών και των ανθρώπων. Δυστυχώς όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί ούτε καν θεωρητικά, λόγω της εξαρτήσεως τους από τις πολιτικές εξουσίες των ισχυρών κρατών και από την δύναμη των κεφαλαικρατικών ηγεμονιών. 

γ. οι κεφαλαιοκρατικές ηγεμονίες φαίνεται, ότι βρίσκονται στην κορυφή της παγκόσμιας ισχύος για τρεις λόγους:

γ.α. ελέγχουν τις πολιτικές ηγεσίες ακόμη και των ισχυροτέρων χωρών

γ.β. ελέγχουν το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και γενικότερα την χρηματική ή άυλη οικονομία και

γ.γ. επενδύουν τα τεράστια αφορολόγητα κέρδη τους αγοράζοντας μονάδες παραγωγής, εμπορίου και υπηρεσιών της πραγματικής οικονομίας καθώς και ακίνητα με αποτέλεσμα την δημιουργία μιάς καθετοποιημένης παγκόσμιας οικονομίας.

Τελικά καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι κατ΄ ουσίαν οι κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας είναι δύο:

α. ο παράγοντας του ανθρωποκεντρισμού, του αξιοκεντρισμού και της δημιουργίας με ηγέτη τον Άνθρωπο. Από μεταφυσικής απόψεως μπορούμε να πούμε, ότι αυτή είναι η παράταξη του Καλού και

β. ο παράγοντας της υλικής ισχύος, της επικυριαρχίας και της καταστροφής με ηγέτη την Δύναμη. 

Η ανθρωπότητα προοδεύει, όταν η παράταξη του Ανθρώπου και του Καλού υπερισχύουν, οπότε οι υλικές δραστηριότητες των ανθρώπων δεν μπορούν να αυτονομηθούν ούτε να επιβληθούν, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να αναπτύξουν τα τοξικά τους χαρακτηριστικά. Το πλέον αντιπροσωπευτικό  παράδειγμα δημιουργικής υπεροχής του Ανθρώπου στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η γέννηση της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας και της διαμορφώσεως του γενικότερου ελληνικού πολιτισμού. Επίσης οι μεγάλες επαναστάσεις ήταν εποχές εκρηκτικής υπεροχής του αξιακού ανθρωποκεντρισμού.

Σήμερα στον Δυτικό τουλάχιστον κόσμο έχει δημιουργηθεί και υπερισχύσει ένα καρτέλ παγκόσμιας Δυνάμεως ως συμμαχία οικονομικής ηγεμονίας, πολιτικής εξουσίας,  τεχνολογίας και ΜΜΕ. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα απολύτου δυνάμεως, το οποίο έχει δημιουργήσει ένα τείχος, για να εμποδίσει την ελεύθερη πορεία του Ανθρώπου προς το μέλλον.

Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να περιμένουμε την κατάρρευση του καπιταλισμού, όπως έκανε ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός στον 20^ο αιώνα. Η στρατηγική σκέψη λέγει, ότι πρέπει να λαμβάνουμε τις αποφάσεις μας με βάση την χειρότερη εκδοχή (Worst case), διαφορετικά διολισθαίνουμε σε καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Η οικονομία και κυρίως η διαπλοκή της Δυνάμεως έχουν την ικανότητα να μεταμορφώνονται διαρκώς. Εξάλλου είναι μέγα λάθος να νομίζουμε, ότι η έννοια της Δυνάμεως ισούται με το μέγεθος και τις δομές της οικονομίας. Αυτό μπορεί να ίσχυε την εποχή της Βιομηχανικής επαναστάσεως και έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η βεβαιότητα του Μαρξ για την αποτελεσματικότητα της θεωρίας του, την οποία ανήγαγε σε φυσικό νόμο. Σήμερα η Δύναμη είναι ένα δίκτυο δίνης, δηλ. απορροφητικής και μαγνητικής συνδέσεως επιλεκτικών στοιχείων υπεροχής. Θα μας θέσουν προ του διλήμματος: τί προτιμάτε: μία κατάσταση χάους, βίας και ανασφάλειας ή μία νέα μεσαιωνική τάξη παγιωμένης ιεραρχίας; Ο  Μεσαίωνας θα προβάλλεται ως το μη χείρον, βέλτιστον.

Το συμπέρασμά μας προκύπτει πλέον ευανάγνωστα: η ελευθερία του Ανθρώπου ισούται με την δυνατότητα των λαών να έχουν πρόσβαση στο μέλλον και να διαμορφώνουν το μέλλον τους. Ο χρόνος κυλάει εις βάρος του Ανθρώπου και η τάση είναι, το τείχος που μέχρι σήμερα λειτουργεί ως φράκτης προσβάσεως στο μέλλον, να ολοκληρωθεί σε περιμετρικό τείχος εγκλεισμού του Ανθρώπου μέσα σε μία δεδομένη πραγματικότητα, προς την οποία ο Άνθρωπος θα υποχρεούται να προσαρμόσει ακόμη και την ίδια του την ύπαρξη.

3.    Η ιστορία της ανθρωπότητας αρχίζει από την αρχή   

Οι δυνάμεις του Κακού έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα: ξέρουν τι θέλουν και αυτό είναι η επιστροφή στην φεουδαρχία σε συνδυασμό με την δουλοποίηση των ανθρώπων. Έχουν στρατηγικό σχέδιο και το εφαρμόζουν αθόρυβα και σταδιακά. Σε αυτήν την φάση επιδιώκουν να διαλύσουν τους πυλώνες, πάνω στους οποίους στηρίζεται ολόκληρη η ανθρωποκεντρική παράδοση αξιών του Δυτικού πολιτισμού και αυτοί είναι: η οικογένεια, η ελευθερία του λόγου, η αναφορά στο παρελθόν ως αποθεματικό ιστορικών εμπειριών και ως τράπεζα διαχρονικών αξιών, η έννοια του έθνους και  η κοινωνία.

Η κοινωνία είναι ο ζωντανός φορέας που βιώνει και αναπαράγει την συλλογική αναφορά στις ιστορικές εμπειρίες και το σύστημα αξιών ενός εθνικού συνόλου. Η κοινωνία επίσης είναι η εκκλησία του Δήμου που λειτουργεί και ως κοινότητα ενεργών πολιτών.

Ο τελικός σκοπός των δυνάμεων του Κακού  είναι η διάλυση των κοινωνιών και η μετάλλαξη της δημοκρατίας από εκφραστή της λαϊκής κυριαρχίας σε μηχανισμό νομιμοποιήσεως πολιτικών υπαλλήλων της διεθνούς επικυριαρχίας. Τα όπλα που χρησιμοποιούν είναι: ο ατομικισμός, ο δικαιωματισμός, ο σχετικισμός, ο παροντισμός και η υλοφροσύνη.

Ο Δυτικός πολιτισμός δεν κινδυνεύει μόνο από το πολιτικό Ισλάμ, κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τους δυτικούς ταλιμπάν της Πολιτικής ορθότητας και της «Woke κουλτούρας», οι οποίες δρουν σαρωτικά μέσα στις κοινωνίες, για να φιμώνουν κάθε αντίθετη άποψη και να επιβάλλουν το «διαφορετικό» με αιχμή το Κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+. Στην πραγματικότητα θέλουν να αναγάγουν την εξαίρεση σε κανόνα, για την «απελευθέρωση» δήθεν του ανθρώπου.

Οι δυνάμεις του Κακού επιδιώκουν το σπάσιμο των κοινωνιών σε δύο επίπεδα. Όχι μόνο δεν τις ενοχλεί αλλά αντιθέτως τις διευκολύνει, να είναι ρευστή η κοινωνική βάση, να είναι στην πραγματικότητα ένας χυλός χωρίς συλλογική συνείδηση. Στην κορυφή όμως της κοινωνικής πυραμίδας η κάστα των φεουδαρχών θα είναι συνειδητή, συμπαγής και ανεξέλεγκτη. Θα ελέγχει το παγκόσμιο σύστημα ροής της πληροφορίας και θα έχει άμεση πρόσβαση στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων.

Από την άλλη πλευρά οι δυνάμεις του Καλού έχουν δύο αδύνατα σημεία:

α. δεν έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Σε διάφορες κοινωνίες υπάρχουν απλώς ορισμένες εστίες αντιστάσεως. Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει αντιληφθεί, ποιο είναι το γενικότερο πρόβλημα. Τα «Κίτρινα γιλέκα» στην Γαλλία ήταν μία κίνηση αντιστάσεως που θα μπορούσε να δώσει έναν ευρύτερο χαρακτήρα στον αγώνα της και να ανανεώσει την επαναστατική παράδοση της Γαλλίας αλλά υπέκυψε στην δοκιμασία του χρόνου. Όμως το λάθος τους ήταν, ότι θεωρούσαν, ότι ο αγώνας τους θα ήταν μία επανάληψη του Μάη του 1968. Το πρόβλημα σήμερα είναι πιο πολύπλοκο. Το μόνο θετικό είναι, ότι, καθώς οι οικονομικές ηγεμονίες εκμεταλλεύονται την αύξηση των τιμών, όταν δεν τις προκαλούν οι ίδιες και καθώς παράλληλα συμπιέζουν το κόστος αγοράς παραγόμενων προϊόντων, προκαλούν την αντίδραση των παραγωγών. Μπορούμε να προβλέψουμε, ότι διαμορφώνεται ένα συγκρουσιακό μέτωπο διαρκείας. Όμως δεν αρκεί αυτό για την αφύπνιση των κοινωνιών. Χρειάζεται μία εκστρατεία γενικότερης θεματικής και παλλαϊκής ενημερώσεως.

β. το μεγαλύτερο πρόβλημα μιας λαϊκής αντιστάσεως είναι να ξέρουμε τί θέλουμε, πού θέλουμε να πάμε. Η μεγάλη δυσκολία του σήμερα είναι, ότι δεν υπάρχουν πλέον έτοιμες θεωρίες για να τις κάνουμε σημαία. Ίσως αυτό να είναι καλύτερο, διότι ο χρόνος ξεπερνά και τις πλέον βαθυστόχαστες θεωρίες. Μας ενθουσιάζουν, κοστίζουν αγώνες και αίμα και όταν αλλάζουν οι συνθήκες, βρισκόμαστε πάλι το ίδιο σημείο. Το χειρότερο είναι, ότι οι αλλαγές μας βρίσκουν απογοητευμένους και ψυχικά κουρασμένους.

Το δίδαγμα είναι, ότι:

α. η ειδοποιός διαφορά της εποχής μας είναι, ότι βρισκόμαστε στο σκαλοπάτι δημιουργίας ενός νέου κόσμου, ο οποίος θα κινείται πάνω από τον ανθρώπινο πολιτισμό και την πραγματική οικονομία. Δεν θα είναι προσβάσιμος, διότι δεν θα έχει στο κέντρο του τον Άνθρωπο αλλά το «Σύστημα», το οποίο θα λειτουργεί ως το ανώτερο και τελικό στάδιο της φυσικής εξελίξεως της ζωής. Αυτό που είμαστε τώρα, είναι απλώς το προστάδιο του μέλλοντος που έρχεται, χωρίς να μας ρωτάει, έρχεται ως ένας νέος φυσικός κόσμος.

β. για να επιβιώσει ο ανθρωποκεντρικός πολιτισμός που χρειάσθηκε χιλιετηρίδες για να κτισθεί, πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι από της αρχή, με την υποχρέωση να προσδιορίσουμε τι θέλουμε συνολικά, εποπτικά, στρατηγικά και διαχρονικά. Δεν γνωρίζουμε πόσες δεκαετίες θα διαρκέσει αυτή η πάλη για την επιβίωση του Ανθρώπου. Αυτή την φορά δεν υπάρχουν προφήτες και μεσσίες. Έχουμε όμως ένα πανίσχυρο οπλοστάσιο που είναι το ανθρωποκεντρικό αξιακό απόθεμα του Δυτικού πολιτισμού με βάση τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον χριστιανισμό. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός υπήρξε ο πρώτος ανθρωποκεντρικός πολιτισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας και δεν πρόκειται να ξεπερασθεί, όσοι αιώνες και αν περάσουν, ακόμη και αν ο άνθρωπος κατακτήσει ολόκληρο το Σύμπαν, διότι οι αξίες είναι πνεύμα και το πνεύμα δεν βρίσκεται ούτε στο Διάστημα, διότι είναι κάτι παραπάνω από τους φυσικούς νόμους, ούτε στην ύλη ούτε στο χρήμα. Οι αξίες βρίσκονται γεννώνται και αναπαράγονται στην συνείδηση των ανθρώπων. Οι αρχαίοι Έλληνες είναι και παραμένουν οι πρωτοπόροι, οι εφευρέτες  και ανυπέρβλητοι εργοστασιάρχες της Συνειδήσεως και της Δημοκρατίας. Εκεί θα βρούμε τα πνευματικά πολεμοφόδια που χρειαζόμαστε για τον Αγώνα μας. Ο χριστιανισμός κτίσθηκε πάνω στα θεμέλια του ελληνικού ανθρωποκεντρισμού, άλλο το θέμα του πώς χειρίσθηκαν οι Εκκλησίες αυτή την παρακαταθήκη.

4. Συμπέρασμα

Θα δώσουμε τον αγώνα μας σε τρία πεδία:

α. στο πεδίο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού για τον πνευματικό ανεφοδιασμό μας, για βαθειές πνευματικές εισπνοές που χρειαζόμαστε για την ενδυνάμωση της αγωνιστικής αποφασιστικότητας και ικανότητάς μας, για να αποκτήσουμε οπτική επαφή με τον ορίζοντα της Υπάρξεώς μας.

β. στο πεδίο της συνειδήσεως, για να εντάξουμε στην συνείδησή μας την διάσταση της διαχρονικότητας και της ιστορικής προελεύσεως της έννοιας του Ανθρώπου που είναι αξιακή έννοια και

γ. στο πεδίο της κοινωνίας και προς δύο κατευθύνσεις:

γ.α. μία οριζόντια που είναι η όσο γίνεται πιο ευρεία ενημέρωση του λαού μας, για αυτό που θα ονομάσουμε ως την κυρίαρχη επιδικία της εποχής μας που είναι η διάσωση της ελευθερίας του ανθρώπου και η καταξίωσή του και

γ.β. μία κάθετη που είναι η συνεχής πίεση προς το πολιτικό σύστημα, για να υποχρεωθεί να παραδεχθεί, ότι στην δημοκρατία εντολέας είναι ο Λαός και οι πολιτικοί είναι «υπουργοί», δηλ. υπηρέτες, εντολοδόχοι του Λαού.

Ως Έλληνες έχουμε ιδιαίτερη ευθύνη για την δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματός μας και για την διεθνή περιφρούρηση της εννοίας του Ανθρώπου ως αξίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι δυνάμεις του Κακού βομβαρδίζουν συνεχώς τα τελευταία 50 χρόνια τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον χριστιανισμό, διότι ξέρουν πολύ καλύτερα από εμάς, τους ημιμαθείς Έλληνες, ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι το θεμέλιο ολόκληρου του Δυτικού πολιτισμού, οπότε αν αφαιρεθεί το θεμέλιο, ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός θα καταρρεύσει. Αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει, ο Αγώνας μας αφορά τόσο την Ελλάδα, την πνευματική πατρίδα του Ανθρώπου όσο και ολόκληρο τον Δυτικό πολιτισμό.

Ο Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας. Έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός.

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Μία «Reunion» στον Όλυμπο.

 

 

 

 Οι θεοί του Ολύμπου ανησυχούν για την κατάσταση στην Ελλάδα  Μία κρίσιμη συνεδρίαση στον Όλυμπο.

Του Ηλία Φιλιππίδη:

1.   Οι τρεις πραγματικότητες

Υπάρχουν περισσότερες πραγματικότητες. Και γιατί να μην υπάρχουν; Εδώ λένε, ότι υπάρχουν περισσότερα σύμπαντα. Αποδεδειγμένα υπάρχουν περισσότερες γεωμετρίες: Η ευκλείδεια και οι μη ευκλείδειες. Οι αστροφυσικοί έχουν βρει εφαρμογές μη ευκλείδειας γεωμετρίας στο σύμπαν.

Η άποψή μας είναι, ότι υπάρχουν τρεις πραγματικότητες στον κόσμο του ανθρώπου: η τωρινή ή τρέχουσα πραγματικότητα, η ουτοπική και η οραματική ή μεταβατική πραγματικότητα . Όλες οι μεγάλες αξίες, όπως η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη, αποτελούν πραγματικότητες στο ποσοστό που λειτουργούν, ως σταθερές αξιακές αναφορές στην ζωή μας αλλά και παραμένουν ταυτόχρονα και πάντα ουτοπικές, διότι δεν επιτρέπεται, ποτέ μα ποτέ, μία τρέχουσα πραγματικότητα να ισχυρισθεί, ότι τις έχει φθάσει.  

Η οραματική ή μεταβατική πραγματικότητα είναι η κάθε προσπάθεια που καταβάλλεται για την εφαρμογή των μεγάλων ουτοπιών στο πλαίσιο ενός φαντασιακού σχεδίου, που λέγεται όραμα. 

Ενώ είχα εμπλακεί στα αδιέξοδα ενός οραματικού σχεδίου για το μέλλον του Ελληνισμού, ενεργοποιήθηκε το υπόστρωμα του συλλογικού υποσυνειδήτου από τα κατάβαθα της συνειδήσεώς μου και ανέλαβε την πρωτοβουλία να ανοίξει διόδους. Έτσι δημιούργησε ένα φαντασιακό σκηνικό με την μορφή ενός – υποτίθεται – άγνωστου έργου του Θόδωρου Αγγελόπουλου με τον τίτλο «Reunion στον Όλυμπο».

2.   Η «Reunion» στον Όλυμπο.

Μετά την διάλυση της ομάδας του Ολύμπου, η τάξη του Δωδεκαθέου έπειτα από πολλούς αιώνες, λόγω της κρισιμότητας της καταστάσεως στην Ελλάδα, ζήτησε από τον θεό του Άδη, τον Πλούτωνα να τους επιτρέψει μία ολιγοήμερη εκδρομή στον Όλυμπο, για να πραγματοποιήσουν μία «Reunion», να θυμηθούνε τα παλιά και να συζητήσουν την κατάσταση.

Ο λόγος της εκτάκτου συναντήσεως είναι η ανησυχία που τους προκαλούν οι ειδήσεις από την Ελλάδα για την γενική κατάρρευση κράτους, πολιτικού συστήματος και κοινωνίας, με μεγαλύτερο πρόβλημα, την δημογραφική κατάρρευση. Ο ελληνικός πληθυσμός μειώνεται ραγδαία και η τάση είναι η εξαφάνιση του Ελληνισμού έπειτα από 6.000 χρόνια εντυπωσιακής πορείας, εκ των οποίων τα 4.000 ήταν τα χρόνια των θεών της Μυθολογίας. Το καλό είναι, ότι στην μετά θάνατον ζωή οι Έλληνες ξεπερνούν επιτέλους τους μακροχρόνιους διχασμούς και τις εμφύλιες συγκρούσεις τους και αναζητούν την επικοινωνία και την σύγκλιση. Εξάλλου τα στρατόπεδα της μετά θάνατον ζωής είναι τρία και όχι δύο. Είναι ο Παράδεισος, ο Άδης και η Κόλαση. Στον Παράδεισο πηγαίνουν κατευθείαν μόνο όσοι έζησαν μία άγια ζωή, δηλ. από υποδειγματική και πάνω. Στον Άδη πηγαίνουν οι περισσότεροι Έλληνες από αμνημονεύτων χρόνων. Τα Δημοτικά μας τραγούδια μιλούν για τον «Άδη» και τον «Κάτω κόσμο». Στον Άδη γίνεται η διαλογή. Με δημοκρατικές ψηφοφορίες οι Έλληνες του Άδη αποφασίζουν για την τύχη του κάθε νεοαφικνούμενου συμπατριώτη τους. Το ενδιαφέρον είναι, ότι όλοι λένε οι ίδιοι τι έχουν κάνει στην ζωή τους, δεν μπορούν να κρυφτούν. ‘Έτσι οι προδότες στέλνονται με ισόβια στην Κόλαση, που είναι στο υπόγειο του Άδη, οι απατεώνες και οι αναίσθητοι καταδικάζονται με παραμονή στην Κόλαση ανάλογα με την βαρύτητα των πράξεών τους και των συνεπειών των πράξεών τους. 

3.   Η ειδική σύσκεψη για την Ελλάδα.

Όταν η ομάδα του Δωδεκάθεου έφθασε στην κορυφή, πήρε ο καθένας την θέση που είχε τον παληό καλό καιρό απολαμβάνοντας το φως του Ολύμπου και την επιβλητική θέα. Την άλλη ημέρα η θεά Αθηνά πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει την ομάδα στο διαμέρισμά της σε ειδική σύσκεψη για την Ελλάδα. Ο Ερμής ανέπτυξε την έκθεση που είχε συντάξει για την κατάσταση στην Ελλάδα, με βάση τις πληροφορίες που είχε συλλέξει. Το Συμβούλιο των Θεών απεφάσισε να μην ενημερωθεί ο Δίας, διότι η ηλικία του δεν του επέτρεπε να υποστεί έναν τέτοιο συγκλονισμό.

Η όλη κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική. Ο πληθυσμός συνεχώς συρρικνώνεται. Στην δεκαετία 2011-2020 οι γεννήσεις μειώθηκαν κατά 200.000 περίπου και άλλοι 500.000 νέοι άνθρωποι, κάτω των 40, με μεγάλο ποσοστό πτυχιούχων, έφυγαν για το εξωτερικό. Μέχρι τις αρχές του άλλου αιώνα δεν θα υπάρχουν πλέον Έλληνες στην Ελλάδα.  Στο σημείο αυτό η Θεά Αθηνά, εμφανώς ταραγμένη, διέκοψε την ενημέρωση του Ερμή και στραφείσα προς τον Απόλλωνα, τον Θεό της μαντικής και της λογικής τάξεως, τον ερώτησε, εάν τα στοιχεία περί του προβλεπτού χρόνου εξαφανίσεως των Ελλήνων αποτελούν  δημοσιογραφικές υπερβολές και καταστροφολογίες ή πρόκειται για ελέγξιμα επιστημονικά στοιχεία. Την διαβεβαίωσε, ότι δυστυχώς πρόκειται για απολύτως επιστημονικά στοιχεία, τα οποία μπορούν να ελεγχθούν στατιστικώς και κοινωνιολογικώς. Πρόκειται για επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, τα οποία εξάγονται με μαθηματικές καταμετρήσεις και συγκρίσεις του αριθμού των γεννήσεων με τον αριθμό των θανάτων κατ’ έτος. Ακόμη και μαθητές Γυμνασίου μπορούν να κατανοήσουν πλήρως το πρόβλημα: ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα σήμερα είναι μόνο 1,3 παιδιά ανά γυναίκα στην παραγωγική ηλικία, ενώ απαιτούνται 2, 11 παιδιά, για να διατηρείται σταθερός ο πληθυσμός. Έτσι προκύπτει, γιατί κάθε 35-40 χρόνια που είναι η διάρκεια μίας γενεάς, ο πληθυσμός της Ελλάδας σχεδόν υποδιπλασιάζεται.

Η Αθηνά ρώτησε τον Απόλλωνα, εάν η Ελλάδα μπορεί να μείνει μία άδεια χώρα, όταν ούτε η φύση ούτε η ιστορία δέχονται τα κενά.

Ο Απόλλων συμφώνησε και συνέχισε, ότι μπορεί να φαντασθεί διάφορα σκηνάρια για το μέλλον της Ελλάδας, όπως το Plan B. Για την περίπτωση που η Ελλάδα μείνει με μερικές μόνο εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους, η Βρετανία, η οποία ως γνωστόν, ανήκει στις χώρες που κάνουν σχέδια για τα επόμενα εκατό χρόνια, θα προωθήσει την πρόταση, για να μετατραπεί όλη η Ελλάδα σε μία τεράστια (ή ό,τι τέλος πάντων θα έχει απομείνει μέχρι τότε) Disney Land της Αρχαίας Ελλάδας. Την οργάνωση της χώρας σε υπαίθριο μουσείο θα αναλάβει βεβαίως το Βρετανικό Μουσείο, το οποίο θα κηρύξει την Ελλάδα σε προαύλιο χώρο του.

Αυτό το υπαίθριο Μουσείο Ελληνικών αρχαιοτήτων θα φέρει το όνομα του Λόρδου Ελγιν, η χώρα θα μετονομασθεί σε ELGINLAND (Ελγκιλλανδία). Απέναντι από την Ακρόπολη θα στηθεί προς τιμήν του ένα τεράστιο άγαλμά του, λόγω του εξαιρετικού ενδιαφέροντός του για τις ελληνικές αρχαιότητες και της μοναδικής συμβολής του στην σύνδεση της Βρετανίας με την αρχαία Ελλάδα.   

Έκπληκτη η Αθηνά ρώτησε τον Απόλλωνα: Μα είναι δυνατόν να γίνουν αυτά που λες;

Απόλλων: «Αθηνά μου, εάν θεωρείς αυτό το σκηνάριο ως απίθανο, τότε θα παρουσιάσω στην σύναξή μας ένα άλλο ενδεχόμενο, το οποίο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να συμβεί, χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να επενδύσω τις μαντικές μου ικανότητες. Πρόκειται για το πλέον εφιαλτικό σκηνάριο, τοPlanΑ».  

Ο Απόλλων αφού πήρε μία βαθειά ανάσα, συνέχισε:  «Με βάση τα όσα στοιχεία μας γνωστοποιήθηκαν, μπορώ να εικάσω, ότι, όταν ο πληθυσμός της Ελλάδας θα έχει κατέβει στα τρία εκατομμύρια, δεν θα μπορούμε να μιλάμε πλέον για βιώσιμη κοινωνία και βιώσιμο κράτος. Αυτό υπολογίζω να συμβεί γύρω στο 2070.

Αν όμως στους υπολογισμούς μας προσθέσουμε και τον παράγοντα των μεταναστών, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι και οι οποίοι καθοδηγούνται από φανατικούς ιμάμηδες, οι οποίοι εχθρεύονται γενικώς τον Δυτικό πολιτισμό και είναι εντελώς απρόθυμοι να ενστερνισθούν το ελεύθερο πνεύμα του Ελληνικού πολιτισμού, τότε χωρίς να είμαστε μάντεις, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι στην κομβική δεκαετία του 2060-2070, οι Έλληνες θα αποτελούν ήδη μειοψηφία και οι μουσουλμάνοι από υποβαθμισμένες χώρες του Τρίτου κόσμου θα είναι η πλειοψηφία. Οι πλουσιότεροι Έλληνες, τα ελεύθερα πνεύματα, οι ανήσυχοι νέοι και πολλές γυναίκες θα εγκαταλείψουν την χώρα. Στην Ελλάδα θα μείνει ένας κοινωνικά κατώτερος πληθυσμός, όπου θα κυριαρχούν οι μικτοί γάμοι, με οικογένειες, οι οποίες βαθμιαίως θα ισλαμοποιούνται πλήρως».

Στο σημείο αυτό ο Απόλλων στρέφεται προς την Αθηνά: «Φίλτατη Αθηνά, αισθάνομαι την υποχρέωση να σε προετοιμάσω, αλλά όταν το σκέπτομαι, χάνω τον ύπνο μου. Λογικά υπάρχει το ενδεχόμενο σε κάποια ιερή επέτειο των Μουσουλμάνων να απαιτήσουν οι «πιστοί», ως απόδειξη της επικρατήσεως του Θεού πάνω στους «απίστους», την μετατροπή του Παρθενώνα σε τζαμί. Αυτό μπορεί να γίνει π.χ. το 2.122, όταν η Ελλάδα θα έχει ισλαμοποιηθεί πλήρως και όταν οι Μουσουλμάνοι θα εορτάσουν τα 1.500 χρόνια της «Εγίρας» [Την φυγή του Μωάμεθ από την Μέκκα στην Μεδίνα το έτος 622].

Μόλις το άκουσε αυτό η Αθηνά, λιποθύμησε. Αμέσως ο Ήφαιστος πήρε το δυνατό φυσερό του και της έκανε αέρα, μέχρι που συνήλθε.

Η Αθηνά ζήτησε συγνώμη που δεν μπόρεσε να κρατήσει την ψυχραιμία της και συμπλήρωσε: «Καταλαβαίνετε τον πόνο, που θα μου προκαλούσε μία τέτοια εξέλιξη. Απόλλωνα, σε παρακαλώ να ολοκληρώσεις την εισήγησή σου. Πρέπει να έχουμε μία πλήρη εικόνα της καταστάσεως, προτού πάρουμε τις αποφάσεις μας».

Απόλλωνας: «Το μόνο που έχω να συμπληρώσω, είναι η σύνδεση των δύο σχεδίων, του Plan A και του Plan B. Το Plan A-B αποτελεί ένα δεύτερο εναλλακτικό Βρετανικό σχέδιο. Με την εξαφάνιση των Ελλήνων οι Βρετανοί θα αισθάνονται ως οι κληρονόμοι του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Έχουν αναδείξει πολλούς γλωσσολόγους και ελληνιστές με τελευταίο τον Ρόντρικ Μπίτον.  Μετά τον εξισλαμισμό της Ελλάδας και την μετατροπή της σε τουρκική επαρχία μιάς νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Βρετανοί που ξέρουν να τα βρίσκουν με τους Τούρκους, θα μεθοδεύσουν την ολοκλήρωση του έργου που ξεκίνησε ο Έλγιν. Θα αγοράσουν και θα μεταφέρουν ολόκληρο τον Παρθενώνα σε ένα προάστιο του Λονδίνου. Επομένως η τελική επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα θα γίνει επί βρετανικού εδάφους…».

Η Αθηνά τον διέκοψε: « Αρκετά, δεν μπορώ να ακούω άλλα, να δούμε τι θα κάνουμε».

4.   Η εισήγηση της Ήρας.  

Οι Θεοί κοίταζαν ο ένας τον άλλο συγκλονισμένοι και αμήχανοι. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τότε η Άρτεμις, που είχε εμπειρίες από την προϊστορική εποχή, πρότεινε να καλέσουν την Ήρα σαν μεγαλύτερη που ήταν, μια και δεν ήθελαν να καλέσουν τον Δία.

Έγινε και ένα διάλειμμα, μέχρι να έλθει η Ήρα και να πιούν λίγο νέκταρ με παγάκια, για να συνέλθουν. Μόλις ήλθε η Ήρα, οι παριστάμενοι Θεοί την υποδέχθηκαν με μία ελαφρά υπόκλιση, η Αθηνά την έβαλε να καθίσει δίπλα της και ο Απόλλωνας ανέλαβε να κάνει μία περίληψη των ήδη λεχθέντων.

Η Ήρα έδειχνε εκνευρισμένη με αυτά που άκουσε και  ήταν έτοιμη να ρίξει την ευθύνη στον Δία αλλά σκέφθηκε ότι την μεγαλύτερη ευθύνη είχαν οι ίδιοι οι Έλληνες: «Αχ, αυτοί οι Έλληνες» ξέσπασε, «άλλοτε σοφοί και άλλοτε ανόητοι, άλλοι σοφοί και άλλοι ανόητοι, οι ίδιοι και σοφοί και ανόητοι. Την μία δόξα τω Θεώ και την άλλη βοήθα Παναγ…» Σταμάτησε, κατάλαβε ότι αυτό ήταν αναχρονισμός. Είχε συγχυσθεί πολύ. 

Ο Απόλλωνας πήρε τον λόγο, για να της δώσει τον χρόνο να ηρεμήσει: «Ποτνία Ήρα, αυτό που αναζητούμε για να βοηθήσουμε τους Έλληνες, είναι ένα Plan C. Υπάρχει; Μπορείς να σκεφθείς κάτι από την πείρα σου;».

Η Ήρα προσπάθησε να συγκεντρωθεί, αισθανόταν το βάρος της ευθύνης να πέφτει απάνω της. Από την κορυφή του Ολύμπου έριξε το βλέμμα της στην γραμμή του ορίζοντα, σαν να έψαχνε κάτι. Κάποια στιγμή προσήλωσε το μάτι της. Οι παριστάμενοι θεοί κατάλαβαν, ότι η σκέψη της ήδη ταξίδευε σε παλαιές εμπειρίες της στο νησί του Πέλοπα, την Πελοπόννησο. Με το μάτι θώπευσε τους λαμπρούς ναούς της στην Ολυμπία και στο Άργος. 

Αφού ήπιε λίγο νέκταρ, με φωνή γεμάτη συγκίνηση είπε: «Οι Έλληνες είναι ένας λαός με αντιφάσεις: έχουν δυνατό μυαλό και ακόμη πιο δυναμικό ψυχισμό, σε σημείο, που αδυνατούν να τον ελέγξουν. Γι’ αυτό είναι ασταθείς, έχουν διακυμάνσεις. Αυτό που μπορεί να τους κρατήσει σε σταθερή πορεία μέσα στον χρόνο, είναι τα πρότυπα, πρότυπα προσώπων, πρότυπα ιδεών. Όταν μία κοινωνία περνάει κρίση, όταν χάνει τον προσανατολισμό της, τότε το πρώτο που ζητάμε, είναι μία σταθερή τρόπιδα [Καρίνα πλοίου], που είναι η συνείδηση, αυτή ανάγει τους ανθρώπους σε πρότυπα και τις έννοιες σε ιδανικά.

Σε παλαιότερη εποχή, που και τότε οι άνθρωποι είχαν προβλήματα, ζούσε ένας νέος από την Θήβα. Ήταν πολύ δυνατός. Με τα χέρια του νικούσε τα πιο άγρια ζώα. Διαδιδόταν, ότι ήταν γιός του Δία και γι’ αυτό τον μισούσα και έκανα πολλές προσπάθειες να τον σκοτώσω. Όμως ο κόσμος τον αγαπούσε, διότι έτρεχε, όπου οι άνθρωποι χρειάζονταν βοήθεια. ‘Όταν πέθανε, ο Δίας τον ανέβασε στον Όλυμπο και τον έκανε θεό. Μετάνιωσα για την έχθρα που του είχα, συμφιλιωθήκαμε και τον έκανα και εγώ παιδί μου.

Ο Ηρακλής δοξάσθηκε περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο στην Γη, όχι γιατί μπορεί να ήταν γιός του Δία, πολλά παιδιά έσπειρε ο προκομένος ο άνδρας μου ούτε γιατί ήταν δυνατός, δεν ήταν ο μοναδικός αλλά διότι ενσάρκωνε το πρότυπο της ελληνικής φιλοτιμίας, του εθελοντισμού και του αθλητισμού. Θεωρείται ο ιδρυτής των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Ηρακλής είναι το πρότυπο της ανθρώπινης και κοινωνικής προσφοράς, αγωνιζόταν για την ανθρωπιά, την δικαιοσύνη και την πρόοδο των ανθρώπων, ελευθέρωσε τον Προμηθέα και απάλλαξε τους ανθρώπους  από τον τρόμο που τους προκαλούσαν άγρια ζώα και τέρατα, όπως η Λερναία Ύδρα και οι Στυμφαλίδες όρνιθες. Ο κόσμος λάτρεψε τον Ηρακλή, διότι ξεπέρασε τον εγωϊσμό, την ιδιοτέλεια και τον πειρασμό της κυριαρχίας και έθεσε την δύναμη του στην υπηρεσία των ανθρώπων. Είναι αυτός που δίδαξε τους ανθρώπους ότι η κάθε δύναμη δεν είναι σκοπός αλλά το μέσο, για να υπηρετούμε τις αξίες της αρετής. Το έμβλημα του Ηρακλή ‘Η δύναμη για την αρετή’ έκανε τους ανθρώπους να συνδέσουν τον Ηρακλή με εμένα και όχι με τον εγωκεντρικό άνδρα μου, παρά το ότι εγώ τον καταπολεμούσα. Το όνομά του σημαίνει τον αφοσιωμένο στην Ήρα. Ηρακλής σημαίνει το κλέος (δόξα) της Ήρας.

Πιστεύω, ότι αν ο άνδρας μου δεν τιμωρούσε τον Προμηθέα, επειδή χάρισε στους ανθρώπους την φωτιά και την γνώση και αν είχε ως πρότυπο τον Ηρακλή, μπορεί η ιστορία να μας έστελνε στην σύνταξη αλλά όχι με απαξιωτικό τρόπο».

Αθηνά: « Ένδοξη Ήρα, η πείρα σου είναι μοναδική. Μας βοήθησες να κατανοήσουμε τις διαχρονικές ρίζες του προβλήματος αλλά και τις δυνατότητες να το αντιμετωπίσουμε στο σήμερα. Το ζήτημα είναι, πώς θα μπορέσουμε να αναβιώσουμε το πρότυπο του Ηρακλή στην εποχή μας. Στην εποχή του Ηρακλή η έννοια της προόδου εκδηλωνόταν ως σύγκρουση μεταξύ της ιδιοτελούς δυνάμεως και της ανιδιοτελούς προσφοράς και φιλοτιμίας. Το ίδιο δείχνει και η σύγκρουση της Αντιγόνης με τον ηγεμόνα Κρέοντα. Όμως τα πρόσωπα της αντιπαραθέσεως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι άτομα, δεν προβάλλεται κάποια ομαδική δράση.

Αυτό που χρειάζονται οι σημερινοί Έλληνες είναι να μάθουν να συνεργάζονται και να δρούν συλλογικά. Χρειάζονται Ηρακλείς ως καταλύτες κοινωνικών πρωτοβουλιών…».

Στην συνέχεια τον λόγο πήρε η Εστία, η πιο ήρεμη από τους θεούς και τις θεές, η προστάτιδα του σπιτιού και της οικογενειακής ζωής: «Εμείς του Ολύμπου δεν έχουμε πλέον την ευθύνη για την Ελλάδα αλλά μαθαίνουμε, ότι ο ελληνικός λαός έχει αφεθεί στην τύχη, στερείται πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας..».

Συμπληρώνει ο Ποσειδώνας: «Η αγαπημένη και ένδοξη Ελλάδα μας έχει καταντήσει σήμερα ένα ακυβέρνητο καράβι που πλέει σε αχαρτογράφητα νερά χωρίς πυξίδα. Πώς θα επιβιώσει μέσα στον διεθνή ανταγωνισμό;».

Συνεχίζει ο Άρης: «Όσα άκουσα μέχρι τώρα, με έπεισαν, ότι τελικά έχω και εγώ υποχρέωση να τοποθετηθώ. Για πρώτη φορά στην ζωή μου διαπιστώνω, ότι οι συνθήκες   στην Ελλάδα σήμερα συγκεντρώνουν τα χαρακτηριστικά τριών αρνητικών καταστάσεων:

α. της αποικιοκρατικής κατοχής

β. της εμπολέμου πολιορκίας και 

γ. της εθελούσιας υποτέλειας ή του νέου ραγιαδισμού.

Η Ελλάδα από γεωπολιτικής πλευράς και μόνο έχει μεγάλη αξία. Το πρόβλημα είναι , ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν βλέπουν την Ελλάδα ως χώρα αλλά ως χώρο και έχουν συνέχεια απαιτήσεις χωρίς να προσφέρουν ως αντάλλαγμα την ασφάλεια, μόνο λόγια και αβεβαιότητα».

Αθηνά: « Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι πολλά. Η Ελλάδα είναι ένας πολυτραυματίας. Ίσως την άλλη φορά θα πρέπει να καλέσουμε και τον Ασκληπιό. Θα παρακαλέσουμε τον πατέρα μας, τον Δία, να ζητήσει από τον αδελφό του, τον Πλούτωνα, να μας αφήσει μερικές ημέρες ακόμη, για μία δεύτερη συνεδρίαση. Πάντως μέχρι στιγμής κρατάμε την πρόταση της σεβαστής Ήρας για την προτροπή προς τους Έλληνες να δημιουργήσουν όσο γίνεται περισσότερες Ηράκλειες πρωτοβουλίες, ως εστίες βάσεως χωρίς εξάρτηση από πολιτικά κόμματα. Δεν πρέπει να κάνουν το λάθος να περιμένουν να εμφανισθεί πρώτα η κοινωνική διαθεσιμότητα, διότι θα χάσουν πολύτιμο χρόνο. Πρέπει να προηγηθεί η σπορά. Αυτό που έκαναν ο πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός και ο Ρήγας Βελενστινλής, τα δύο μεγαλύτερα στρατηγικά μυαλά και μεγαλομάρτυρες  του Νεότερου Ελληνισμού ήταν η σπορά της Ηράκλειας πρωτοβουλίας τους. Η νέα επανάσταση για την ολοκλήρωση της απελευθερώσεως και της αναγεννήσεως του Ελληνισμού θα πρέπει και μπορεί να αρχίσει από εστίες οραματικής πρωτοβουλίας».

Αυτά είπε η Αθηνά και έκλεισε την συνεδρίαση.  

Ο πρακτικογράφος (24-10-23) Ηλίας Φιλιππίδης είναι συγγραφέας. Έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας και νομικός. 

 

 

 

 

Διαβάστε Περισσότερα »

Το νέο σίριαλ της Ελαιουργικής

Ο εμφανιζόμενος ως Γενικός Διευθυντής της Ελαιουργικής κος Βαρθολομαίος Σειραδάκης αυτή την φορά δεν θυμόταν τι είδους ήταν  οι «ανεκτίμητης αξίας πολλών εκατομμυρίων» κλαπέντες πίνακες από τα γραφεία της  Ελαιουργικής,  ενώ λέει ότι τους είχε περιγράψει στην κατάθεση στην Αστυνομία στις 11/4/2023. Γιατί τόση σιωπή από τότε;  Στην πραγματικότητα το τέλος της Ελαιουργικής αποτελεί  ένα από τα μεγάλα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης. Η  λεηλασία της είχε αρχίσει από την δεκαετία του 90 και ολοκληρώθηκε  με την διάλυση της το 2012. Τώρα ο εμφανιζόμενος ως Γενικός διευθυντής  Βαρθολομαίος Σειραδάκης σε νέα του τηλεοπτική δήλωση δεν θυμόταν τι είδους ήταν οι «ανεκτίμητης αξία πολλών εκατομμυρίων» κλαπέντες πίνακες.  Επίσης ο κος Σειραδάκης, όταν η παρουσιάστρια της εκπομπής αναφέρθηκε στην Ελαιουργική ως «πρώην», την διόρθωσε ότι δεν είναι «πρώην» και ότι εξακολουθεί να υπάρχει. Δέχτηκε όμως ότι τελεί υπό εκκαθάριση  με εκκαθαριστή τον κο Β. Ρηγογιάννη. Μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος τι παιχνίδι παίζεται με την πρώην Ελαιουργική; Ακόμη δεν έχει κλείσει η εκκαθάριση από το 2012; Γιατί ο κος Σειραδάκης λέει ότι ο εκκαθαριστής ανέλαβε τον Αύγουστο του 2023; Πώς εξηγείται ότι στην κατάθεση του στην αστυνομία (11-4-23) ο κος  Σειραδάκης αναφέρει, ότι μαζί με τον εκκαθαριστή ανοίξανε την πύλη της Ελαιουργικής και αντίκρυσαν το χάος του εγκαταλελειμμένου κτηρίου; Τι παιγνίδια παίζονται τελικά γύρω από το πτώμα της Ελαιουργικής;

Διαβάστε Περισσότερα »

ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ Ο τηλεοπτικός Σασμός

 

ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ 

Επιστολές

Ο τηλεοπτικός Σασμός

17 Ιουλίου, 2023

Κύριε διευθυντά,

το βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη “Σασμός” (2019) αποτελεί μία σύνθεση διάφορων πραγματικών περιστατικών της κοινωνικής ζωής της μέσης ορεινής Κρήτης, τα οποία αναφέρονται στον σασμό, έναν παλαιότερο παραδοσιακό θεσμό συμφιλιώσεως οικογενειών μετά από βεντέτα ή για να προληφθεί η βεντέτα. Ο όρος προέρχεται από το ρήμα ισάζω, που σημαίνει γενικώς εξομαλύνω μία ανώμαλη κατάσταση.
Ο θεσμός του σασμού αναγνωρίζει τον φόνο ως κοινωνική ανωμαλία. Η τοπική κοινωνία είναι πάνω από τα άτομα, θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο και γι’ αυτό αναλαμβάνει την ευθύνη της διαμεσολαβήσεως και της αποκαταστάσεως της κοινωνικής ειρήνης..
Ασφαλώς ο σκοπός του συγγραφέα Σπύρου Πετρουλάκη, ήταν να αναδείξει αυτόν τον ιδιαίτερο θεσμό και να ξεναγήσει τον αναγνώστη μέσα από αρνητικά γεγονότα της κοινωνικής ζωής ορισμένων περιοχών της ορεινής Κρήτης, για να καταλήξει στην ανάδειξη των ποιοτικών προτεραιοτήτων του κρητικού πολιτισμού. Αυτή ήταν και η προσδοκία των περισσοτέρων Κρητικών, οι οποίοι θεωρούν ως προσωπική καταξίωση και χρέος τους την αναπαραγωγή των ηθών αλλά και του ήθους του πολιτισμού της Κρήτης.
Όμως οι σεναριογράφοι της τηλεοπτικής σειράς έχουν εκφυλίσει τον θεσμό του σασμού σε ένα παραγέμισμα εγκληματικότητας και λατινο-αμερικάνικου γκανστερισμού. Παρουσιάζουν το μικρό χωριό “Άνω Ποριά” ως συμπυκνωμένη Κολομβία! Και για όσους δεν το έχουν καταλάβει, οι σεναριογράφοι βάζουν τον Βαγγέλη, τον συνεργάτη του αρχιεγκληματία Ευθύμη Φαρμάκη, να λέει: «Τι χωριό είναι αυτό ρε παιδί μου, ένοπλες επιθέσεις, βεντέτες, μάρτυρες σε προστασία, ούτε στην Κολομβία τέτοια παραβατικότητα» και καταλήγει ειρωνικά: «Μαθιός Κορλεονάκης, Παυλής Εσκομπαράκης…»! (Επεισόδιο 99).
Τι σχέση έχουν αυτά με τον σασμό; Τι σχέση έχουν με τον σασμό τα “κατορθώματα” του μαφιόζου Φαρμάκη, που σκοτώνει, για να καλύπτει τις βρωμοδουλειές του, που είναι τα ναρκωτικά, το εμπόριο όπλων και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος;
Σε μία τηλεοπτική σειρά μακράς διάρκειας, που έφθασε τους 1.462.883 τηλεθεατές και απευθύνεται στον μέσο άνθρωπο, ακόμη και στους νέους, την ευθύνη του τι και πώς παρουσιάζεται, έχει ο παραγωγός. Πάντως είναι απαράδεκτο να πλαστογραφείται ένας σεβαστός κοινωνικός θεσμός και να μετατρέπεται σε σακί, για να χωρέσει, ό,τι μπορεί να ερεθίσει την περιέργεια και να ανακυκλώνονται οι παραβατικές καταστάσεις, για να παραταθεί η σειρά για λόγους κερδοσκοπίας.
Γιατί το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) επιτρέπει να διαφημίζεται η σειρά ως «κατάλληλη άνω των 12 ετών»; Τι κοινωνικά πρότυπα δίνουμε στους εφήβους μας, όταν παρουσιάζονται οι άνθρωποι μιάς παραδοσιακής κοινωνίας, από το πρωί μέχρι το βράδι να «παρακατσέβουν», να ρουφιανεύουν, να συνωμοτούν, να απειλούν και να σκέπτονται, ποιος θα είναι ο επόμενος νεκρός;
Παράκληση θερμή προς τον συγγραφέα και τον Τ/Σ ALPHA να σκεφθούν την ευθύνη τους απέναντι στον Κρητικό πολιτισμό και την εικόνα που εισπράττει γι’ αυτόν η νέα γενεά αλλά και η ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Ο σασμός είναι ένα δεδομένο κοινωνικό φαινόμενο για τις βεντέτες και όχι κολυμπήθρα του Σιλωάμ για κάθε ερεθιστική παραβατικότητα. Η σειρά θα πρέπει να περιοριστεί στα δεδομένα του θεσμού και να μην παρουσιάζει την Κρήτη σαν Κολομβία.
Ζούμε μία περίοδο ηθικής παρακμής, με κύρια χαρακτηριστικά την ανευθυνότητα και την αχαλίνωτη και εγκληματική ηδυπάθεια. Πολλά τα απαίσια παραδείγματα τους τελευταίους μήνες. Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι η ευθύνη για το μέλλον της πατρίδας μας είναι συλλογική και ότι η ακρόπολη της εθνικής μας υπάρξεως είναι ο πολιτισμός και η ανθρωπιά μας. Ο καθένας μας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν.

Αθήνα – Πειραιάς – Χανιά – Σέλινο,
Επιτροπή πρωτοβουλίας
-Γεώργιος Ουρανός, δρ ιατρός, τέως πρόεδρος Αδελφότητας Κρητών Πειραιώς “Η ΟΜΟΝΟΙΑ”
– Δέσποινα Δαμιανάκη, ιατρός, πρόεδρος του Συλλόγου Λασιθιωτών Αττικής « Ο ΔΙΚΤΑΙΟΣ»
– π. Ιωάννης Γαροφαλάκης, ιερέας, Άγιος Δημήτριος Αττικής
– Νικόλαος Αποστολάκης, ριζίτης, ερευνητής λαογραφίας, Παλαιόχωρα Ν. Χανίων
– Κωνσταντίνος Κωστουράκης, εκπαιδευτικός, Χανιά.
– Αργυρή (Ρούλα) Ζουριδάκη, οικονομολόγος, Γεν. Γραμματέας του Συλλόγου Παλαιοχωριτών Αττικής «Η ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ»

– Ηλίας Φιλιππίδης, συγγραφέας, πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας, νομικός.

ΣΧΟΛΙΑ

ΝΤΙΝΟΣ ΤΑΝΙΤΗΣ 17 Ιουλίου, 2023 1:40 μμ At 13:40

Για να παρατραβά με ατελείωτα επεισόδια και χρόνια σε διάρκεια, έχουν παραξηλώσει τα κείμενα, προσθέτοντας ότι τους κατέβει εκείνη τη στιγμή.

Απάντηση

ΗΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ 19 Ιουλίου, 2023 6:40 μμ At 18:40

Αυτά συμβαίνουν, όταν μία κοινωνία παρακμάζει χωρίς όραμα,  αξίες και προτεραιότητες .

Σημ.  Η ίδια επιστολή διαμαρτυρίας δημοσιεύθηκε και στην εφημερίδα

ΤΑ ΣΕΛΙΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ στις 26 Ιουλίου 2023                              

Διαβάστε Περισσότερα »